Ήμουν πάντοτε κατά του θεσμού της καβάτζας. Του καπαρωμένου και πανταχού παρόν, όποτε κι αν χρειαστεί, ευκαιριακού έρωτα. Δεν είναι κατάσταση που φωνάζει υγεία από μακριά αυτή, παρά μόνο μέση λύση και πρόχειρη κατάσταση εκπλήρωσης αναγκών. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, για όλους μας κάποια στιγμή έχουμε υπάρξει το σιγουράκι, είτε εποχιακό, είτε μόνιμο, πολλών χρήσεων ή μη. Κι αν δεν έχουμε υπάρξει, τότε σίγουρα είχαμε κάποιον στη δικιά μας λίστα αναμονής.
Βέβαια, μιας κι ασχολούμαστε με το θέμα αυτό, εύλογο είναι να γίνει αναφορά στην μάστιγα αυτή της εποχικής καβάτζας. Της μετατροπής αυτής ενός απλού και καθημερινού ανθρώπου μας, σε σιγουράκι εποχής, ανάλογα με τον καιρό. Σιγουράκι χειμώνα, φθινοπώρου ή άνοιξης. Ξέρω, πολύ κακή επωνυμία για σούπερ ήρωα, αλλά τι να κάνουμε, αυτά διαθέτει η αγορά. Είναι στο αίμα και στα γονίδια του ανθρώπου να έχει κάτι σταθερό στην ζωή του. Θέλει πάντοτε το πρόγραμμα, νιώθει ασφάλεια. Ηρεμεί όταν κλείνει κάποιες τρύπες στην ζωή του και παίρνει έτσι ώθηση να κλείσει κι άλλες.
Θεωρείται όμως το εποχικό σιγουράκι σου ένα γέμισμα κενού; Είναι άραγε κατάστημα συνειδητής επιλογής ή μια κατάσταση ασφαλείας; Σαν το κατά δύο νούμερα μεγαλύτερο τζιν που έχουν πάντα οι γυναίκες κρυμμένο στην ντουλάπα για περίπτωση ανάγκης, αυτό που εύχονται ποτέ να μην χρειαστεί να βάλουν, αλλά νιώθουν σιγουριά μόνο και μόνο επειδή υπάρχει.
Η κατάσταση αυτή θυμίζει πολύ την εποχή που ζούσαμε στο πατρικό. Τότε που κάθε χειμώνα η μάνα μας κατέβαζε τα χειμωνιάτικα κι ανέβαζε τα καλοκαιρινά και το καλοκαίρι το αντίθετο. Κάπως έτσι κι εμείς, όταν χειμωνιάσει ψάχνουμε το σιγουράκι μας. Μην μπει χειμώνας και δεν έχουμε με ποιον να χουχουλιάζουμε το πρωί κάτω απ’ τις κουβέρτες. Μην μπει χειμώνας και δεν έχουμε κάποιον να πηδιόμαστε ανελέητα, γιατί για το θεαθήναι είμαστε η γενιά που πρεπει να κάνει σεξ συνεχώς.
Πόσο κλισέ όλο αυτό, τόσο το ασταμάτητο σεξ, όσο και η σιγουριά που συνηθίσαμε να ψάχνουμε! Μη νιώσουμε μόνοι, μην μας κοιτάν περίεργα, μην είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι και μην θεωρηθούμε μειονότητα. Γιατί τέτοια κόμπλεξ και στερεότυπα; Από την μία αποποιούμαστε ό,τι μας έχει κληρονομήσει η προηγούμενη γενιά θεωρώντας την οπισθοδρομική και από την άλλη ακολουθούμε πιστά τα κομπλεξ και τα standards της.
Που πήγε, λοιπόν, ο ρομαντισμός των νέων που κρύβεται πίσω από το αίμα τους που βράζει; Πίσω από ανασφάλεια τύπου «ας τα ξαναβρούμε, χειμώνας έρχεται, να λέμε ότι έχουμε σχέση». Ότι δηλαδή τι; Το καλοκαίρι δεν υπάρχει η ανάγκη αυτή γιατί η λέξη καλοκαίρι συνδυάζεται με αχαλίνωτο clubing κι ερωτικές εναλλαγές; Συμφωνώ με το ανέμελο κομμάτι του, αλλά ας μην αποθεώνουμε το “live your myth in Greece”.
Ας σκεφτούμε σοβαρά τι πάει λάθος με την κατάσταση αυτή κι ας αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του. Να μάθουμε να μη γυρνάμε στα σίγουρα, ούτε να γινόμαστε ασφαλής επιλογή οποιουδήποτε. Τα συναισθήματα δεν είναι τραμπάλα να παίζεις μαζί τους, μια πάνω μια κάτω. Πέφτεις κάποια στιγμή και χτυπάς. Kαι συνήθως πέφτεις με το κεφάλι. Να πας, λοιπόν, εκεί που σου είναι άγνωστα κι εκεί που τρέμουν τα πόδια σου κι άσε τις εποχές να κυλάνε.
Στην υγεία, λοιπόν, όλων αυτών που μας θυμούνται όταν ξεκινάς να φοράς φούτερ και μας ξεχνάνε όταν πρωτοφορεθεί το δίχαλο στην παντόφλα. Στην υγειά τους και μακριά τους!
Επιμέλεια κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
