Μέγαλη απόσταση απ’ το «κολακεύομαι» ως το «γουστάρω»

Μακάρι να κρατούσαν οι στιγμές του φλερτ περισσότερο. Να μη δινόταν τόσο γρήγορα το πρώτο φιλί. Να τραβιόταν μέχρι εκεί που δεν πάει. Λίγοι πια εκτιμούν τη στιγμή ακριβώς πριν το φιλί. Την ανάσα όταν το ένα πρόσωπο σχεδόν ακουμπάει το άλλο αλλά πρακτικά όχι ακόμη. Πάνω στη βιασύνη μας να φιλήσουμε, να παθιαστούμε, να ολοκληρώσουμε το σκοπό της συγκεκριμένης γνωριμίας, εκείνο ακριβώς το λεπτό, ξεχνάμε τη μαγική περίοδο του παιχνιδιού και του πειράγματος, της αβεβαιότητας και της εκμάθησης της μεταξύ μας διαλέκτου, που τότε δημιουργούμε εναλλάξ.

Μιλάω γι’ αυτά τα αινιγματικά χαμογελάκια, τα βλέμματα που αναζητάς για επιβεβαίωση, τις σκόπιμα τυχαίες συναντήσεις. Αυτή την αβεβαιότητα. Ένας διαρκής αγώνας δρόμου χωρίς διασφάλιση και δεδομένα. Γιατί έτσι κι αλλιώς δε χρειάζεται να λέγονται όλα στην ψύχρα.

Πολλά πράγματα κερδίζεις απ’ το φλερτ, γι’ αυτό το προτιμάς. Συνήθως, όμως, όλοι προτιμούν να ανταποκρίνονται στο φλερτ των άλλων κι όχι να το ξεκινούν οι ίδιοι. Θεωρείται πιο απλό κι ασφαλές το να μην προκαλείς εσύ κι απλά να δέχεσαι απ’ τη βολική σου θέση. Δύο τελείως διαφορετικές έννοιες που καμιά φορά συγχέονται. Καιρός να ξεκαθαριστεί η βασική διαφορά αυτών των δύο: «Φλερτάρω» σημαίνει «γοητεύω», «με φλερτάρουν» σημαίνει «κολακεύομαι».

Δεν πάει τίποτα λάθος με το να θέλεις να κολακεύεσαι. Ούτε σημαίνει απαραίτητα πως με την ανταπόκρισή σου εγγυάσαι και συνέχεια. Το φλερτ είναι πολλά περισσότερα πράγματα απ’ το να προσπαθείς απλώς να ρίξεις κάποιον. Μπορεί να θέλεις να βγεις και να ξεδώσεις, να συζητήσεις, να ανεβάσεις την αυτοπεποίθησή σου, να κάνεις γνωριμίες προσωρινές, όσο ακριβώς κρατάει κι η επήρεια του ποτού σου. Να βγάλεις φωτογραφίες με άτομα που βρίσκεις τόσο ελκυστικά και που όμως αύριο δε θα θυμάσαι καν το όνομά τους.

Άλλωστε, για να μιλήσουμε για τον κανόνα κι όχι για την εξαίρεση, όλοι γνωρίζουμε πως υπάρχουν και κάποια άτομα με τα οποία θα φλερτάρουμε αιώνια. Είναι μοιραίο και τυχαίο ταυτόχρονα να μη συμπέσουμε πότε μαζί, ούτε στιγμή. Κι αυτό καλό είναι, να υπάρχει ένα άτομο που με το που θα μπει στο μαγαζί σε κάνει να θες να κορδωθείς και να περιποιηθείς. Κάποιος που για άλλη μια φορά θα μιλήσετε, θα γελάσετε, θα ανταλλάξετε υπονοούμενα, αλλά θα μείνετε εκεί. Για να σου θυμίζει πως και το αθώο έχει τη χάρη του, μεγάλη χάρη μάλιστα.

Μην τα παρεξηγείς τα πράγματα και κυρίως μην τα συζητάς με άτομα που δεν έχουν δοκιμάσει να φλερτάρουν χωρίς να ‘χουν αυτοσκοπό τους να οδηγήσει κάπου όλο αυτό. Διάλογο με τον παραλογισμό δεν ανοίγεις.

Θα σου ‘χει τύχει κι εσένα, να σε πλησιάσει κάποιος για να σου πει  «Ήθελα απλώς να σου πω ότι είσαι πολύ όμορφος/η». Έτσι, τόσο απλά. Πετάει μια κουβέντα που θα σε κάνει να χαμογελάς τουλάχιστον για όλο το υπόλοιπο βράδυ και το μόνο που παίρνει πίσω είναι ένα βλέμμα σου σπινθηροβόλο. Κι η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενε και κάτι άλλο. Δε χρειάζεται να περιμένεις κάτι άλλο. Κι αυτό φλερτ είναι και μάλιστα  ωραίο. Από αυτά που δε γνωρίζουν τη λέξη «απόρριψη» γιατί δεν περίμεναν τίποτα περισσότερο για να το χάσουν.

Οι άνθρωποι συχνά ανταποκρίνονται απλώς γιατί απολαμβάνουν το φλερτ παραπάνω απ’ όσο φαντάζεσαι. Χωρίς εγγυήσεις κι υποσχέσεις για κάτι περισσότερο, μην τρέφεις αυταπάτες. Μην περιμένεις καμία λογική εξήγηση στο πώς λειτουργούν τα πράγματα σε αυτόν τον τομέα. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο τσέπης σε αυτήν την περίπτωση.

Έχουμε γεννηθεί διψώντας για όλο αυτό το χάος, για την ταλαιπωρία, για το να κυνηγάμε μια ζωή λόγια του αέρα που μας κάνουν προσωρινά χαρούμενους. Αλλά ας είναι. Το χάος είναι πάντα πιο όμορφο από οποιαδήποτε τάξη.