Ζητάμε πρωτοτυπία μα πάντα στα κλισέ καταλήγουμε

Συνήθως προσπαθούμε να καταλαγιάζουμε το λόγο μας στην καθημερινή μας ζωής, να μετριάσουμε αυτά που λέμε, τα ωραιοποιούμε για να ακούγονται πιο καλά, να καταφέρουν να χαϊδέψουν τα αυτιά του ακροατή μας, απ’ το να του πούμε ειλικρινή λόγια. Διότι, ως γνωστόν απ’ τον τρόπο που θα μιλήσεις, θα κεντρίσεις το ενδιαφέρον του άλλου κι όπως είπαμε και πριν, προτιμάμε να χαϊδεύουμε τα αυτιά των άλλων, διότι φοβόμαστε να πούμε αλήθειες. Ένα άλλο πράγμα που μας εξιτάρει να χρησιμοποιούμε στο λόγο μας, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να το παραδεχτούμε ποτέ, είναι τα κλισέ. Όχι μόνα μας αρέσει, αλλά τα επιδιώκουμε κιόλας, σε μόνιμη βάση.

Ναι, ναι, τώρα όλοι σκέφτεστε πως εσείς δεν το κάνετε ποτέ, αλλά όσο και να παραπονιόμαστε και να αρνούμαστε, πάντα καταλήγουμε όχι μόνο σε κλισέ φράσεις, αλλά και σε κλισέ πράξεις. Προσπαθούμε να πείσουμε τους πάντες ότι αντιπαθούμε τα κλισέ, αλλά πάντα καταλήγουμε στα όμορφα και γλυκά κλισέ, μα φυσικά και δε φταίμε εμείς, εκείνα μας παρασύρουν, είναι ξεκάθαρο.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε αυτά τα άτιμα, γι’ αυτό, κυρίες και κύριοι, αυτή είναι η πικρή αλήθεια, ας τη χωνέψουμε όλοι για να συνεχίσουμε. Παρασυρόμαστε από πολλούς παράγοντες κι οδηγούμαστε στα κλισέ, ίσως τα κλισέ είναι κι η μόνη μας επιλογή καμιά φορά. Το καλύτερο είναι ότι μας αρέσει να τα ακούμε, όχι μόνο να τα λέμε, είναι πιο ωραία όταν χτυπάνε στα αυτιά μας, μας αρέσουν πάρα πολύ.

Συνέχεια κατακρίνουμε και λέμε τι κλισέ άνθρωπος, ενώ εκείνη τη στιγμή αυτό μας καθιστά κι εμάς ίδιους με αυτόν. Συνέχεια μιλάμε για τα κλισέ που αντιπαθούμε και καλά κι επιμένουμε πως τα μισούμε, προσπαθούμε όσο πιο πολύ να τα αποφύγουμε και καταλήγουμε να μιλάμε ώρες ασταμάτητα γι’ αυτά, ενώ στην πραγματικότητα γινόμαστε κι εμείς κλισέ τύποι.

Πολλές φορές, το λάθος που κάνουμε κι όλοι οι δρόμοι μας φτάνουν στα πολυαγαπημένα για πολλούς κλισέ, είναι πως δεν ξέρουμε πραγματικά τη σημασία που κουβαλάνε, συχνά μπερδευόμαστε και γι’ αυτό καταλήγουμε στη χρήση τους. Σύμφωνα με κάθε λεξικό που θα ανοίξουμε τα κλισέ είναι φράσεις οι οποίες είναι χρησιμοποιημένες και τυποποιημένες. Είναι ιδεοληπτικά στερεότυπα. Αλλά το θέμα είναι πώς ο καθένας από εμάς βλέπει το κλισέ.

Χρησιμοποιούμε φράσεις, όπως, «όποιος βιάζεται σκοντάφτει» κι όλοι συμφωνούμε. Ναι, πολλές φορές όταν κάνουμε βιαστικές κινήσεις, τρώμε τα μούτρα μας κι όλα αυτά, αυτό όμως θεωρείται και κλισέ, όσο και να μας πειράζει, είναι κλισέ. Κάποιος άλλος όμως θεωρεί πως «το γοργόν και χάριν έχει», που κι αυτό είναι κλισέ, αλλά όχι για εκείνον που το λέει, εκείνος θεωρεί ότι αυτό είναι το σωστό και με αυτό έχει μάθει να ζει. Τα στερεότυπα, δηλαδή τα κλισέ, είναι δύσκολο να τα αλλάξουμε και πολλές φορές δε θέλουμε. Τα προτιμάμε μόνο και μόνο επειδή κρυβόμαστε πίσω από αυτά.

Στην καθημερινότητά μας ακούμε πάρα πολλά και τα κλισέ είναι μέσα στη ζωή μας και δεν μπορούμε να τα βγάλουμε απ’ αυτήν όσο κι αν παλεύουμε και χτυπιόμαστε να τα αποφύγουμε ή κάνουμε ότι προσπαθούμε αυτά. Όλο εκεί μπροστά μας δε μας αφήνουν στην ησυχία μας πια. Μας πνίγουν και δε κάνουμε τίποτα απολύτως.