Τα καλοκαίρια ενθουσιαζόμαστε και τους χειμώνες καψουρευόμαστε

Τίποτα δεν παραμένει ίδιο καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Ο χειμώνας συχνά εκφράζει στιβαρότητα, μονιμότητα, μια ανάγκη να παραμείνεις στάσιμος εκεί που είσαι, να ξαποστάσεις και να ξεκουραστείς. Αρχίζεις και βλέπεις τα πράγματα πιο σοβαρά, πιο αντικειμενικά. Είσαι προσγειωμένος στην κρύα πραγματικότητα και το μυαλό σου λειτουργεί πιο καθαρά. Ο ζεστός καφές έχει πλήρη επίδραση κι αυτό σου επιτρέπει να παίρνεις πιο σωστές αποφάσεις.

Αντιθέτως, το καλοκαίρι σου εκφράζει μια ανεμελιά όπου και να βρίσκεσαι. Δεν έχει σχέση αν ακόμη δεν έχεις τελειώσει την εξεταστική ή δεν έχεις πάρει την άδειά σου, το καλοκαίρι ήρθε και δε σταματάει να στο θυμίζει για κανένα λόγο. Δεν ντύνεσαι πια το ίδιο, σίγουρα όχι με την ίδια αυστηρότητα κι αν σε παίρνει μπορεί να κυκλοφορείς τη μισή μέρα χωρίς παπούτσια. Κάθεσαι έξω στο μπαλκόνι ή στη βεράντα με μπίρες και κοκτέιλ μέχρι να αρχίσει να ξημερώνει και δε χρειάζεσαι τίποτα άλλο. Ενθουσιάζεσαι με το παραμικρό, από ένα ροζ-μοβ ηλιοβασίλεμα μέχρι το πώς η θάλασσα δε σταματάει ούτε λεπτό να γδέρνει τη στεριά. Αλλάζει όλη σου η κοσμοθεωρία. Έτσι, αλλάζει κι η ερωτική σου διάθεση.

Το καλοκαίρι δε θες δεσμεύσεις, τουλάχιστον όχι περισσότερες από αυτές που είχες από πριν. Είσαι αυθόρμητος, ζεις για τη στιγμή και δυστυχώς ή ευτυχώς η λέξη «συνέπεια» αγνοείται απ’ το λεξικό σου. Ενθουσιάζεσαι πολύ εύκολα με νέες γνωριμίες, αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους σαν μια περιπέτεια, που όμως γνωρίζεις ότι έχει αρχή, μέση και τέλος.

Κάνεις βόλτες όταν βραδιάζει σε παραθαλάσσια μπαρ, τρως χωνάκι παγωτό ντάλα μεσημέρι και κάνεις βουτιές στ’ ανοιχτά κι αυστηρώς στα βαθιά. Δε σου κάνει καθόλου εντύπωση πια που αυτοί που είναι μαζί σου τα καλοκαίρια, δεν προχωρούν συνήθως παρακάτω. Και δεν είναι κακό, καθόλου μάλιστα, γιατί, πλην εξαιρέσεων, οι πιο ευχάριστες μέρες μας ανήκουν κυρίως στα καλοκαίρια μας. Όπως και τα όμορφα άτομα αυτά.

Ο χειμώνας πάλι σου εμπνέει μια σταθερότητα. Το όλο κλίμα των Χριστουγέννων, το χιόνι, το αναμμένο τζάκι, η ζεστασιά κι η προστασία που βρίσκεις μέσα στο σπίτι σου και στο πάπλωμά σου ξυπνούν ένα ρομαντισμό, μια ανάγκη για συντροφικότητα. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την ανάγκη σου να μοιραστείς τις χουχουλιάρικες στιγμές, που σου προσφέρει αυτή η εποχή, με κάποιον ξεχωριστό, σε ωθούν στο να καψουρεύεσαι. Να θέλεις να κολλήσεις με αυτό το άτομο, να δεθείς, να το μάθεις.

Θέλεις ζεστασιά –όχι μόνο σωματική– και συνήθως την αναζητάς σε μια μόνιμη αγκαλιά. Είναι δύσκολοι οι χειμώνες χωρίς χάδια. Επίσης, γνωρίζεις πολύ καλά ότι μετά από ένα ανέμελο (κι ίσως λίγο ανεύθυνο) καλοκαίρι έχεις άπειρα συναισθηματικά αποθέματα και μια ανάγκη να τα μοιραστείς.

Όλα αυτά, φυσικά, δε σημαίνουν ότι ερωτεύεσαι με βάση μια εποχή ή ότι δεν μπορεί να συμβεί ακριβώς το αντίθετο απ’ το συνηθισμένο. Απλά ως άνθρωποι έχουμε την τάση να συνδέουμε τα συναισθήματά μας και τη στάση ζωής μας με τις εποχές του χρόνου. Συνδυάζουμε την ξεγνοιασιά του καλοκαιριού και τις προσωρινές μας διακοπές με αισθήματα εφήμερα, με ανθρώπους επίσης προσωρινούς και την ανάγκη για ζεστασιά ενός ατελείωτου χειμώνα με την ανάγκη μας για ανθρώπινη επαφή, αγάπη και συντροφικότητα.

Πότε δεν ξέρεις πώς θα τα φέρει η τύχη και ποιος θα γεμίσει το δεύτερο μαξιλάρι σου. Οι άνθρωποι δε σε προσεγγίζουν με κριτήριο την εποχή κι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ. Έτσι κι αλλιώς αυτούς τους έρωτες θέλουμε, τους παντός καιρού, τους «βρέξει-χιονίσει», τους χειμώνα-καλοκαίρι, δίπλα μας ό,τι κι αν συμβεί.