Οι κολλητοί παντρεύονται

Τόσα ξενύχτια, τόσα μεθύσια, τόσες χαρές και συγκινήσεις, τόσα κλάματα και λύπες, τόσα έντονα συναισθήματα, τόση τριβή -καθημερινή κι άλλες φορές όχι τόσο. Έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να δώσεις τη θέση σου μέσα σε αυτό που ονομάζεις κολλητή παρέα, στον άνθρωπο που ο κολλητός σου διάλεξε να έχει σύντροφό του στην ζωή.

Δεν είναι κάτι που σε στεναχωρεί, μην κατεβάζεις την πλερέζα απ’ το πατάρι και μην τρέχεις για χαρτομάντιλα. Είναι χαρά και δείγμα αγάπης μεγάλης να θες να βλέπεις τον φίλο σου καλά, να ξέρεις πως υπάρχει ακόμα ένας άνθρωπος που μπορεί να τον κάνει ευτυχισμένο. Είναι μια αγάπη αλλιώτικη, αληθινή που δεν κρατάει εγωισμούς.

Τα πράγματα, δικέ μου, σοβαρεύουν όταν θέση στο γεμάτο δαχτυλίδια χέρι της, παίρνει θέση το φανταχτερό κι απαστράπτον μονόπετρο της πρότασης. Χιλιάδες σκέψεις περνάνε απ’ το μυαλό σου και εκατομμύρια συναισθήματα σε κατακλύζουν. Απ’ τη χαρά για τη χαρά τους μέχρι τη λύπη για τον κύκλο που κλείνει κι απ’ τη γλυκιά ζήλια για αυτούς και την απόφασή τους αυτή και πάλι πίσω στη χαρά.

Μην ξεχνάς πως απ’ τη στιγμή που εγκρίνεις αυτόν τον άνθρωπο, είναι κι οι δύο πια κολλητοί σου και προφανώς τους αγαπάς το ίδιο, έχουν γίνει από κοινού κομμάτι της ζωής σου. Οπότε διπλή η χαρά, διπλό και το γλέντι και προ πάντων διπλό το χάος και το άγχος των προετοιμασιών. Ένα απ’ τα κυριότερα και πιο βασικά είναι το νυφικό και το γαμπριάτικο κουστούμι.

Πόσες βραδιές παίζει να πέρασες κοιτάζοντας ξανά και ξανά περιοδικά γάμου, πόσες στιγμές γέλασες και πόσες ακόμα πρότεινες να γίνει ο γάμος με τζιν μιας και το μάτι σου είχε θολώσει απ’ το πολύ λευκό, τα τούλια και το μυαλό είχε χαθεί εκατοντάδες σελίδες πίσω στα παπιγιόν και τις γραβάτες. Κι όμως έχει άλλη φάση να πίνεις μπίρες με τη φούτερ στον καναπέ με τους κολλητούς και να κοιτάς αυτούς τους δύο ανθρώπους, που δεν αποχωρίζονται τη φόρμα, να κοιτάν γκλαμουράτα ρούχα και πριγκιπικά νυφικά.

Είναι ένα οξύμωρο γεγονός που σε κάνει να θες να γελάσεις και να κλάψεις την ίδια στιγμή. Να κοιτάς αυτούς τους δύο ανθρώπους, που κάποτε γυρνούσαν στα τέσσερα στο σπίτι κομμάτια απ’ το αλκοόλ, να διαλέγουν αίθουσες δεξιώσεων και μπομπονιέρες. Να μιλάνε για παπάδες κι εκκλησία ενώ βαθιά μέσα σου ξέρεις πως έχουν να δούνε εσωτερικά το κτήριο από έναν γάμο που έτυχε να πάνε το 2012 κι όμως να μιλάνε με τέτοια προσήλωση που σε συγκινεί.

Ας περάσουμε στα σημαντικά, στο γνωστό σε όλους γαμήλιο πάρτι. Στο πάρτι αυτό που θα αφήσουμε πίσω όλη την γκλαμουριά και τους τύπους, θα ξεχάσουμε στην εκκλησία τη σοβαρότητα και πολύ απλά θα γίνουμε και πάλι ο εαυτός μας -σε μια λίγο πιο αλκοολική εκδοχή του- γιατί όπως και να το κάνουμε κολλητούς παντρεύεις, κάτσε λοιπόν και πιες τον Βόσπορο να το χαρείς γιατί μία φορά συμβαίνει.

Βασικά όσα how to και να σου πω θα μπορέσεις να με καταλάβεις μόνο όταν τους δεις να βγαίνουν μαζί απ’ την πόρτα της εκκλησίας με τα στέφανα στο κεφάλι και κάτι τεράστια χαμόγελα. Τότε είναι πραγματικά η στιγμή εκείνη που θα ξεχάσεις τα πάντα μόνο και μόνο για να θαυμάσεις τη στιγμή κι ίσως μέσα σου να αναρωτηθείς αν όντως αυτοί οι δύο τύποι, οι περίεργοι, που μάλωναν σαν μωρά παιδιά για τα γλυκά και που τους έχεις φωτογραφία να τρώνε με τα χέρια μακαρόνια, τελικά παντρεύτηκαν, τελικά μεγάλωσαν και σοβαρεύτηκαν.

Τότε είναι που θα μπορέσεις να χαλαρώσεις από όλη την πίεση και το άγχος για να δεις καθαρά και με χαρά ανυπέρβλητη πως δύο κομμάτια της ζωής σου ενώθηκαν ενώπιον Θεού και -δικών τους- ανθρώπων κι ορκίστηκαν αιώνια αγάπη. Για σένα όμως θα συνεχίσουν πάντα να είναι τα ανήλικα που μάλωναν για το τελευταίο κομμάτι πίτσα, ακόμα κι αν μεγάλωσαν λίγο. Θα σε αγαπάνε και θα τους αγαπάς το ίδιο.

Στους φίλους μου Γιώργο κι Ευρυδίκη που αποφάσισαν πρόσφατα να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου -γιατί με αυτά του ζουρλομανδύα είχαν δεθεί από καιρό. Να ζήσετε.