Κάτι που συχνά δεν κατανοείται είναι ποσό σημαντική είναι η κοινωνικοποίηση κι άρα η κοινωνικότητα στις μέρες μας. Αρκετοί θαυμάζουν το πώς ένα άτομο μπορεί να κάτσει μόνο του και να απασχοληθεί με κάτι το οποίο δεν προϋποθέτει καμία ανθρώπινη επαφή, ούτε ψυχική ούτε σωματική. Πολλοί περισσότεροι, όμως, θαυμάζουν το πώς κάποιοι άνθρωποι έχουν μάθει να είναι αυθόρμητοι κι εξωστρεφείς, τόσο που μόνο η παρουσία τους στο χώρο αρκεί για να κάνει το κλίμα πιο ευχάριστο.
Αυτά τα άτομα έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τους γύρω τους να νιώσουν άνετα με μια μόνο κουβέντα, δε φοβούνται να εκφράσουν την άποψή τους και το να ενταχθούν ομαλά σε οποιαδήποτε περίσταση κι οποιοδήποτε κοινωνικό περίγυρο φαντάζει ως το ευκολότερο πράγμα του κόσμου στα μάτια τους. Λένε και κάνουν απλώς ό,τι σκεφτούν τη στιγμή που θα το νιώσουν, χωρίς να αυτοπεριορίζονται και να καταπιέζονται.
Είναι εκείνα τα άτομα που σε τραβάνε χωρίς να καταλαβαίνεις πώς, αυτοί που κάνουν τον καθένα να αναρωτιέται τι είναι αυτό που τους γοητεύει και τι τους ελκύει τόσο πολύ πάνω τους. Τα ίδια άτομα που μπορούν να κάνουν κάποιον να νιώσει μοναδικός, γιατί από μια θάλασσα γεμάτη με ανθρώπους που τους συμπαθούν διάλεξαν αυτόν.
Φυσικά, όμως, το ότι είναι κάποιος αγαπητός δεν τον κάνει απαραίτητα κι επιθυμητό. Εδώ κάπου, δηλαδή, μπλέκεται αυτό το περίεργο αίσθημα που αγαπάς και μισείς κάποιον ταυτόχρονα. Αυτό, λοιπόν, το αίσθημα δέχονται συνήθως απ’ τον περίγυρό τους αυτά τα άτομα, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι.
Γενικά, οι κοινωνικοί άνθρωποι αποτελούν συχνά αντικείμενο σχολιασμού. Η πρώτη εντύπωση που έρχεται στο μυαλό κάποιου όταν βλέπει ένα άτομο τόσο ανοιχτό και κοινωνικό, που μιλάει σε όλους δυνατά χωρίς να ντρέπεται να εκφραστεί, είναι συνήθως αρνητική. Όχι επειδή φταίει κάπου. Στην τελική, σχεδόν πάντα, όλοι καταλήγουν να παινεύουν αυτό το χαρακτηριστικό του. Αλλά έτσι είναι η σκληρή αλήθεια, ως άνθρωποι έχουμε την τάση να απωθούμε το ιδανικό. Δεν μπορούμε το τέλειο. Κι η αλήθεια είναι ότι δεν το χρειαζόμαστε κιόλας. Κανείς δεν προορίστηκε ποτέ για να γίνει τέλειος κι αυτό είναι το πρόβλημά μας απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, που δείχνουν ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια τους άρα και την τελειότητά τους.
Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι τέλειοι, ποτέ δεν ήταν και ποτέ δε θα γίνουν, όπως κανένα ανθρώπινο ον. Απλά βγάζουν προς τα έξω κάτι άκρως ιδεατό που κάνει κάθε εργοδότη ή μελλοντικό σύντροφο να τους προσθέτει πολλά συν στη λίστα προϋποθέσεων που όλοι έχουμε. Είναι αυτή η ελευθερία τους κι η τρέλα ενός παιδιού που σε κερδίζει.
Παράλληλα, όμως, τους φοβόμαστε αυτούς τους ανθρώπους. Τρέμουμε στην ιδέα ότι θα μας πάρουν κάτι ή ότι θα κερδίσουν εις βάρος μας, μιας και μπορούν να το κάνουν, με αυτό το χάρισμά τους να εκφράζονται τόσο άνετα. Ή μάλλον τρέμουμε περισσότερο μη μας τους πάρει κάποιος άλλος, καθώς ξέρουν πώς να μαγεύουν τον κόσμο με την αυτοπεποίθηση που βγάζουν προς τα έξω. Κι αυτή λειτουργεί σαν μαγνήτης. Ωθεί κι απωθεί ανάλογα με το τι έχει απέναντί της.
Είμαστε ουσιαστικά αιώνια καταδικασμένοι είτε να τους αποφεύγουμε τρομακτικά φανερά, είτε να τους ζηλεύουμε μέχρι εκεί που δεν πάει, είτε τελικά να εκφράζουμε μια τρομερή κτητικότητα προς αυτούς, καθώς γνωρίζουμε ποσό ελκυστική εικόνα μπορούν να παρουσιάσουν σε κάθε άτομο που τους γνωρίζει. Τείνουμε να τους απωθούμε και να τους λαχταράμε ταυτόχρονα.
Γιατί, τελικά, κάποιος δε χρειάζεται να είναι ούτε ο πιο έξυπνος ούτε ο πιο όμορφος για να τραβήξει την προσοχή πάνω του.
Αρκεί απλά να έχει αυτή την πολυπόθητη αυτοπεποίθηση και να τολμά να την εξωτερικεύει.
Συντάκτης: Αφροδίτη Χαλκοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
