Το τηλέφωνο χτυπά.
Από την άλλη άκρη του ακουστικού μια μπάσα φωνή, βαριά και λίγο πνιχτή ίσα που ψιθυρίζει. «Χώρισα.» Τα πράγματα απλά, δεν υπάρχει περιθώριο σκέψης για αυτήν κατάσταση. Απλά ετοιμάζεσαι και πηγαίνεις να βρεις τον κολλητό σου. Σε χρειάζεται και ας μη το λέει, ας μην το δείχνει.
Είναι μια ιεροτελεστία η διαδικασία που πρέπει να μπει σε εφαρμογή, όταν ο κολλητός σου χωρίζει. Μην κοιτάς τι γίνεται στις ταινίες, δεν είναι όλα στριπτίζ και αλκοόλ. Ούτε βέβαια και υποστήριξη τύπου sex and the city. Ξεκόλλα το μυαλό σου από τα στερεότυπα που θέλουν τους άντρες κενούς εσωτερικά. Οι άντρες κλαίνε και πονάνε και νιώθουν, ίσως πιο πολύ από όσο δείχνουν και σίγουρα πολύ περισσότερο από αυτό που εσύ νομίζεις.
Θα σε κοιτάξει στα μάτια με μάτια βουρκωμένα, γεμάτα γιατί, πόνο και αχρηστευμένα συναισθήματα και θα σου πει πως πονάει. Θα σου πει πως την αγαπούσε, θα σε ρωτήσει αν έφταιγε, τι έκανε λάθος και αν όντως αξίζει συμπεριφορά ανάλογη των περιστάσεων. Και όμως δε χρειάζονται επεξηγήσεις, ούτε πολλή ανάλυση, μόνο την κατανόησή σου ζητά και το χτύπημα αυτό στο ώμο που μπορεί να γεμίσει το κενό που νιώθει. Μπορεί να σε ρωτάει, αλλά δε ζητά απάντηση, ξέρει πως δεν είσαι εκεί για να κάνεις τον ψυχολόγο, βρίσκεσαι εκεί για να του σταθείς και αυτό μετρά περισσότερο από οποιαδήποτε υπερανάλυση.
Σειρά λοιπόν, έχει το ποτό. Δεν έχει σημασία αν πίνεις ή όχι, αν σου αρέσει ή όχι, θα τον ακολουθήσεις δίχως υπεκφυγές και δισταγμό. Πρέπει να πιεις, πρέπει να τον νιώσεις. Και ένα και δύο και δέκα και όσα χρειαστεί. Και αν δεν καπνίζεις, πρέπει να καπνίσεις. Είναι σαν ένα δίκαιο των κολλητών αυτό. Υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς όταν ο χωρισμός χτυπά την πόρτα, ένας κώδικας άγραφος αλλά τόσο ισχυρός όσο το εθιμικό δίκαιο. Δεν είναι όμως κάτι το υποχρεωτικό, πηγάζει εσωτερικά η ανάγκη τήρησής του. Νεύρα, θυμός, πόνος και απόγνωση όλα σε ένα.
Αυτό θα αντιμετωπίσεις. Έναν άνθρωπο τόσο δυνατό, αλλά συνάμα τόσο πληγωμένο, να σου μιλάει με στοργή και αγάπη από τη μία και με μίσος από την άλλη και όλα για ένα πρόσωπο. Να ηρεμεί και να γαληνεύει ενώ ταυτόχρονα να εξοργίζεται και να βρίζει. Πόνος λέγεται αυτό και είναι ύπουλο πράγμα. Γιατί η ψυχή πονάει πιο πολύ από ότι το σώμα.
Σήκω θα του πεις και θα τον βγάλεις έξω, να πάρει αέρα και να ηρεμήσει, να πάτε για ποτό και να ξεσκάσει. Γυναίκες, ποτά, κόσμος να χορεύει, δε γίνεται θα ξεχαστεί. Αν και για λίγο η δουλειά θα γίνει, θα γελάσει και θα καταλάβει πολλά. Θα καταλάβει πως η ζωή συνεχίζεται, πως όσο και αν πονάς κάποια στιγμή πρέπει να το πάρεις απόφαση να κάνεις πέρα ό,τι σε μαραζώνει και να ζήσεις.
Θέλει χρόνο και προσπάθεια προσωπική για να φανείς δυνατός απέναντι σε κάτι τέτοιο και οι φίλοι σου πάντα θα προσπαθούν για το καλύτερο. Δε θα το καταλάβεις, διότι θα τους δεις να γίνονται ένα με εσένα, να ξενυχτάνε και να μεθάνε, να βρίζουν και να σε υποστηρίζουν, να γελάνε όταν γελάς. Έτσι είναι τα πράγματα απλά και γεμάτα νόημα. Έτσι τουλάχιστον έμαθα εγώ, πως οι κολλητοί βοηθάνε πολύ με τρόπο που ούτε καν φαίνεται, με το να σε καταλαβαίνουν απλά και να μην ζητάνε πολλά.
Άλλωστε αυτό θέλει και ένας άντρας από τους φίλους του, την κατανόηση, τη στήριξή τους και προ πάντων την υπομονή τους.
Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
