Είναι μεγάλο παλούκι η αρχή μιας σχέσης. Μαθαίνεις τον άλλο απ’ το μηδέν, προσπαθείς να συντονιστείς στους δικούς του ρυθμούς κι αυτός στους δικούς σου. Ξεμαθαίνεις και ξεβολεύεσαι. Αυτός ο νέος άνθρωπος δεν ξέρει τις δικές σου συνήθειες ούτε τις ανάγκες που μπορεί να γέμιζε ο προηγούμενος. Δεν είναι, όμως, αυτός ο λόγος για να συγκρίνεις και να απαιτείς να γίνουν όλα όπως πριν.
Κατανοώ ότι είναι στο αίμα του ανθρώπου η σύγκριση, όπως η νοσταλγία όταν χάνεις κάποιον από επιλογή ή όχι, όμως εκεί γύρω κάπου θα έπρεπε να υπάρχει κι η κατανόηση, ο σεβασμός κι η υποχώρηση. Το ξέρω ότι θέλεις να γυρίσεις στα παλιά που λέει και ο Μαζωνάκης, όμως το να συγκρίνεις νυν και πρώην δε βοηθά πουθενά. Μην κοιτάς με απορία και μην αναρωτιέσαι. Είμαι σίγουρος πως έχεις πιάσει κι εσύ τον εαυτό σου να αναρωτιέται πολλές φορές ποιος από τους δύο ήταν καλύτερος και γιατί. Δεν είναι και τόσο κακό. Συνήθεια είναι που εμφανίζεται σε όλους μας.
Δεν παύει, όμως, να είναι άδικο και προσβλητικό πολλές φορές για τον άνθρωπό μας καθώς και για αυτόν που κάποτε σήμαινε πολλά για εμάς. Η σύγκριση, λοιπόν, είναι ένα δείγμα προσωπικής πειθούς μέσα στο ίδιο μας το εγκεφαλικό σύστημα, όπου προσπαθούμε να αποδείξουμε και να πείσουμε τον εαυτό μας πως κάναμε τη σωστή επιλογή.
Πολλοί έχουν βρεθεί σε λάθος σχέσεις, σε σχέσεις που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν, μόνο και μόνο επειδή αυτός/ή που συναναστρέφονται δείχνει χαρακτηριστικά καλύτερα από τον προηγούμενο.
Άλλοτε πάλι το ίδιο αυτό σύστημα πειθούς από εσωτερικό μετατρέπεται σε εξωτερικό. Τότε που η σύγκριση γίνεται επίθεση κατά πρόσωπο στον απέναντί σου με έναν και μόνο σκοπό, την συμμόρφωση. Δεν είναι λίγοι αυτοί που αρνούνται να αλλάξουν για μια σχέση, να βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους και να υποχωρήσουν έστω και λίγο, ώστε να κρατηθεί αυτός ο δεσμός δυνατός.
Οι ίδιοι λοιπόν αυτοί εγωιστές είναι που χρησιμοποιούν τη σύγκριση ως όπλο. Ένα όπλο όπου επιφέρει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα κι ικανό να καταρρακώσει ακόμα και τον πιο δυνατό αντίπαλο.
Από πότε, όμως, χρειαζόμαστε ορισμούς του ποινικού δικαίου για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε σαν ζευγάρι; Από πότε γίναμε κύριοι των πάντων και μάθαμε να κρίνουμε και να συγκρίνουμε τον απέναντί μας σαν δικαστικές; Από πότε γίναμε τόσο ψυχροί και κυνικοί με μόνο σκοπό την προσωπική και μόνο ευτυχία;
Δεν είναι αργά για να εμπεδώσουμε πως τέτοιες πρακτικές πονάνε, πως γινόμαστε άδικοι εγωιστές κι ασεβείς προς τον άνθρωπο που στην ουσία εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε. Κάπου εκεί λοιπόν τελειώνει η λογική κι αρχίζει η παράνοια.
Ας μάθουμε, λοιπόν, τι σημαίνει σεβασμός, τι αγάπη και τι υποχώρηση κι ας προσπαθήσουμε για το καλύτερο. Άλλωστε δε θα θέλαμε ποτέ να βρεθούμε σε θέση ανάλογη. Και πιστέψτε με, όλο αυτό πονάει και πονάει πολύ. Όταν ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει δίπλα σου σε συγκρίνει και σε κρίνει, κάτι δεν πάει καλά. Γι’ αυτό ας μπούμε στη θέση τους πριν παίξουμε έτσι το παιχνίδι.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
