Άλλη μια μέρα ανούσια, μια μέρα με σκόρπια σπατάλη χρόνου εδώ κι εκεί, μόνος να ψάχνω τα ανεύρετα και να μελαγχολώ με την κατάντια μου. Σου έχει τύχει ποτέ, να σε ρωτάν για την αγάπη και να μην μπορείς να μιλήσεις; Όχι γιατί δεν ξέρεις και δεν μπορείς να εκφραστείς, αλλά γιατί δε θα σε πάρει κανείς στα σοβαρά.
Στη ζωή μου λοιπόν βιώνω καθημερινά μια συναισθηματική απόρριψη. Όλοι γύρω μου έχουν γίνει γκουρού του έρωτα με μεταπτυχιακό στις σχέσεις και εγώ να φαίνομαι μετεξεταστέος. Επειδή δε συνάπτω σχέσεις ή αυτό που ορίζετε εσείς τέλος πάντως ως σχέση, έτσι αδιάκριτα, δε σημαίνει πως δεν ξέρω να αγαπώ.
Έχω μέσα μου τόση αγάπη να δώσω, απλώς δε μοιάζει κάποιος πρόθυμος εκεί έξω να τη λάβει.
Μιλάς λοιπόν εσύ για απογοήτευση ή ερωτικό πόνο; Κλαίς για τις αδικοχαμένες αγάπες σου; Μπορείς να αισθανθείς πώς είναι να αγαπάς και να μην ξέρεις πώς είναι να σε αγαπάνε; Όχι. Δε σου το εύχομαι, σε κανέναν δεν το εύχομαι γιατί αυτός ο πόνος και αυτό το κενό που δεν κουμπώνει πουθενά είναι μια κόλαση προσωπική, μια κόλαση χειρότερη κι από αυτήν του Δάντη.
Δεν ξέρω τι θα πει σε νοιάζομαι και σ’ αγαπώ, δε γνωρίζω τι πάει να πει φροντίζω και αισθάνομαι. Βλέπω γύρω μου κινήσεις απλές, ματιές και χαμόγελα και νιώθω πως αυτό είναι ο έρωτας. Δίνω τα πάντα και αφήνομαι στο έλεος του καθενός. Τρομάζουν πολλές φορές ίσως γιατί δε νιώθουν πραγματικά, ίσως η άγνοια κι η απειρία μου πάνω στην αγάπη να φταίει που τους τρομάζω. Τρομάζω γιατί εγώ πότε μου δε φοβήθηκα να αφεθώ ολοκληρωτικά.
Ποτέ δε βίωσα την τρέλα αυτή και την παράνοια του έρωτα. Να καβγαδίσω ρε γαμώτο μου και να γνωρίζω πως στο τέλος θα καταλήξω να ζω τον έρωτα κι ας είναι λίγο άρρωστος και παρανοϊκός κάποιες φορές. Αυτό μάλλον φταίει. Δεν μπορώ όμως άλλο να κρατιέμαι. Η ζωή δεν κρύβεται πίσω από ψεύτικα χαμόγελα και καταπιεσμένα απωθημένα. Γιατί τα απωθημένα σιγά-σιγά γίνονται ζητούμενα.
Ξέρεις πόσο θέλω να σε πιάσω και να σε πνίξω στα φιλιά; Να δείξω τον πραγματικό μου εαυτό, αυτόν τον απελπισμένα ρομαντικό και όχι τον κυνικό που δείχνω στους άλλους. Να κάνω μαζί σου άγριο σεξ αλλά παράλληλα συναισθηματικό και ρομαντικό, αυτό που λίγοι θυμούνται πια.
Να ξαπλώσω στο κρεβάτι και να σε ζεσταίνω με την ανάσα μου. Να μπλέξουμε αρώματα, πάθος, ορμές και συναίσθημα, όλα σε ένα. Όνειρα και πράξεις άρρωστες, τα πιο πρόστυχα βράδια.
Έμεινα με συναισθήματα μετέωρα· δεν ξέρω πού, πότε κι αν πρέπει να δώσω κι όμως δίνω έτσι δίχως σκέψη, χωρίς να το εκτιμάν. Θέλω να γίνω αυτό που τόσο καιρό κυνικά κορόιδευα. Αυτό που ζήλευα και ποτέ δεν είχα. Αυτό που έψαχνα και ποτέ δεν έβρισκα. Θέλω να γίνω ο γκόμενος σου.
Θέλω να γίνω επιτέλους ο λόγος που κάποια θα ξενυχτάει τα βράδια. Η αιτία που θα χαμογελάει το πρωί. Το κουτσομπολιό που θα κυριαρχεί στις φιλικές κουβέντες. Η σκέψη που θα την κάνει να δακρύζει όταν χωρίσουμε. Αυτό θέλω να γίνω, μια αιτία, ένας λόγος και ένα απωθημένο. Θέλω να αγαπηθώ τόσο σκληρά που να πονέσω. Και το θέλω τώρα.
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
