Ποτέ δεν είναι αργά για να ξανα- ιδρώσεις τη φανέλα

Υπάρχουν στιγμές και αντικείμενα που είναι σαν να ανοίγουν τις πύλες τους και σε οδηγούν σε μνήμες του παρελθόντος. Αυτά τα αντικείμενα μπορεί να είναι τα μετάλλια και γενικότερα οι διακρίσεις σου όταν ήσουν πιο μικρός, μπορεί να είναι τα παπούτσια που φορούσες στις προπονήσεις ή γενικότερα η «φανέλα» της ομάδας στην οποία έπαιζες. Ακόμα και τα νούμερα των παλιών σου προπονητών ή συμπαικτών. Όλα αυτά σε γυρνούν σε μνήμες που σε κάνουν να τα νοσταλγείς και να σκέφτεσαι τους λόγους που δεν συνέχισες να ασχολείσαι με το άθλημά σου, καθώς και τι δεν θα έδινες για να τα ζήσεις μια τελευταία φορά—εκεί που έκανες περήφανο πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους δικούς σου ανθρώπους.

Και τότε, όλα αυτά σε κάνουν να ανοίξεις την τηλεόραση ή τον υπολογιστή και να παρακολουθήσεις έναν αγώνα του αθλήματος που κάποτε αφιέρωνες σε αυτό ένα μεγάλο κομμάτι της μέρας σου.

Κάθεσαι στον καναπέ για να έχεις όλο το θέμα μπροστά σου και προσπαθείς να μην υπάρχει τίποτα να σε εμποδίζει. Είσαι ένα ήσυχο “τέρας”, έτοιμο να ξεσπάσει αν κάτι διακόψει την όμορφη ιεροτελεστία. Όλα τα αισθήματα που ένιωθες τότε μοιάζουν να παίρνουν ξανά υλική μορφή και γίνονται οι συμπαίκτες σου σε αυτή την εμπειρία. Νιώθεις ζωντανός και ταυτόχρονα εξαρτημένος από αυτό που βλέπεις. Οι αισθήσεις σου δουλεύουν στο φουλ για να αναλύσουν τα δεδομένα της οθόνης. Δεν ακούς τον σχολιαστή, δεν νιώθεις θεατής· είσαι ένας παίκτης με απροσδιόριστη θέση, ένας κυρίαρχος.

Οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα έχουν έναν απώτερο σκοπό: να σου γεννήσουν τη νοσταλγία. Στο μυαλό σου παίζει μια ταινία μικρού μήκους όπου είσαι σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής. Αν μπορούσα να μπω στο μυαλό σου, σαν άλλος Dr. Strange, θα έλεγα πως το τρέιλερ ξεκινά με τις νίκες σου—εκείνες που σου χάρισαν χαρά και ικανοποίηση. Μετά έρχονται οι ήττες, που πιθανότατα σε δίδαξαν περισσότερα. Όχι μόνο τεχνικά, αλλά κυρίως γιατί σε θωράκισαν για τη ζωή πέρα από τον αθλητισμό.

Ξέρω τι σκέφτεσαι: «Εντάξει η ψυχή, αλλά το σώμα;». Αν δεν μείνεις συγκεντρωμένος στον καναπέ, το πιο πιθανό είναι να αρχίσεις να μιμείσαι κινήσεις σαν παλιός θρύλος, τόσο φυσικά, σαν να μην τις είχες ποτέ σταματήσει.

Αφού βιώσεις αυτή τη μικρού μήκους ταινία, επιστρέφεις στην πραγματικότητα και μένει ένα ερώτημα: «Θα μπορούσα να είμαι εκεί; Μπορώ ακόμα;». Μπορεί να μην το απαντήσεις εκείνη τη στιγμή. Αντίθετα, καταφεύγεις στην ανάλυση του παιχνιδιού, αναζητώντας αν σου δίνει εκείνα τα στοιχεία που θα συμπληρώσουν το παζλ της απάντησης. Μπαίνεις παθιασμένα στις τεχνικές και τις κινήσεις, εξωτερικεύεις σκέψεις αδιαφορώντας για τους γύρω σου. Μετά από τις κινήσεις, ξετυλίγεται το κουβάρι της στρατηγικής και καταλήγεις να κάνεις την πιο ειλικρινή SWOT ανάλυση της ζωής σου.

Μιας και ίσως δεν γνωρίζεις τον όρο, η SWOT είναι μια από τις πιο γνωστές τεχνικές λήψης αποφάσεων και σημαίνει:

STRENGTHS
WEAKNESSES
OPPORTUNITIES
THREATS

Από την ανάλυση, περνάς στις οδηγίες. Γίνεσαι κάτι παραπάνω από θεατής: ένας παίκτης, ένας προπονητής, ένας στρατηγός. Βρίσκεσαι σε διαρκή εγρήγορση για το σωστό και το λάθος, για το αν η εφαρμοσμένη στρατηγική θα οδηγήσει στη νίκη.

Και μέσα σε αυτό το πάθος, έρχεται ξανά το ερώτημα: μπορείς να το προσπαθήσεις ξανά; Έστω για μια προπόνηση, έστω και ερασιτεχνικά—όσο κι αν αυτό σε πονάει.

Γίνε λίγο ακόμα πιο ειλικρινής με τον εαυτό σου. Μέσα σε όλα τα αισθήματα που σε κατακλύζουν, νιώθεις άραγε να σε σκεπάζει μια λεπτή στρώση ζήλιας; Και τα ερωτήματα ξεκινούν με ένα “γιατί”: γιατί σταμάτησες τότε; Γιατί φάνηκε τόσο σημαντικό το άλλο μονοπάτι που σε τράβηξε μακριά από τον αθλητισμό; Γιατί να είναι εκείνος ο αθλητής στη θέση σου (ειδικά αν τον γνωρίζεις προσωπικά);

Και τελικά, μήπως αυτή η ενασχόληση δεν ήταν ποτέ καλά θαμμένη, αλλά πάντα ανοιχτή σαν τέλεια ευκαιρία; Γιατί να παρακολουθείς το άθλημα σου είναι σαν να μπαίνεις μέσα… αλλά να μην μπαίνεις.

Η επιστροφή στον αθλητισμό μοιάζει με επιστροφή σε έναν παλιό έρωτα. Εκείνον που σου εξομολογείται ακόμα αγάπη, κι εσύ ξέρεις ότι κι εσύ αισθάνεσαι το ίδιο. Και το καλύτερο; Δεν σου κρατάει κακία. Η χημεία σας είναι ακόμα εκεί. Γιατί όταν αγαπάς κάτι, δεν το αφήνεις—είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε για εμπειρίες.