Άνθρωποι, όχι αριθμοί!

Μια ζωή όλοι θα σε ρωτάνε πόσο χρονών είσαι, τι νούμερο παντελόνι φοράς, πόσα μόρια έγραψες στις πανελλήνιες, πόσα μαθήματα χρωστάς για πτυχίο, με πόσα άτομα έχεις κοιμηθεί μέχρι τώρα. Μα είτε αυτή η απάντηση είναι 3, 58, 15, 16.000, 122, 350 είτε περιέχει περισσότερα μηδενικά από ό,τι μπορεί να χωρέσει ένα κομπιουτεράκι τσέπης, εσύ παραμένεις το ίδιο άτομο που ήσουν όταν αυτό το νούμερο ήταν το στρογγυλό απόλυτο μηδέν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είσαι ούτε το 55% των μαθηματικών ούτε το 20% ποσοστό λίπους και μυϊκής μάζας. Είσαι το 100% ενός ανθρώπου με συναισθήματα.

Όλα αρχίζουν απ’ το τι σκέφτεσαι όταν ακούς τη λέξη «αριθμός». Απ’ το τι ανάμνηση σου έχει αφήσει το στείρο νούμερο που αναφέρεται στην ερώτηση. Και φυσικά απ’ το τι θεωρείς ότι ο συνομιλητής σου θέλει να ακούσει ως απάντηση, καθώς για ακόμη μια φορά οι προκαταλήψεις ηγούνται περί του θέματος.

Ζούμε σε μια εποχή φουρτουνιασμένη από αντιφατικά γεγονότα, ιδέες και πράξεις που αναταράζουν την ανθρώπινη ψυχή πότε με φρίκη και πότε με αυτοθαυμασμό. Μια εποχή που βασίζεται πάνω σε αριθμούς που άλλοτε δεν έχουν κανένα νόημα κι άλλοτε έχουν ζωτική σημασία. Πάρε για παράδειγμα τη μαθηματική έννοια του «π». Μέσα στα άπειρα δεκαδικά του ψηφία, που ποτέ δε θα μάθεις, μπορεί να κρύβονται τα πάντα. Η μέρα που γεννήθηκες, η ώρα που έχασες ένα κοντινό σου πρόσωπο, η οδός του τόπου που έδωσες το πρώτο σου φιλί, οι προσπάθειες που κατέβαλες για να πετύχεις κάτι, οι γεωγραφικές συντεταγμένες του σημείου που έκανες πρώτη φορά έρωτα, οι ώρες που ξενύχτησες πάνω από ένα κινητό ή ένα βιβλίο. Πόσα άτομα αγάπησες, πόσοι αγάπησαν εσένα, πόσοι σε πλήγωσαν, πόσα άτομα έμειναν ή πόσα έφυγαν. Κι εσύ από όλα αυτά θα βλέπεις για πάντα αυτό που σου έμαθαν να βλέπεις, το 3,14, αμελώντας οτιδήποτε άλλο πίσω από αυτό. Βλέπεις τον αριθμό, αλλά όχι το νόημα.

Όλοι οι άνθρωποι στη ζωή τους αναλαμβάνουν ένα ρόλο μιας κοινωνικά αποδεκτής οντότητας. Δανείζονται, δηλαδή, ένα προσωπείο. Συχνά, όμως, απ’ την πολλή χρήση, ειδικά αν το έργο έχει πραγματοποιήσει πολλές παραστάσεις, το προσωπείο γίνεται πρόσωπο κι αν θελήσεις, τελικά, να το αφαιρέσεις θα ανακαλύψεις πως το άτομο πίσω από αυτό έχει αρχίσει να καταρρέει. Πως έχει αρχίσει να χάνει τη μοναδική του ταυτότητα. Πως έχει αρχίσει να γίνεται ένας αριθμός, μια μικρή κουκκίδα σε αυτό που αποκαλούμε άπειρο.

Και τότε είναι που αρχίζει να σε κατακλύζει ένα θολό, βαρύ, σκοτεινό αίσθημα καταπίεσης το οποίο εμποδίζει την ψύχραιμη κι αντικειμενική σκέψη. Το γνωστό συναίσθημα του φόβου που σε αναγκάζει να παραποιήσεις τα δεδομένα. Να μειώσεις εικονικά τον αριθμό των κιλών σου, να αυξήσεις ιδεατά τον αριθμό των μορίων που έγραψες. Απλά και μόνο για να γίνεις αυτό που πιστεύεις ότι είναι αποδεκτό και φέρει κοινωνικό κύρος. Απλά και μόνο για να ανήκεις.

Μέσα σε έναν κόσμο που κραυγάζει και τείνει να μας καταστρέψει την ακοή, που αποτελείται από αμέτρητους πολύχρωμους παπαγάλους, το να προσπαθείς να νιώσεις πραγματικά ευτυχισμένος φαντάζει τουλάχιστον απίθανο. Ο κόσμος μας, βλέπεις, είναι ένας κόσμος που δεν πιστεύει στην ευτυχία. Ο άνθρωπος γίνεται λεία του άλλου ανθρώπου. Κι εσύ εξακολουθείς απελπισμένα να αναζητείς λύτρωση παρ’ όλο που βαθιά μέσα σου γνωρίζεις πως κάθε απελευθέρωση μεταμορφώνεται σε καινούργια αιχμαλωσία.

Συνοψίζοντας, τελικά, τα πράγματα, μέσα σε μια πραγματικότητα που απαρτίζεται από αριθμούς και πράξεις, είναι πολύ σκληρά ως έχουν. Μέσα σε όλο αυτό το χάος που επικρατεί στο σύγχρονο κόσμο οφείλεις, πάνω από όλα για τον εαυτό σου, να κάνεις ό,τι πραγματικά αγαπάς και να αφήσεις τα στερεότυπα της σαθρά δομημένης αυτής κοινωνίας στην άκρη.

Άμα, λοιπόν, θελήσεις να φας μέχρι σκασμού, να αφήσεις ακόμη ένα μάθημα για Σεπτέμβρη, να κοιμηθείς με το άτομο που γνώρισες το καλοκαίρι και που σε τρεις μέρες θα συνεχίσετε να ζείτε σε διαφορετική ήπειρο, έτσι απλά γιατί γουστάρεις, κάνε το. Κάνε παρέα με μεγαλύτερα ή μικρότερα άτομα, με άτομα που έχουν βαμμένα τα μαλλιά τους μπλε, ροζ, ασημί, που έχουν χτυπήσει tattoo μανίκια, τόσο ακραία που σε δέκα χρόνια θα το μετανιώνουν πικρά. Γιατί αν πρέπει πρώτα να κάτσεις να μετρήσεις και να υπολογίσεις πόσες θερμίδες έχει το γλυκό και ποια διαφορά ηλικίας υπάρχει ώστε να σιγουρευτείς ότι δεν ξεπερνάς τα όρια του αποδεκτού, τότε στο τέλος δε θα αξίζει όλο αυτό. Και δε φτάνει που δε θα αξίζει, φτάνει που δεν θα το ευχαριστηθείς. Φτάνει που δε θα το ζήσεις.

Μην αφήνεις τους άλλους να σε κάνουν μαθηματικά, γιατί είσαι και λογοτεχνία. Μα πάνω από όλα να θυμάσαι ότι είσαι ποίηση.