Ποιο είναι τελικά το χόμπι και ποιο το όνειρο;

Κάτι που ανέκαθεν απασχολούσε αλλά σε καιρούς κρίσης μας παιδεύει ακόμα περισσότερο είναι η επιλογή της καριέρας που θα ακολουθήσουμε. Αυτό, δυστυχώς, γιατί ζούμε σε μια εποχή που η κοινωνία συνεχίζει να στηρίζει τα στερεοτυπικά «επαγγέλματα κύρους» και να δίνει βάση στις δουλειές εκείνες που θα φέρουν τα περισσότερα χρήματα στο σπίτι.

Ακόμη και σήμερα, εν έτει 2018, ένα παιδί φοβάται να αποκαλύψει πως θέλει να γίνει ζωγράφος ή ηθοποιός, γιατί κατά 90% γνωρίζει πως οι δικοί του δε θα το ενθαρρύνουν, ούτε θα ενθουσιαστούν με την ιδέα του, αντιθέτως θα αρχίσουν να του προβάλλουν τις δυσκολίες του επαγγέλματος και τους λόγους που πρέπει να ξεχάσει αυτό το σενάριο.

Εύκολα, λοιπόν, συμπεραίνουμε πόσο μεγάλος μπορεί τελικά να είναι ο αριθμός των ανθρώπων που θυσιάζουν το όνειρο και καταλήγουν να μην κάνουν αυτό που αγαπούν λόγω οπισθοδρομικών στερεοτύπων. Ένας φαύλος κύκλος που επαναλαμβάνεται από γενιά σε γενιά κι απογοητεύει τον εφηβικό εαυτό μας.

Τι είναι αυτό που θέλει να κάνει κάποιος στη ζωή του; Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Φαντάσου ένα παιδί γύρω στα 7 με 8 έτη, το οποίο ζητάει απ’ τους γονείς του να το στείλουν να μάθει ένα συγκεκριμένο μουσικό όργανο, ας πούμε πιάνο. Είναι κατά κάποιο τρόπο τυχερό αν οι γονείς του συμφωνούν και θέλουν το παιδί τους να αποκτήσει μουσική παιδεία. Και περνάνε αρκετά χρόνια και το παιδί γίνεται 18 και δεν είναι πια τόσο παιδί και καλείται να επιλέξει ποια καριέρα θα ακολουθήσει. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο κι ας πούμε ότι σε αυτήν την περίπτωση δεν έπαιξε ρόλο η άρνηση των γονέων άλλα υπερίσχυσε η λογική των πολλών κι αγάπη κι η κλίση του παιδιού προς τις θετικές επιστήμες σε συνδυασμό με την επιτυχία του σε μια τέτοια σχολή, επιλέγει το πολυτεχνείο. Τότε τι κάνει; Ποιο είναι το χόμπι και ποιο το όνειρο;

Μπορεί να αγαπάς πολλά πράγματα συγχρόνως ή να έχεις πολλές ασχολίες. Πώς καταλαβαίνεις ποια είναι η πιο σημαντική ή με ποια θέλεις να ασχοληθείς περισσότερο στη ζωή σου; Ακόμη, αν το βλέπεις λίγο πιο φιλοσοφικά κι υπαρξιακά, για ποιο λόγο ήρθες σε αυτόν τον κόσμο; Όλοι δεν είμαστε εδώ για να εκπληρώσουμε ένα σκοπό; Όλοι δε βρίσκουμε κάποια στιγμή το δρόμο μας; Σε ποιο μονοπάτι πρέπει να ψάξουμε τον προορισμό μας;

Μέσα από όλα αυτά τα αμέτρητα ερωτήματα, που μόνο ρητορικά δεν είναι, πρέπει να υπάρχει ένα συμπέρασμα, όχι πάντα συνεπές μα σίγουρα αληθινό. Γιατί κάποιος μπορεί να τελειώσει μια δύσκολη σχολή μετά από πολλή προσπάθεια κι ύστερα να καταλάβει πως αυτό που θέλει πραγματικά να κάνει στη ζωή του είναι να γίνει πιανίστας -κι ας το θεωρούσε για καιρό απλώς το χόμπι του. Τίποτα δεν πάει χαμένο, ειδικά όταν αφορά γνώσεις και πνευματική καλλιέργεια, αλλά σίγουρα λοξοδρομώντας έχεις να καλύψεις μεγαλύτερη απόσταση απ’ ό,τι κάποιος που ακολούθησε εξαρχής το δρόμο του.

Ο χρόνος δεν είναι ίδιος για όλους μας, ούτε είναι η πιο σημαντική συνθήκη. Δε χρειάζεται να ξέρεις απ’ την αρχή. Δεν είναι συγκινητικό αλλά ίσως κι ανώριμο να καμαρώνεις πως ήξερες απ’ τα 7 σου τι θες απ’ τη ζωή σου. Δεν ήξερες, αρκετά αργότερα έμαθες. Μη σκέφτεσαι πως πρέπει να ‘ναι μοιραίο. Αλλά σκέψου ότι μπορεί και να ‘ναι. Μπορεί στην πορεία να αγάπησες τα αρχαία ή τα μαθηματικά όσο αγαπάς και τη μουσική ή τη ζωγραφική. Και δε χρειάζεται να αποφασίσεις και να διαλέξεις.

Σίγουρα χωράνε και τα δυο στη ζωή σου, ακόμα και σε βαθμό επαγγελματισμού (ακόμη και συγχρόνως) -γιατί όχι, με θέληση όλα συνδυάζονται. Χωρίς αυτό το κάτι να χρειάζεται να προσδιοριστεί ως χόμπι, όνειρο ή επάγγελμα. Αρκεί απλά να το αγαπάς τόσο όσο ώστε να του κάνεις χώρο μες στη γεμάτη εβδομάδα σου.