Όταν ήμασταν μικροί, δε θέλαμε να έχουμε τους γονείς μας πάνω απ’ το κεφάλι μας και να μας λένε τι να κάνουμε. Ειδικά σε θέματα σχέσεων. Θέλαμε την ησυχία μας και να μη μας ζαλίζουν με την κάθε φιλοσοφία τους. Στην εφηβεία τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Οι καημένοι οι γονείς μας ήταν υπομονετικοί μαζί μας, διότι δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Πέρασαν κι εκείνοι εφηβεία και ήξεραν πώς είναι. Ήξεραν πόσο ευάλωτοι ήμασταν και πόσο οι ορμόνες μας χτυπούσαν κόκκινο. Πως σε ό,τι και να μας έλεγαν, θα αντιδρούσαμε άσχημα και ό,τι κι αν μας συμβούλευαν θα κάναμε το αντίθετο.
Οι σχέσεις ποτέ δεν ήταν εύκολο πράγμα. Βασικά, εμείς οι ίδιοι τα δυσκολεύουμε τα πράγματα. Απ’ τη ζωή μας θα περάσουν πολλά άτομα. Θα πληγωθούμε και θα κλάψουμε. Στην εφηβεία όμως το αίσθημα, ήταν πολύ σημαντικό και σ’ ένα χωρισμό ή σε μία καινούργια σχέση ή φλερτ, το τελευταίο πράγμα που θέλαμε ήταν οι γονείς μας ν’ ανακατεύονται. Είχαμε που είχαμε τον πόνο μας, δε θέλαμε και την γκρίνια τους.
Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει κι όσο μεγαλώνουμε, οι σχέσεις με τους γονείς μας θα αλλάξουν. Ζητάμε απεγνωσμένα τη συμβουλή της μαμάς και του μπαμπά. Θέλουμε να είναι μαζί μας και να μας βοηθάνε στα γκομενικά μας και στο οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας. Είναι και θα είναι πάντα αυτοί που θα ζητάμε τη βοήθειά τους, για να μας δείξουν το σωστό δρόμο. Τι γίνεται όμως όταν αποφασίζουμε να γνωρίσουμε στους γονείς μας την κοπέλα ή το αγόρι μας;
Είναι θα λέγαμε λίγο άβολο, διότι ποτέ δεν ξέρουμε αν θ’ αναπτυχθεί συμπάθεια μεταξύ τους. Όταν όμως υπάρχει είναι ό,τι καλύτερο. Αρχίζουν σιγά-σιγά οι σχέσεις και γίνονται πιο στενές και φιλικές. Έτσι, η σχέση μας κι οι γονείς μας καταλήγουν να είναι οι καλύτεροι φίλοι και εμείς πιο χαρούμενοι από ποτέ.
Μπορεί να μας φαίνεται λίγο κάπως, όταν ο γκόμενός μας μιλάει στον πατέρα και στη μητέρα μας, λες και τους ξέρει από χθες, σαν να είναι οικογένειά του. Να κάθονται να συζητάνε για όλα τα θέματα άνετα, να μην υπάρχει έχθρα μεταξύ τους, ούτε παρεξηγήσεις. Να συναντιούνται και να μιλάνε σαν φίλοι, σαν να γνωρίζονταν από πάντα. Ο δεσμός που έχουν μαζί μας να μην τους εμποδίζει να αναπτύξουν τη δική τους ιδιαίτερη σχέση. Να μοιράζονται στιγμές μαζί και να περνάνε καλά. Ν’ αστειεύονται και να χτίζουν μία φιλία. Όταν η σχέση μας τα πηγαίνει καλά με τους γονείς μας, νιώθουμε κι εμείς καλά. Είμαστε πιο ήρεμοι κι απολαμβάνουμε την παρέα τους.
Όταν τα πιο σημαντικά άτομα στη ζωή μας είναι φίλοι, νιώθουμε ασφάλεια τόσο για τη σχέση μας, όσο και για τη σχέση με τους γονείς μας. Από τη στιγμή που οι γονείς μας δέχονται και με μεγάλη ευχαρίστηση τον άνθρωπο που επιλέξαμε να μας συντροφεύει, μας ευχαριστεί η εμπιστοσύνη που μας δείχνουν. Αυτό δίνει και μια νέα βάση στη σχέση μας. Ο άνθρωπος αυτός που έχουμε κοντά μας, βλέπει ότι τον εμπιστευόμαστε και δε διστάζουμε να τον γνωρίσουμε στον οικογενειακό μας κύκλο.
Δεν είναι κάτι το τόσο δύσκολο, ούτε το ακατόρθωτο. Είναι τόσο ωραίο και μας κάνει κι εμάς να νιώθουμε ακόμη πιο ωραία.
Συντάκτης: Σταυρούλα Τζουβάνη
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
