Να τα φροντίζεις τα όνειρά σου

Αν υπάρχει παράδεισος, τότε εκεί καταλήγουν και τ’ ανεκπλήρωτα όνειρά μας. Εκείνα τα όνειρα που δεν αναγνωρίσαμε, τα όνειρα που δε φροντίσαμε, που δεν πραγματοποιήσαμε.

Πώς πραγματοποιούμε όμως τα όνειρα μας;

Καταρχάς πρέπει πρώτα να τ’ ανακαλύψουμε, να τα βρούμε μέσα μας. Είναι συνήθως κρυμμένα στα βάθη της ψυχής μας, αφού μια ζωή πασχίζουμε να ευχαριστήσουμε τους άλλους και δε μαθαίνουμε ν’ ακούμε τους εαυτούς μας. Είναι λοιπόν εκείνα που μας αποκαλύπτονται, όταν απομονωθούμε κι αφουγκραστούμε. Είναι η εσωτερική μας κραυγή, της οποίας ο απόηχος φτάνει μετά βίας στ’ αυτιά μας. Είναι όλα εκείνα που λαχταράει η ψυχούλα μας, που περιμένει υπομονετικά να το ονοματίσουμε, είναι ο λόγος για τον οποίο γεννηθήκαμε κι υπάρχουμε.

Όμως, γιατί σκοτώνουμε τα όνειρά μας; Γιατί τα αφήνουμε χρόνια ολόκληρα να περιμένουν μέσα μας και να μας αρρωσταίνουν;

Από άγνοια; Τεμπελιά; Δικαιολογίες; «Φταίνε οι γονείς μου», «έχω μεγαλώσει πια», «δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ», «δεν έχω χρήματα», «δεν ευνοούν οι συνθήκες».

Μήπως επειδή όλοι μας ρωτούσαν όταν ήμασταν παιδιά, «τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε», αλλά κανείς «ποιο είναι το όνειρό μας»;

Γιατί μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε, αλλά οι λέξεις έχουν τεράστια δύναμη.

Αν αποτυπωθεί σ’ ένα παιδικό μυαλουδάκι η λέξη «όνειρο», ξεκινάει αμέσως να τ’ αναζητάει και μεγαλώνοντας είναι πιθανόν να το πραγματοποιήσει κιόλας. Θα μάθει να σκύβει μέσα του, να συνδέεται με τον εσώτερο εαυτό του, να του λέει αλήθειες και να τον συμβουλεύεται.

Δυστυχώς, σε γενικές γραμμές, αυτό που ισχύει είναι πως αποπροσανατολιζόμαστε και πέφτουμε με τα μούτρα, μόνο στην προετοιμασία για επαγγελματική αποκατάσταση, νομίζοντας πως έτσι θα ολοκληρωθούμε και θα ευτυχήσουμε. Μύθος. Και αν κατά τύχη ταυτιστεί το όνειρο με το επάγγελμα μας, όλα μια χαρά. Αν όχι όμως, τι θα γίνει; Εννοείται πως όλοι μας θα ασχοληθούμε με κάτι επαγγελματικά. Πόσοι όμως από εμάς θα κάνουμε και αυτό που ονειρευόμαστε παράλληλα;

Όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που κατάφεραν να πραγματοποιήσουν, όχι ένα, αλλά πολλά όνειρά τους και φαινομενικά με μεγάλη ευκολία. Γνωρίζουμε επίσης πολλούς ανθρώπους που γερνούν κουβαλώντας την πίκρα του ανεκπλήρωτου. Πώς θα γίνει να δώσουμε αυτό που οφείλουμε στον εαυτό μας, πριν να είναι πολύ αργά;

Το μυστικό κρύβεται στην πίστη. Την πίστη και εμπιστοσύνη σ’ εμάς. Την πίστη και την αφοσίωση στ’ όνειρό μας. Και φυσικά στη σκληρή δουλειά. Εστιάζουμε στο όνειρο, το σκεφτόμαστε, το προετοιμάζουμε, το φροντίζουμε καθημερινά. Το κάνουμε μέρος της ρουτίνας μας. Παραμένουμε ανοιχτοί στον κόσμο και στα ερεθίσματα που λαμβάνουμε και το χτίζουμε λίγο-λίγο ώστε να αποκτήσει γερά θεμέλια.

Παράλληλα μπορεί να πραγματοποιούμε και άλλα, μικρότερα και ευκολότερα όνειρα, που ομορφαίνουν την πορεία μας. Όλα καλοδεχούμενα. Η προσοχή μας όμως παραμένει σταθερά στο ένα και μοναδικό όνειρό μας. Δεν απογοητευόμαστε, δεν επηρεαζόμαστε από κανέναν και από τίποτα. Αρκεί να είμαστε ρεαλιστές και συνειδητοποιημένοι. Το όνειρο είναι δικό μας κι εμείς ξέρουμε καλύτερα γι’ αυτό. Κανείς άλλος. Απολαμβάνουμε το ταξίδι με γαλήνη και χαρά και ξεπερνάμε κάθε εμπόδιο, μέχρι να φτάσουμε στ’ όνειρο.

Και τότε είναι που ξεκινάει η πραγματική απόλαυση. Τότε που η ψυχή μας αγαλλιάζει.

Και κοιτάζοντας πίσω στη διαδρομή, μπορούμε τελικά να επιβεβαιώσουμε πως άξιζε τον κόπο και ριχνόμαστε ακόμα περισσότερο στη δουλειά για να το εξελίξουμε.

Και μεταμορφωνόμαστε σε μια πηγή θετικής ενέργειας και ό,τι αγγίζουμε, ομορφαίνει. Και γινόμαστε ένα ζωντανό παράδειγμα πως όλα γίνονται αρκεί να πιστέψεις σ’ αυτά, πως όπως τα καταφέραμε εμείς, μπορούν και όλοι γύρω μας.