Είναι ένα έμφυτο χάρισμα, πολλοί το αναγνωρίζουν κι οι περισσότεροι το εμπιστεύονται. Ένστικτο λέγεται αυτή η μαγική ικανότητα. Ικανότητα να προνοείς καταστάσεις και να καθορίζεις τους ανθρώπους.
Η προσφορά του σημαντική στις επιλογές που πρόκειται κάνεις να πράξει κατά τη διάρκεια της ζωής του, ποιους θα διαλέξει, ποιους θα προσεγγίσει και τέλος ποιους θα απομακρύνει.
Είναι πολλές φορές αυτό το κάτι που σε κρατά πίσω, που δε σε αφήνει να ανοιχτείς σε κάποιον, άλλες φορές σε ωθεί να αφεθείς όσο δεν πάει. Είναι το αίτιο της γέννησης πολλών φιλιών και σχέσεων κι άλλοτε τροχοπέδη σε καταστάσεις που απλά θα τάραζαν τη θετική μας αύρα με τοξικούς για εμάς ανθρώπους.
Έχει χαρακτηριστεί μάλιστα ως ένα τείχος προστασίας του υποσυνείδητού μας σε διάφορα αρνητικά κύματα. Βεβαίως ως κάτι απόλυτα θνητό κι ανθρώπινο καθίσταται και τρωτό κι ελαττωματικό ορισμένες φορές.
Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι όπου ξεγελάνε, που άθελά τους είτε εκούσια σε μπερδεύουν. Παίζουν με το μυαλό σου και σου δίνουν την ώθηση να βγάλεις λανθασμένο πόρισμα για την πάρτη τους. Κάποιοι βγάζουν προς τα έξω έναν εαυτό άλλο, διαφορετικό από αυτόν που πραγματικά κρύβουν. Καλύπτουν εναν αρνητισμό και μια υπεροψία που θυμίζει καταστάσεις άλλων καιρών, ένα ύφος πολλών καρδιναλίων που σίγουρα δε γίνεται αγαπητό.
Κάποιοι πάλι βάζουν ασπίδα και δεν εξωτερικεύουν τίποτα, κρύβονται πίσω από αυτήν την απάθεια, τις περισσότερες φορές, για να προστατεύουν. Είναι τα γνωστά σε όλους παρεξηγημένα παιδιά, τα άτομα που προσεγγίσαμε επιφανειακά και προσπεράσαμε γιατί, άδικα, θεωρήσαμε σκάρτα. Που όταν τα κοιτάξαμε στα μάτια ασχοληθήκαμε ελάχιστα και δεν μπορέσαμε να δούμε πίσω απ’ τη μάσκα αυτή και το τείχος που έχτισαν.
Είναι εκείνοι που αρνηθήκαμε τη δεύτερη ευκαιρία και σκαλώσαμε στο ένστικτο αυτό το λανθασμένο και τους απορρίψαμε. Τα παιδιά λοιπόν αυτά που μέσα τους κρύβουν ένα θησαυρό και κάτι χαρακτήρες μάλαμα. Που πολλές φορές όσο κι αν δεν το δείχνουν κραυγάζουν για λίγη προσοχή.
Για λίγη παρέα, έναν καλό λόγο κι έναν καφέ με άλλο κόσμο, καινούριο και για αυτούς σημαντικό. Οι ψυχές αυτές που θλίβονται με κάθε πικρόχολο σχόλιο για το άτομό τους και γίνονται ακόμα πιο σκληροί. Σκληροί με ‘σένα, με μένα μα κυρίως με τον εαυτό τους, γιατί για άλλη μια φορά κάποιος πλήγωσε τα αισθήματά τους και τον εγωισμό τους. Δεν είναι άνθρωποι κακοί ούτε το επέλεξαν, απλώς κάποτε τους φέρθηκαν σκληρά και δεν το άξιζαν.
Έμαθαν να φοβούνται τους ανθρώπους γιατί πιο επικίνδυνο ζώο απ’ τον άνθρωπο δεν υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Γίνονται απόμακροι όταν φοβούνται, όταν νιώθουν ότι κάτι τους ταράζει την ηρεμία και δεν ταιριάζει με τις ροπές τους. Πρέπει όμως να μάθουν να αποδέχονται τα λάθη τους.
Να κοιτάν τον εαυτό τους και να αναγνωρίζουν πότε πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη. Να ρίξουν τον εγωισμό τους και να αναθεωρήσουν για αυτά τα άτομα και να προλάβουν πριν είναι αργά και για τις δύο πλευρές, διότι οι παρεξηγήσεις είναι ύπουλο πράγμα και συνήθως κρατάνε χρόνια.
Εμπρός λοιπόν σώστε ό,τι μπορείτε και μη φοβάστε να παραδεχτείτε τα λάθη σας. Ίσα- ίσα που θα σας κάνουν καλύτερους.
Επιμέλεια Θεοδόσιου Ραβανού: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
