Ποιος άραγε ονειρεύτηκε σε μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής του να δουλεύει νύχτα; Ποιος θέλησε αντί να κάνει κάτι για το οποίο είναι όντως φτιαγμένος να σπαταλάει άσκοπα ενέργεια, θέληση κόπο και μυαλό μόνο και μόνο για προσπαθήσει να επιβιώσει.
Η συγκεκριμένη ηλικία, η νέα γενιά, τα νιάτα, όπως θες πες το, φημίζεται για την αδιάκοπη ενέργεια, τα υπερμεγέθη όνειρα και την αστείρευτη δίψα για να κατακτήσουν τον κόσμο. Όλοι μας εκεί γύρω στα είκοσι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε το νόημα της ζωής, να αντιλαμβανόμαστε για ποιον ακριβώς λόγο ήρθαμε σε αυτή την ζωή και ποιος είναι ο προορισμός μας.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, με τέτοια δίψα για ζωή τι να την κάνεις την απραγία; Πιστεύεις ότι μπορείς να συνδυάσεις σπουδές με δουλειά, ότι αντέχεις να μένεις άυπνος λόγω δουλειάς, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να ανταπεξέλθεις στην εξεταστική σου. Θεωρείς πολύ λογικό ότι οι δύο ξένες γλώσσες που θες να μάθεις μπορούν να χωρέσουν στον ελάχιστο χρόνο που διαθέτεις ελεύθερο.
Προσπαθείς να είσαι εκεί σε όλα τα special events των φίλων και της οικογένειας, ενώ ταυτόχρονα δε χάνεις έξοδο διότι μια ζωή την έχουμε.
Ξύπνα λοιπόν, δε θα αργήσεις να καταλάβεις ότι όλα αυτά είναι όνειρο θερινής νυκτός. Όσο πρόθυμος και να είναι κανείς για να ζήσει τη ζωή του σε αυτούς τους ρυθμούς πλανάται πλάνην οικτρά.
Όταν κάνουμε όνειρα ο θεός γελάει. Θα έρθει η στιγμή όπου ο όρος λάσπωμα θα χρωματίζει την άδεια σου καθημερινότητα. Όταν η μόνη σου έγνοια θα είναι από ποιον καναπέ θα σηκωθώ και σε ποιον θα πέσω, ποια ταινία να δω σήμερα και πόσο θέλω να κοιμηθώ.
Δεν είναι ότι δε θέλεις, όχι, απλώς καλέ μου άνθρωπε, δεν ξέρω πώς έχουν βρει τον τρόπο, αλλά ρουφάνε κάθε ίχνος ζωντάνιας από μέσα μας.
Mετατρέπουν το μέλλον σε κάτι ουτοπικό και άπιαστο και εμάς σε πιόνια καταναλωτισμού ενός επιπέδου ζωής το οποίο είναι εκτός των ορίων μας. Έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης σε αυτή την ες αεί απραγία μας. Είναι άλλωστε τα νιάτα μας, η μόνη περίοδος όπου η έγνοια μας κάνει focus στο πάρτι, την έξοδο και την καλοπέραση. Η περίοδος της αντίδρασης όπου κρίνουμε τις προηγούμενες γενιές για την κατάντια της δικής μας.
Ποιος λοιπόν θεωρεί πως είναι ευτυχισμένος; Όλοι ναι θα σου πουν. Δεν πρόκειται να σου δείξουν το αντίθετο, στην εποχή του άρπα κόλλα και την μεταμφιεσμένης ευτυχίας, όλοι έχουν μάθει πολύ καλά να υποκρίνονται.
Ξέρεις όμως, αν βγεις μια βόλτα μόνος σου στην πόλη είτε πρωί, είτε βράδυ θα μπορέσεις να καταλάβεις γιατί σαν κοινωνία είμαστε σάπιοι. Θα δεις πρόσωπα θλιμμένα, με όνειρα μεγάλα αλλά κατεστραμμένα. Με προοπτικές και δυνατότητες που θάφτηκαν πίσω από την ανάγκη επιβίωσης και το βωμό του χρήματος για να ζήσουν έστω αξιοπρεπώς. Οπότε να θυμάσαι, πως ο χρόνος δεν είναι πάντοτε φίλος σου και ειδικότερα σε μια εποχή όπου η εργασία είναι καταναγκαστική για την επιβίωση σε όλες τις γενιές.
Σε μια εποχή όπου το μέλλον και οι προοπτικές περιορίζονται σε εργασίες που αποφέρουν εύκολο χρήμα και προφανώς λιγότερο χρόνο είτε προσωπικό, είτε κοινωνικό.
Ξύπνα λοιπόν κι εσύ και όλοι μας και ας φροντίσουμε να κάνουμε εμείς τη διαφορά. Ας γίνουμε αυτό που έχουμε ως πρότυπο και ας κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
