Λόγια, όλο λόγια βιαστικά και πιεσμένα για να βγουν, μήπως και δεν προλάβουμε να ξεστομίσουμε τι νιώθουμε αμέσως, μήπως και δεν προφτάσουμε να βγάλουμε την ψυχή μας σε ξεπούλημα και χάσουμε πελάτες. Δεν είναι έτσι, καρδιά μου, η ζωή, όμως, να το ξέρεις.
Δεν περιμένουν όλοι κάτω απ’ τα χείλη σου υποτακτικά ούτε και είναι διατεθειμένοι να ακούσουν όσα έχεις να τους πεις. Σε εσένα τα λέω που με έχεις αγκαλιά. Που με χαϊδεύεις με στοργή και τρυφερότητα λες και ο κόσμος γύρω σου δεν υπάρχει.
Μην το πεις σε παρακαλώ. Μη μου πεις σ’ αγαπώ, μη μου το πεις διότι δεν είμαι καλός στα ψέματα και θα αποκαλυφθώ. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να υποκρίνομαι γύρω από υποτιθέμενα «κι εγώ». Αφού είμαστε καψούρηδες ο ένας για τον άλλον, γιατί ζητάς να το χαλάσεις; Οι άνθρωποι μέσα στη μαστούρα τους αυτή λένε τις μεγαλύτερες μαλακίες και εμείς έχουμε τραβήξει γερές τζούρες.
Ίσως εσύ να νιώθεις πιο πολλά, ίσως να με ξεπερνάς, δεν ξέρω, δεν το γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω είναι πως με φοβίζουν κινήσεις τέτοιου πανικού. Δε θα σε χάσω και δε θα με χάσεις, εδώ θα βρίσκομαι όταν θα έρθει η ώρα η σωστή, αυτή που αρμόζει στην κατάσταση. Πες μου ό,τι θες, μπορείς να με αγαπήσεις όσο θες, αθόρυβα μέσα σου, όπως μπορεί να το κάνω ήδη και εγώ, μπορείς να νιώθεις και να δείχνεις ό,τι θες. Να δείξεις όμως κι άσε τα λόγια για μετά, εξάλλου δε σημαίνουν και τίποτα.
Δεν το θέλω ρε γαμώτο, δε θέλω να το πεις ακόμα, πώς το λένε, για να στο κάνω λιανά δε γουστάρω να ακούσω τη φράση «σ’ αγαπώ» απ’ το στόμα σου. Σε κοιτώ στα μάτια με βλέμμα χαμένο και σε έχω αγκαλιά κι εσύ νομίζεις πως σε φοβάμαι, όχι, ματιά μου, δε φοβάμαι εσένα, τα λόγια σου φοβάμαι και τα αισθήματα αυτά που ετοιμάζεσαι να ζωντανέψεις με λόγια. Λόγια βιαστικά, ποτισμένα με καψούρα.
Είναι άτιμη αυτή ή καψούρα, μας μετατρέπει όλους σε ενθουσιώδεις ανεγκέφαλους ηθοποιούς μ’ ένα μονοσέλιδο σενάριο μιας δακρύβρεχτης σαπουνόπερας. Γι’ αυτό, σου λέω, μην προτρέχεις. Δε χρειάζεται να λες πολλά στη διάρκεια αυτής της παραζάλης, ούτε να ζητάς να ακούσεις.
Θέλει το χρόνο του το σ’ αγαπώ για να βγει ντόμπρα από το στόμα και να σκαλώσει στο μυαλό, να ωριμάσει σαν το καλό κρασί και να είναι έτοιμο να σε μεθύσει. Έτσι άγρια όπως μόνο αυτό ξέρει.
Δε το νιώθω ακόμα, πώς να σου το πω, δεν είμαι ακόμα έτοιμος. Η αγάπη είναι δύσκολο πράγμα, μην ακούς τι λένε εκεί έξω οι άνθρωποι. Αν ήταν εύκολη, καρδιά μου, μόνος του δε θα ήτανε κάνεις. Θέλει σιγουριά και τόλμη.
Τόλμη και θάρρος που μόνο ένα ξεκάθαρο μυαλό μπορεί να διαθέσει και το δικό μου μόνο ξεκάθαρο δεν το λες. Είμαι τρελός για ‘σένα, μα αυτή η τρέλα αρμόζει σε παιδί και όχι σε ενήλικα. Δεν ξέρω αν θέλω να με αγαπάς, ξέρω όμως πως θέλω να με γουστάρεις και για τώρα ως εκεί. Πιο πέρα βαθαίνει η θάλασσα και δεν είμαι ακόμα διατεθειμένος να μάθω κολύμπι. Θα έρθει η στιγμή που θα κάνω μακροβούτια.
Αν με καταλαβαίνεις, δώσε μου τον χρόνο μου και άσε με κάνω εγώ κουμάντο στην καρδιά μου, ξέρω καλύτερα πότε θα είμαι έτοιμος.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
