Χαίρεσαι με τη χαρά του πρώην;

Είναι και οι μέρες που πλησιάζουν, λίγο η ανάσταση, λίγο το καλοκαίρι που είναι ένα βήμα πιο κοντά, αρχίζουμε να νιώθουμε πιο ανάλαφροι, πιο ξένοιαστοι και κυρίως περισσότερο ήρεμοι. Τέτοιες μέρες, είναι μέρες χαράς και αγάπης προς όλους.

Εντάξει, ηρέμησε. Δεν είπαμε να είμαστε σαν τη Χάιντη των Άλπεων σε χρήση πρόζακ. Απλά με την ηρεμία που υπάρχει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Όλοι περιμένουν την ανάσταση για να ξεδώσουν και όσο περίεργο και αν σου φαίνεται το ίδιο κάνουν και οι πρώην μας. Ρε χαλάρωσε λιγάκι που σου λέω. Άνθρωποι είναι και αυτοί και μάλιστα πολλοί από αυτούς έχουν ήδη προχωρήσει τη ζωή τους. Έχουν βάλει ένα μεγάλο χ σε ό,τι μέχρι τώρα τους εμπόδιζε και έκαναν το μεγάλο βήμα εμπρός. Άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι έκαναν παιδιά, άλλοι πάλι χώρισαν, ενώ κάποιοι το έριξαν στη δουλειά και πλούτισαν.

Εδώ, βέβαια, γεννάται ένα μεγάλο ερώτημα. Χαίρεσαι πραγματικά με τη χαρά του πρώην συντρόφου σου; Αισθάνεσαι προσωπική ηρεμία, τέτοια που να ταιριάζει σε έναν άνθρωπο υπεράνω ή φθονείς τη χαρά του;

Όσο και να το ψάχνουν οι ειδικοί, όσο και αν προσπαθούμε να κρατήσουμε προσχήματα, η απάντηση είναι μία. Το αν θα χαρείς ή όχι με τη χαρά του πρώην σου είναι εφάμιλλο με τις διαδικασίες-περιστάσεις τις οποίες χωρίσατε. Ο ίδιος ο χωρισμός είναι αυτός που κινεί εδώ τα νήματα και κάνει τα κουμάντα του. Τα συναισθήματα τα όποια γεννά η κατάσταση αυτή είναι αυτά που θα θρέψουν μέσα σου τη συγχώρεση ή το φθόνο και το μίσος.

Βέβαια λένε ότι κανένας χωρισμός δεν είναι ήρεμος ούτε ανθοστολισμένος σαν φράγκικος επιτάφιος, όμως σε αυτόν που και οι δύο το νιώθετε, τότε υπάρχει μια σιωπηλή συγκατάβαση, μια συμφωνία που πάντα ο ένας από τους δυο κρύβει γιατί για αυτόν είναι λίγο πιο δύσκολο. Όταν λοιπόν φτάσεις σε αυτό το σημείο της ωριμότητας και καταλάβεις ότι όσο και να το τραβάς από τα μαλλιά, δεν πάει, τότε θα είσαι έτοιμος να δώσεις την ευχή σου σε αυτό τον άνθρωπο που είχες τόσο καιρό δίπλα σου και αγαπούσες. Γιατί αν όντως, έστω και για μια στιγμή τον αγαπούσες αληθινά, τότε το μόνο που θα εύχεσαι για αυτόν θα είναι η πραγματική ευτυχία.

Από την άλλη μεριά της λίμνης όμως κυριαρχούν οι άσχημοι χωρισμοί και οι απολίτιστες καταστάσεις. Οι κρίσεις εγωισμού και το μίσος για το κακό που σου έκαναν. Η έχθρα για τον πρώην και οι κατάρες για τη ζωή του. Σε αυτές τις καταστάσεις, το μυαλό προβάλλοντας συνεχώς ένα είδος μίσους σαν ασπίδα κατά του πόνου, δεν αφήνει τον άνθρωπο να σκεφτεί λογικά και τον ωθεί στη μνησικακία. Στην κατάσταση εκείνη τη μόνιμη, όπου εύχεσαι μόνο τα χειρότερα για αυτούς που σε πλήγωσαν και όταν προχωράνε μπροστά, εσύ κατακρίνεις και απλώς κάθεσαι πίσω και μιζεριάζεις. Ζητάς εκδίκηση για το κακό που σου προξένησαν και θεωρείς ότι δεν πρέπει να βρουν ευτυχία στη ζωή τους και όταν τη βρουν, τα βάζεις με τον εαυτό σου.

Είπαμε, η ζωή έχει πάντα δύο πλευρές, σημασία έχει εσύ από ποια την κοιτάς και προς τα πού. Το θέμα είναι ένα, στο μεγάλο αυτό ερώτημα η απάντηση δεν είναι μονόπλευρη ποτέ, μα παραμένει σαν ένα μέγεθος ανάλογο της κατάστασης χωρισμού. Όσο πιο αρνητικά τα συναισθήματα, τόσο πιο αρνητική και η απάντηση και τούμπαλιν. Εσύ διαλέγεις όμως και στις δυο μεριές ποια η κατεύθυνση, βασικά εσύ μπορείς να αλλάξεις την απάντηση όποτε θες.

Αρκεί να το θες.