Η μάνα είναι μόνο μία, την αγαπάς και τη λατρεύεις κι αυτή επίσης πάντα θα σε λατρεύει, ό,τι κι αν συμβεί, είσαι το παιδί της. Βέβαια για να πούμε και του στραβού το δίκιο οι μανάδες πάντοτε θα έχουν μια μικρότερη -ίσως κρυφή, αλλά όχι πάντοτε- αδυναμία στα αγόρια.
Είναι ευρέως γνωστό ότι έχουν μια τάση προσκόλλησης στα αγόρια παιδιά τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αγαπάνε τα κορίτσια. Άλλωστε ανέκαθεν λένε ότι τα αγόρια είναι κολλημένα στη μάνα και τα κορίτσια στον πατέρα και δε φαίνεται να ‘χουν άδικο.
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους το πρώτο πρότυπο συντρόφου του παιδιού επέρχεται μέσα απ’ τον κύκλο της οικογένειας κι αυτό εξηγεί την τάση αυτή που αναφέραμε, ας μην προχωρήσουμε όμως τόσο πολύ σε ξένα χωράφια. Ας εστιάσουμε στο γεγονός του Οιδιπόδειου που δημιουργείται στο δεσμό αυτό, μάνας και γιου.
Σύμφωνα με παλιά σεξιστικά στερεότυπα, ξεπερασμένα θέλουμε να πιστεύουμε βέβαια, μια μάνα ένιωθε πάντοτε πιο περήφανη όταν έφερνε στον κόσμο ένα αγόρι. Θεωρούνταν πιο δυνατή γυναίκα αφού κυοφορούσε αγόρι και φυσικά αξία σεβασμού σε μια καθαρά πατριαρχική κοινωνία. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, τα πρότυπα άλλαζαν κι ο σεξισμός υποχωρούσε σιγά-σιγά, παρατηρούμε ότι κάποιες συνήθειες δεν αλλάζουν και πολύ. Η μάνα πάντοτε θα χαίρεται να γέννα αγόρια και πάντοτε θα θέλει να μεγαλώνει και να αναθρέψει αγόρια.
Λένε ότι η μάνα μεγαλώνει το ιδανικό αρσενικό που θα ήθελε για σύντροφό της. Στην πραγματικότητα βέβαια, η κάθε μάνα και δη η Ελληνίδα μάνα, μεγαλώνει τον άντρα που ποτέ δεν θα ήθελε για άντρα της. Έχουν την τάση αυτή να κακομαθαίνουν τα αγόρια τους. Φροντίζουν να μην τους λείψει τίποτα και δε θεωρούν ποτέ καμία αξία για να σταθεί δίπλα στον γιο τους. Έχουν την τάση πάντα να μπλέκονται στη ζωή του γιου τους και συνεχώς να κάνουν υποδείξεις για το καλό του και να τον προστατέψουν όπως λένε.
Ουσιαστικά μεγαλώνει το παιδί της για να είναι δυναμικό, να μην έχει ανάγκη κανέναν και να γίνει άντρας σωστός και κύριος του εαυτού του, αλλά πάντοτε αφήνει ένα παραθυράκι σε όλο αυτό για αυτήν. Ένα παράθυρο κατά το οποίο η μάνα πάντοτε ξέρει καλύτερα απ’ τον καθένα. Θέλει να έχει πάντα το πάνω χέρι. Δε θέλει ποτέ να χάσει αυτή τη θέση την προνομιούχα που κατέχει στη ζωή του γιου της. Δε θέλει καμιά να την αντικαταστήσει.
Ίσως να ‘ναι κι αυτό ένα απότοκο σεξιστικών εποχών όπου η γυναίκα κατείχε θέση κατώτερη απ’ τον άντρα, οπότε τη χαροποιούσε όποτε μπορούσε κάπως να επιβληθεί. Στην περίπτωση αυτή κατείχε ένα είδος εξουσίας απέναντι σε ένα αρσενικό, η γνώμη της είχε φωνή κι απήχηση κι άκουγε ένα ευχαριστώ ή έχεις δίκιο. Παρ’ όλα αυτά επειδή για κάποιους το ισχυρό φύλο υπάρχει ακόμα, η μάνα έχει μια αδυναμία προς τα αγόρια της στην προσπάθειά της να τα ελέγξει.
Απ’ την άλλη μιας κι οι γυναίκες έχουν πάντα τον τρόπο τους να περνάνε το δικό τους, η μάνα είναι σαν τον φάρο που δείχνει στον γιο της τι πρέπει να διαλέξει για να μην κακοπέσει.
Πάντα η μάνα θα θεωρεί ότι μεγαλώνει κάποιον μοναδικό ώστε να τον κάνει μοναδικότερο. Ίσως να είναι που στα κορίτσια ως φύσει πιο ώριμα έχει εμπιστοσύνη ή ίσως να επιμένει περισσότερο με τα αγόρια στην προσπάθειά της να τα καταλάβει. Είτε το παραδέχεται είτε όχι, πάντα θα προσέχει λίγο παραπάνω το αρσενικό καμάρι της.
Όπως και να ΄χει ζητώ η αθάνατη Ελληνίδα μάνα με την αδυναμία της στο γιο της.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
