Πάντα θέλουμε ό,τι δεν έχουμε

Από όταν ήμασταν πολύ μικροί, πάντα είχαμε κάποιο αγαπημένο παιχνίδι, ή πάντα κάποιο φαγητό θα μας άρεσε περισσότερο, από κάποιο άλλο. Πάντα κάτι θα μας άρεσε, πιο πολύ από κάτι άλλο, όπως τους ταύρους, το κόκκινο χρώμα είναι εκείνο που τους ελκύει πιο πολύ, τους κατακτάει.

Το θέμα όμως, είναι ότι πολλές φορές αυτό που αγαπάμε και θέλουμε τόσο πολύ, δεν το έχουμε, δεν είναι καν μέρος της ζωής μας, αλλά εμείς συνεχίζουμε κι επιμένουμε, διότι καλώς ή κακώς πάντα θα ανήκουμε σε κάποια πράγματα και το πιο αξιοθαύμαστο είναι πως πολλές φορές ανήκουμε σε ανθρώπους. Πάντα θα ανήκουμε σε όλα εκείνα που δεν έχουμε, θα τα λαχταράμε κι ο λόγος είναι επειδή δεν τα έχουμε.

Κατά τη διάρκειά της ζωής μας, θα περάσουν από αυτή πολλά άτομα, που θα τη στιγματίσουν, θα την κάνουν πιο όμορφη, πιο δυνατή, πιο σοφή. Τι συμβαίνει όμως με εκείνα τα άτομα που μας δημιουργούν μια πληθώρα συναισθημάτων, εκείνη που μας μαθαίνουν τον έρωτα και καταλήγουμε να τους αγαπάμε με αποτέλεσμα, να τους ανήκουμε να μας κατακτάν και να μην μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε από αυτούς γιατί αυτοί είναι που μας προκαλούν εξάρτηση, εθισμό κι όμως τα έχουμε καταφέρει, μπορέσαμε να ξεφύγουμε απ’ τα δίχτυα μερικών, καταφέραμε να κόψουμε τα νήματα κι όσοι από εμάς τα καταφέρανε και νωρίς είναι πολύ τυχεροί, ή έτσι νομίζαμε τουλάχιστον.

Ας μιλήσουμε ανοιχτά, όλοι γύρω μας είναι ερωτευμένοι, οι φίλοι μας βρίσκονται σε σχέση κι εμείς είμαστε ελεύθεροι, αλλά αυτό δεν έχει σημασία είτε βρισκόμαστε σε σχέση είτε όχι, πάντα θα ανήκουμε στον έρωτα. Σίγουρα όταν βρισκόμαστε σε μία σχέση και τα συναισθήματα είναι αμοιβαία, είναι λογικό να ανήκουμε στον σύντροφό μας και να μας ανήκει κι αυτός. Τι γίνεται όμως όταν αυτός ή αυτή που λαχταράμε με όλη μας την καρδιά δεν αποτελούν μέρος της ζωής μας, για τον ένα ή τον άλλον λόγο; Κι όμως για μια ζωή θα τους ανήκουμε θα μας έχουν πάντα στο χέρι, γιατί θα είμαστε μία ζωή φυλακισμένοι απ’ τον έρωτά τους.

Ό,τι και να κάνουμε μερικοί άνθρωποι θα αποτελούν το ναρκωτικό μας. Πάντα θα ανήκουμε στις αναμνήσεις, μπορεί εμείς να ξεχνάμε τους ανθρώπους, αλλά η καρδιά μας ποτέ, πάντα θα ανήκουμε στις αναμνήσεις που δημιουργήθηκαν από κάποιους και τον έρωτα που προέρχεται από αυτές τις υπέροχες στιγμές μαζί τους.

Το πρόβλημα είναι πως ο έρωτας, αυτός ο δόλιος, δε μας αφήνει να ξεφύγουμε. Δεν είναι το πρόβλημα ότι ο έρωτάς μας δεν έχει ανταπόκριση, κάποιες φορές κι η ανταπόκριση δε βοηθάει καθόλου. Ό,τι και να γίνεται θα μας κατακτάν κι εμείς δε θα μπορούμε να το ελέγχουμε, μία περίεργη έλξη θα υπάρχει πάντα κι εμείς θα είμαστε θεατές διότι δεν έχουμε κανένα όπλο για να πολεμήσουμε. Τα χάνουμε, καταλήγουμε να πνιγόμαστε σε μία κουταλιά νερό, σαν μικρά παιδιά που ξεκινάνε τα πρώτα τους βήματα.

Πόσο υπέροχο είναι όμως να ανήκουμε σε κάτι, να νιώθουμε μέλος στη ζωή κάποιου, ό,τι πιο όμορφο να αφηνόμαστε να μας παρασύρει ο έρωτας να γινόμαστε παιχνίδι του. Πάντα θα του ανήκουμε όσο κι αν προσπαθούμε να ξεφύγουμε, δεν τα καταφέρνουμε, διότι ο έρωτας τα θέλει όλα δικά του.