Μ’ αρέσει το κρεβάτι μου αλλά θα προτιμούσα να ‘μουν στο δικό σου

Σε ποιον δεν αρέσει το κρεβάτι του; Αυτό το πουπουλένιο στήριγμα, που είναι πάντα εκεί –στα εύκολα και στα δύσκολα– και σε περιμένει να χωθείς μέσα του για να σε κάνει να νιώσεις λίγο καλύτερα μετά από μια δύσκολη μέρα. Μην το γελάς καθόλου και μην αμφισβητείς στιγμή τις θεραπευτικές ιδιότητές του.

Η πιο χαρούμενη αντάμωση κι ο πιο δύσκολος αποχωρισμός είναι μαζί του. Κι αν νομίζεις ότι τα παραλέω σκέψου το ποσό δυσάρεστα ξυπνάς ένα πρωί του χειμώνα για να πας στη σχολή, στη δουλειά ή στο σχολείο και πρέπει να αφήσεις πίσω σου μια ζώνη ζεστασιάς, ασφάλειας κι ηρεμίας. Θυμάσαι κι εκείνα τα sleepover της παιδικής σου ηλικίας, που έπρηζες τους γονείς σου να σε αφήσουν να οργανώσεις ή να παρευρεθείς; Μεγαλώνοντας, το σκέφτεσαι δύο φορές αν αξίζει να θυσιάσεις το ολόδικό σου κρεβάτι και να χαλάσεις τον πολύτιμο ύπνο σου για μια τέτοια περίσταση.

Κι όμως, με αυτά και με αυτά, δε σταματάμε να λέμε «μου αρέσει το κρεβάτι μου, αλλά θα προτιμούσα να βρίσκομαι στο δικό σου» και να το εννοούμε.

Πλάσμα περίεργο και μοναδικό μέχρι σκασμού ο άνθρωπος, μην τα ξαναλέμε. Να συζητήσουμε όμως για το πού βρίσκει αυτές τις τάσεις αυτοκαταστροφής. Γιατί δεν μπορώ να χαρακτηρίσω ως κάτι άλλο την επιθυμία σου να θες να αφήσεις κάτι τόσο άνετο, ακριβώς στα μέτρα σου, για να πας να χωθείς κάπου ξένα, που πιθανότατα θα παλεύεις όλο το βράδυ με κλοτσιές και στροφές, αντί να κοιμάσαι. Πώς αφήνεις το μέρος που έχεις οργανώσει και διακοσμήσει με ευλάβεια, που έχεις διαλέξει προσεκτικά ποσό μαλακό θα είναι το μαξιλάρι σου, τι χρώμα σεντόνια θα έχεις αυτή την εβδομάδα και τι πανωσέντονα χρειάζεσαι αυτό το μήνα για κάτι που δεν πλησιάζει ούτε στο απειροελάχιστο την άνεση του χώρου σου;

Εντάξει, υπερβολές. Η αλήθεια είναι πως το μοναδικό κρεβάτι που θες να ξαπλώνεις είναι εκείνο που κουβαλά το άρωμα εκείνου του ανθρώπου. Έχει τη δίκη του μοναδική αίσθηση, όχι απαραίτητα εκείνη των μοναχικών χουχουλιάρικων πρωινών του χειμώνα αλλά αυτόν τον ερωτισμό. Το ιδανικό κρεβάτι είναι αυτό που σου ‘χει κρατήσει μια θέση δίπλα σε ‘κείνον που θες. Το νιώθεις, εξάλλου, και λίγο δικό σου, αφού μαζί του αισθάνεσαι μια οικειότητα. Κι αν ο αναστεναγμός αυτός, τα φιλιά κάτω απ’ τα σεντόνια κι οι αγκαλιές στα μαξιλάρια δεν είναι ένας παραπάνω λόγος για να μην επιζητάς το δικό σου κρεβάτι, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι.

Γιατί όσο χαριτωμένα έπιπλα κι αν είναι τα κρεβάτια, οι ιδιοκτήτες τους είναι που τα κάνουν λατρεμένα.   Εκείνοι σε κάνουν να θες να περάσεις κι άλλες νύχτες μαζί τους, νύχτες που απολαμβάνεις κι ας μην κλείσετε μάτι. Θα χουζουρέψετε μαζί μέχρι να συνηθίσεις το νέο περιβάλλον, μα δε νιώθεις ανασφάλεια όταν ξαπλώνει εκείνος δίπλα σου.

Όσο κι αν λατρεύεις, λοιπόν, το κρεβατάκι σου (κι εσύ κι όλοι μας) μπορείς να το αποχωριστείς κι αυτό να σε καταλάβει, μπορείς να κοιμηθείς οπουδήποτε αλλά όχι με οποιονδήποτε κι αυτός που γεμίζει το δεύτερο μαξιλάρι πλάι σου είναι που δίνει αξία στο κάθε «εκεί».  Θα αποχωριστείς, λοιπόν, χωρίς παράπονο, το δικό σου κρεβάτι για ακόμη μια νύχτα ή για ακόμη ένα πρωινό, αρκεί να κοιμηθείς και να ξυπνήσεις πλάι σε εκείνον.

Εξάλλου, για κρεβάτι πρόκειται και μόνο ωραία πράγματα μας συμβαίνουν εκεί.