Όταν φεύγει και το τελευταίο μέλος από τους παππουδογιαγιάδες σου

Σήμερα, θα διαβάσεις για ένα γεγονός που στους περισσότερους από εμάς (ειδικά  όσοι από εσάς έχετε πατήσει τα 30), έχει συμβεί και δεν είναι άλλο από την απώλεια του τελευταίου μέλους της κατηγορίας «παππουδογιαγιάδων». Θεωρώ ότι θα συμφωνήσουμε σε αυτό, ότι ασχέτως συμπάθειας και αδυναμιών προς κάποιο από τα άτομα που το απάρτιζαν, όταν φεύγει και το τελευταίο μέλος, σε χτυπάει  κάπως διαφορετικά και σε κάνει να σκέφτεσαι παραπέρα…

Αν κρίνω από το πώς ένιωσα εγώ αυτό το αίσθημα, η πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό για να περιγράψει αυτό το αίσθημα, είναι η έννοια του μουδιάσματος σε όλο το σώμα, μιας και σου ξαναθυμίζει και όλους τους προηγούμενους τέτοιους είδους αποχαιρετισμούς.  Είναι σαν να γυρνάνε πολύ γρήγορα και οι υπόλοιποι «αποχαιρετισμοί» στο μυαλό σου, σαν μια συγκινητική ιστορία που με στη θύμηση της σε κάνει το λιγότερο να βουρκώνεις.

Θεωρώ ότι αν μπορούσες και εσύ να το ορίσεις κάπως, είναι σαν να κλείνει ένα δικό σου κεφάλαιο. Οι παππουδογιαγιάδες ήταν σαν τους μεγάλους γονείς σου. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Πρώτον, σίγουρα θα έχεις ακούσει έστω μία παλιά ιστορία που αναφερόταν σε μια εποχή που δεν έζησες ποτέ και τώρα ξέρεις ότι δε θα την ακούσεις ξανά με τα ίδια λόγια, με τις ίδιες διακοπές στο λόγο και με την ίδια παραστατικότητα. Και επειδή δεν την έζησες ποτέ, έβαζες κάθε φορά όλη σου τη φαντασία προκειμένου να πλησιάσεις με το μυαλό σου για να μπορέσεις να βιώσεις καλύτερα τις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνην την περίοδο. Ένα άλλο σημαντικό τους χαρακτηριστικό τους ήταν το ντουλάπι με τις λιχουδιές, όπου όταν πήγαιναν προς τα εκεί ήξερες ότι θα σου δώσουν μια μικρή για αυτούς αλλά μεγάλη για εσένα επιβράβευση και μόνο για το τι υπήρχες. Είχαν έναν δικό τους ανιδιοτελή τρόπο να σε αγαπούν και δύσκολα θα τους έβλεπες να ανεβάζουν τους τόνους. Καμιά φορά σε υπερασπιζόντουσαν και έκαναν τους δικηγόρους σου προκειμένου να μειωθεί η τιμωρία όταν είχες κάνει καμιά σκανδαλιά.

Και όταν αναφέρεις το δυσάρεστο νέο σε κάποιον φίλο σου που τους έχει χάσει νωρίτερα από εσένα θα σου πει πως η απώλεια του τελευταίου μέλους είναι σαν να έφυγε εκείνη η ηλικιακή στοιβάδα που είχε σχηματιστεί από τους παππουδογιαγιάδες. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να σκέφτεσαι ότι οι γονείς σου παίρνουν αυτή τη θέση στην στοιβάδα που μόλις χάθηκε και εσύ με τα αδέρφια σου (αν έχεις), να αναπληρώνετε το κενό που σχηματίζεται από αυτήν την αλλεπάλληλη μετακίνηση. Αισθάνεσαι ότι αυξήθηκαν απότομα οι ευθύνες σου και οι υποχρεώσεις που έχεις έτσι και αλλιώς. Κάποιος θα έλεγε ότι μέσα σε μια στιγμή, νιώθεις λίγο παραπάνω ενήλικας από ότι ήσουν πριν.

Δεν είναι μόνο τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν εκείνην την περίοδο, είναι και κάποια μεταγενέστερα γεγονότα που σε κάνουν να συνειδητοποιείς ακόμα πιο πολύ την απώλεια. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι από εκεί που θυμόσουν το νούμερο του σταθερού τους, αρχίζει η μνήμη σου να σε απατά και να μην θυμάσαι αυτό το νούμερο με την ευχέρεια που θυμόσουν. Εμφανίζονται οι αναμνήσεις ειδικά όταν επιχειρείς να μαγειρέψεις εκείνα τα φαγητά που συνήθως έτρωγες μαζί με την οικογένεια σου, όταν ήσασταν καλεσμένοι στο σπίτι των παπουδογιαγιάδων σου, που τις περισσότερες φορές θα ήταν μια Κυριακή μεσημέρι.

Επίσης, τυχαίνει να ακούσεις συνήθως από κάποιον ηλικιωμένο, κάποια λέξη ή ατάκα που μπορεί να είναι ακόμη και στην καθαρεύουσα (και ας μην την έχεις διδαχτεί) και να κάνεις το συνειρμό ότι και η γιαγιά σου ή ο παππούς σου έλεγε συχνά αυτήν τη λέξη. Υπάρχουν φορές και που και εσύ ο ίδιος έχεις υιοθετήσει το λεξιλόγιο αυτό και το έχεις κάνει, σαν να τους το χρωστάς και νιώθεις σαν να τους τιμάς με αυτόν τον τρόπο.

Ένα από τα στοιχεία που θα παρατηρήσεις και στα δυο σπίτια των παππουδογιάγιαδων σου είναι οι φωτογραφίες των εγγονιών τους σε διάφορες φάσεις της ζωής τους, οπότε ως φυσικό ακόλουθο περιέχουν και εσένα μέσα. Οι περισσότερες από αυτές βρίσκονται διάσπαρτες στο σαλόνι γύρω-γυρω από την τηλεόραση, πάνω σε κάποιο σεμεδάκι . Και κάπου εκεί γύρω θα δεις και το άλμπουμ που έχουν κρατημένο για τα εγγόνια τους, όπου με τη βοήθεια των παιδιών τους έχει αρκετό υλικό με εσένα και τα υπόλοιπα εγγόνια. Τώρα, βλέπεις να προστίθεται στο σπίτι μια πιο πρόσφατη φωτογραφία του τελευταίου

Τέλος, η φωνή της λογικής θα επιδιώξει να σε προσγειώσει. Μέσα σου ξέρεις πολύ καλά, ότι αν υπάρχει κάτι που ήθελαν από εσένα,  οι γονείς των γονιών σου θα ήταν να συνεχίσεις τη ζωή σου δυνατά και ανιδιοτελή, όπως έκαναν και εκείνοι με εσένα. Οι μνήμες και οι ιστορίες τους, σφήνωσαν με τόση ευκολία όπου η θύμηση τους και η εξιστόρηση τους είναι μια μορφή ότι δε χάθηκαν ποτέ.