Ξυπνάς και τρέχεις να προλάβεις. Δουλειά, υποχρεώσεις, σχέση, έξοδα, όνειρα κι επιτεύγματα τα οποία κυνηγάς ή σε κυνηγάνε. Ανοίγεις τα μάτια σου και πολλές φορές μετανιώνεις γιατί δεν τα άφησες λίγο ακόμη κλειστά. Δυστυχώς υπάρχουμε, ζούμε, αναπνέουμε, ονειρευόμαστε και πράττουμε σε μια εποχή που ζητά πάντοτε το κάτι παραπάνω. Επιβάλλει την προσπάθεια για διαφοροποίηση και το κυνήγι αυτό της ανέλιξης.
Δεν είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά αυτό που επιτυγχάνουμε. Και δυστυχώς πολλές φορές δεν είμαστε τίποτα όταν το σκορ με τις επιτυχίες μας μένει μηδενικό. Συνεχώς θα πιάνεις τον εαυτό σου να μετατρέπεται σε ένα δρομέα σε μαραθώνιο. Να τρέχει να προλάβει τα άπιαστα και μια ουτοπία την οποία αποζητά για να μπορέσει να επιφέρει αυτή τη γαλήνη και την ισορροπία που θεωρεί σωστή για αυτόν.
Προσπάθεια για να είσαι σωστός στη δουλειά, κόπος για να φτιάξεις μια εμφάνιση που αρμόζει στα πρότυπα της εποχής, ψυχική κούραση για να μπορέσεις να αποδώσεις συναίσθημα στην όποια σχέση επέλεξες να γίνεις μέρος της και προφανώς κουράγιο για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις σε όλα αυτά μαζί.
Μπορεί ο Θεός να έδωσε στον άνθρωπο την ικανότητα να είναι πολυμήχανος, να κάνεις πολλά και να αντέχεις άλλα τόσα, όμως κάποιες φορές ούτε αυτή είναι αρκετή για να σηκώσει ένα βάρος σαν κι αυτό. Μπορεί να έχεις συνηθίσει να καταπιέζεις συναισθήματα κι ανάγκες σου, αλλά θα έρθει μια στιγμή όπου η έκρηξη αυτή, θα σου χτυπήσει συνθηματικά την πλάτη. Μια τέτοια ψυχολογική κούραση και καταρράκωση μόνο με έναν τρόπο γιατρεύεται, με φυγή.
Μακριά από όλους και από όλα. Πέρα από τις έγνοιες της δουλειάς και την κούρασή της. Ξέχωρα από την πίεση που έχεις υποστεί τόσο καιρό ώστε να καταφέρνεις τα πάντα, να είσαι πάντα ο σωστός κι ο καλύτερος, να αποδεικνύεις ότι αξίζεις. Φύγε και τρέξε όσο γρηγορότερα μπορείς.
Όχι, δε μιλώ για παραίτηση ούτε για υποχώρηση. Εδώ γίνεται λόγος για την απλή αλλά πολύ σημαντική ανάγκη του ανθρώπου για καθαρή σκέψη και ξεκούραση. Έχεις την ανάγκη κι εσύ κι εγώ κι όλοι μας να κλείσουμε για λίγο τις πόρτες, να κατεβάσουμε τα τηλέφωνα, να μην ανοίξουμε τα παντζούρια και να μείνουμε μόνοι.
Να ηρεμήσουμε εσωτερικά και να καθαρίσουμε το μυαλό μας. Θέλει κόπο η ζωή, κόπο κι αντοχές πολλές για να τη ζήσεις κι ο ανθρώπινος νους κι η σωματική αντοχή δυστυχώς έχουν κι όρια. Δε φτιαχτήκαμε αήττητοι ούτε απροσπέλαστοι. Έρχεται η στιγμή για ολική επανεκκίνηση του οργανισμού.
Όταν το μόνο που αποζητάς είναι μια στιγμή μοναξιάς κι ηρεμίας, ένα καλό κρασί και τον ήχο της θάλασσας ή απλώς ένα παλιό βινύλιο με χαλαρή τζαζ. Τότε που ακόμα και μια βόλτα στα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης με μια φτηνή μπίρα στο χέρι φαντάζει ταξίδι αναψυχής. Τότε που οι συζητήσεις κι οι επαφές με άλλα άτομα μετατρέπονται σε κουραστική συνήθεια κι η όποια μικρή πίεση φαντάζει αποπνικτική, τότε είναι η στιγμή να φύγεις.
Να κάνεις πέρα και να βρεις τον εαυτό σου. Να το πιείς το ρημάδι το κρασί μόνος σου. Να την πας εκείνη την άτιμη τη βόλτα στα σοκάκια και να πίνεις τη φτηνή εκείνη μπίρα. Να κοιτάζεις μοναχός το φεγγάρι και να απολαμβάνεις τον ήχο της θάλασσας. Να κλείσεις τις πόρτες και να καθίσεις στο σπίτι σου χωρίς παρέα και να ακούσεις εκείνη την απαλή τζαζ.
Να βρεις ηρεμία και να μπορέσεις να ενώσεις τα κομμάτια στα οποία σκόρπισες τον εαυτό σου για να μπορέσει να ανταπεξέλθει. Διάλειμμα λέγεται, άνθρωπε μου, κι έχει τη μαγική αυτή ιδιότητα να σε κατευνάζει και να σου δίνει ώθηση ξανά να προσπαθήσεις για το καλύτερο. Είναι όμως αναγκαίο κι όσοι το αμέλησαν και το θεώρησαν αδυναμία, έχασαν.
Έχασαν γιατί είναι ανάγκη του ίδιου σου του εαυτού αυτού του είδους η φυγή. Μια φυγή όμως που δίνει ώθηση για την κορυφή.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
