Δε γεννήθηκαν όλοι οι άνθρωποι κοινωνικοί, ούτε σαν βιβλίο ανοιχτό έτοιμο για διάβασμα. Κάποιοι δε θα σου ανοιχτούν εύκολα, ούτε θα τους δεις με έναν περίγυρο κοινωνικό όλο χαρά και γέλια, όλο κουβέντες κι αστεία. Δεν θα τους δεις να γίνονται η ψυχή της παρέας και το επίκεντρο κάθε συζήτησης.
Υπάρχουν κάποιοι που διάλεξαν ένα μονοπάτι διαφορετικό από αυτά. Άνθρωποι που σήκωσαν τείχη προστασίας κι έφτιαξαν τον δικό τους κόσμο εκεί μέσα, πίσω απ’ το οχυρό όπου κανένα αδιάκριτο βλέμμα δεν μπορεί να αντικρίσει τη δική τους αλήθεια, την προστατευμένη, την απροσπέλαστη κι ίσως το μοναδικό αγαθό κι αγνό προϊόν που έχει περισσέψει στον άνθρωπο -κι αυτοί διάλεξαν να προφυλάξουν.
Όχι, δεν είναι σνομπ, ούτε υπερόπτες και στρυφνοί. Αυτή είναι μια άλλη πάστα ανθρώπων, που η κακία αναβλύζει ακόμα κι απ’ την αύρα τους, ακόμα κι απ’ το βλέμμα τους, ό,τι ρούχα κι αν φοράνε κι όσα χαμόγελα κι αν χαραμίσουν πάνω στο αδιάφορο και σχεδόν πάντοτε άδειο χαρακτήρα τους.
Εδώ μιλάμε για ανθρώπους κλειστούς, δύσκολους προς ανάγνωση, με ένα απρόσιτο –και παρ’ όλα αυτά μυστήριο– ενδιαφέρον. Δεν επέλεξαν την ασπίδα αυτή λόγω στιλ και κύρους, ούτε είναι άτομα ψεύτικα. Άλλες καταστάσεις τους ώθησαν σε αυτό. Ίσως να βαρέθηκαν τον υπέρμετρο ζήλο για το θεαθήναι και τον ψεύτικο χτιστό χαρακτήρα που επιβάλλουν οι νόρμες πλέον
Ίσως πάλι να πληγώθηκαν βαθιά και να σιχάθηκαν το εύκολο δούναι των συναισθημάτων της μιας βραδιάς και την κατάχρηση της σάρκας. Μπορεί να αγάπησαν στο τέρμα κάποιους δίχως ανταπόκριση και να αποφάσισαν σαν άλλες χελώνες της σύγχρονης εποχής, να κλειστούν στα δικά τους καβούκια. Αυτά της απομόνωσης και της ψυχρότητας των συναισθημάτων.
Μπορεί εν τέλει να μη γνωρίζει κανείς ακριβώς τι τους ώθησε στο να ονομαστούν κλειστοί χαρακτήρες, αυτό που ξέρω καλά είναι πως είναι αυτό που ονομάζουμε «όμορφοι άνθρωποι». Άνθρωποι αληθινοί με όλη τη σημασία της λέξης. Περιέχει μια τεράστια δόση ίντριγκας η συναναστροφή με τέτοιου είδους άτομα.
Το ενδιαφέρον που κρύβουν αυτά τα τείχη προστασίας είναι πέραν κάθε προσδοκίας. Είναι δύσκολη υπόθεση να τους κερδίσεις, να τους κάνεις να σε εμπιστευτούν έστω και στο ελάχιστο. Θέλει κόπο κι υπομονή και τόλμη υπερβολική για σου ανοίξουν δρόμο ή έστω μονοπάτι για να μπεις.
Παρ’ όλα αυτά όμως δε θα χάσεις ποτέ τον χρόνο σου γιατί είναι πλάσματα ενδιαφέροντα κι ιδιαίτερα με μια δόση άλλης εποχής, παλαιικής και γεμάτη αγνότητα. Σε κεντρίζει η σοβαρότητα που βγάζουν προς τα έξω και σε κάνουν να αισθάνεσαι παιδί μπροστά τους. Έναν παλιάτσο γλυκό που τους δίνει χαρά και γελάν με την ψυχή τους.
Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να τους πλησιάσεις, με συναισθήματα αγνά και πραγματικά και μόνο έτσι θα τους κάνεις να σου παραδοθούν, όταν μπορέσεις να τους θυμίσεις πως υπάρχει εκεί έξω ακόμα αλήθεια την οποία μπορούν να πιστέψουν.
Είναι απ’ τα άτομα που έχουν να σου δώσουν ένα, αλλά όταν το πιστέψουν θα σου το δώσουν δίχως να ζητήσουν αντάλλαγμα, που όταν αγαπήσουν θα το κάνουν πραγματικά και θα δοθούν ολοκληρωτικά χωρίς να κρατήσουν κάτι για καβάτζα, τίποτα για αυτούς.
Άτομα που κοίταξαν τον πόνο κατάματα και τον ξεπέρασαν. Οπότε έχε το νου σου κι αναλογίσου πριν ξυπνήσεις έναν άνθρωπο σαν κι αυτούς -τους όμορφους και τους ιδιαίτερους, τους κλειστούς. Αναλογίσου πως γκρεμίζουν τα τείχη τους μια φορά στο τόσο σαν τα ηφαίστεια και πως αν τα ξυπνήσεις άδικα, θα είναι σαν να παίζεις με τη φύση.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
