Θυσίες και στερήσεις πίσω από κάθε αθλητή και καλλιτέχνη

Ας ρίξουμε λίγο τον προβολέα πάνω στα άτομα με μια παράλληλη διπλή ζωή, που κανείς δε γνωρίζει. Ο λόγος για εσάς, τα παιδιά που έτρεχαν και ποτέ δεν έφταναν. Σε εσάς που έπρεπε να είστε στο σχολείο και στο γήπεδο την ίδια χρονική στιγμή. Σε εσάς που έπρεπε να διαβάζετε για το φροντιστήριο, αλλά και για τις εξετάσεις του ωδείου την ίδια ώρα. Σε εσάς που στερηθήκατε κάποιες χριστουγεννιάτικες διακοπές καθώς οι καλύτεροι δεν ξεκουράζονται ποτέ. Και φυσικά σε εσάς που στις πανελλήνιες δεν είχατε ποτέ μόνο διάβασμα γι’ αυτές. Τα, όπως αποκαλώ εγώ, «παιδιά θαύματα» γιατί η γνώση σας μόνο ειδική δεν είναι.

Εσύ, λοιπόν, που ανήκεις σε αυτή την κατηγορία, να ξέρεις ότι ο κόπος σου είναι φανερός προς τους υπόλοιπους κι αν όχι θα γίνει. Ο δρόμος που διαλέγεις είναι πολύ μοναχικός και συχνά πολλοί δεν καταφέρνουν να συμβαδίσουν μαζί σου. Στην πορεία θα χάσεις κάποιους, συνήθως αρκετά ανώδυνα, καθώς ο αποχωρισμός γίνεται σταδιακά, αφού στο επιβάλλει το πρόγραμμά σου. Έτσι, όμως, μαθαίνεις τι αξίζουν τα άτομα που θα μείνουν, αυτοί που θα καταλάβουν πως η ζωή σου δεν είναι τόσο απλή και δυστυχώς δεν μπορείς να είσαι πάντα εκεί, όσο και να το θέλεις.

Εκείνα τα άτομα που θα σε στηρίξουν όχι με υπεροψία κι αλαζονεία καθώς γνωρίζουν προσωπικά ένα άτομο που αρχίζει να ανεβαίνει ψηλά, αλλά επειδή είναι πάρα πολύ περήφανοι για εσένα κι η χαρά σου είναι και δική τους. Τα άτομα αυτά που θα έρθουν σε ακόμη έναν αγώνα και σε ακόμα μια παράσταση παρ’ όλο που σε έχουν παρακολουθήσει άπειρες φορές να κάνεις αυτό που αγαπάς.

Δεν καταλαβαίνουν όλοι, βλέπεις. Κάποιες φορές μάλιστα δεν καταλαβαίνουν τα άτομα που σχετίζονται, πιο πολύ από όλους, με αυτό που κάνεις κι ίσως αυτό να είναι ένα απ’ τα μεγαλύτερα πλήγματα που μπορεί να βιώσεις. Γιατί όταν σε κοιτάει ο προπονητής ή ο δάσκαλος μουσικής με αυτό το βλέμμα που κρύβει μέσα λίγη απογοήτευση κι όχι αρκετή κατανόηση για την κατάσταση που βρίσκεσαι –«Χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια, αφιέρωσε περισσότερο χρόνο»–, αλήθεια, σκέφτεσαι, ποιος τον έχασε το χρόνο για να τον βρω εγώ και πού να την χωρέσω την παραπάνω προσπάθεια σε ένα πρόγραμμα που κάθε μέρα μπάζει ασφυκτικά γιατί έχει μπουχτίσει.

Έτσι, σιγά-σιγά καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος τρέχει κι εσύ χάνεις στιγμές, στιγμές που άλλοτε θα θεωρήσεις τυπικές και θα σκεφτείς ότι ο βραδινός ύπνος είναι πιο σημαντικός καθώς αύριο προβλέπεται αγώνας ή συναυλία. Μα στο τέλος, οι στιγμές είναι οι μόνες που μας μένουν κι εσύ χάνεις αρκετές.

Προσωπική ζωή; Εκεί κι αν αμελείς τα πάντα, εκτροχιάζεσαι κι υποσυνείδητα βάζεις την κοινωνικοποίηση σε δεύτερη μοίρα. Δε φλερτάρεις, δε βγαίνεις, δε διασκεδάζεις όπως οι συνομήλικοί σου. Ό,τι έρχεται μόνο του κι εύκολα καλώς, αλλιώς δε θα κάτσεις να ασχοληθείς παραπάνω. Άλλωστε, ξέρεις ότι σε περιμένει μεγάλη μέρα αύριο για να ξενυχτήσεις περιμένοντας ένα μήνυμα.

Και φτάνει τελικά η στιγμή που καταλαβαίνεις πως το χόμπι σου, αλήθεια, έχει γίνει όλη σου η ζωή κι όλα γυρίζουν γύρω από αυτό κι όχι γύρω από εσένα, όπως νόμιζες.

Ποιος καταλαβαίνει τι πραγματικά σημαίνει αυτός ο τίτλος που σου δίνουν και τι τρελό που νομίζουν όλοι κατευθείαν ότι απ’ τη στιγμή που αγαπάς τόσο πολύ αυτό που κάνεις όλα τα υπόλοιπα, ως δια μαγείας, απλά συμβαίνουν. Δε θα καταλάβει κανείς ποτέ το τι πραγματικά στερήθηκες, τις διακοπές που δεν έκανες, τις εξόδους που δε χάρηκες, τα ξενύχτια που δεν έζησες, τα πρώτα μπάνια με την παρέα που έχασες, τους κόπους και τις απογοητεύσεις σου.

Ίσως, μάλιστα, να σκεφτούν «σιγά, τι χάνει;» και πάνω σε αυτήν τη σκέψη, πες τους να κάνουν μια αναδρομή στις φωτογραφίες απ’ το δημοτικό και το γυμνάσιο κι αν δεν τις έχουν εύκαιρες τότε ας ξεθάψουν τις αναμνήσεις που κάπου έχουν χωμένες, αυτές τις ωραίες τις παιδικές-εφηβικές που δεν ξεχνιούνται εύκολα. Στη συνέχεια ας φανταστούν να εξαφανίζονται. Με ένα χτύπημα των χεριών! Και να εμφανίζονται στη θέση τους ατελείωτες ώρες προπόνησης κι εξάσκησης, φωνές κι υπεράνθρωπες απαιτήσεις απ’ τον προπονητή και το δάσκαλο, κλάματα λύπης κι απογοήτευσης γιατί προσπάθησες, αλήθεια, πάρα πολύ, αλλά και πάλι αυτό δεν ήταν αρκετό κι οι κόποι σου δεν ανταμείφθηκαν όπως ήθελες. Μόνο εσύ ξέρεις τι έχεις περάσει…

Αλλά πώς καλύπτει κάποιος αυτό το εσωτερικό κενό, αυτή την απώλεια στιγμών, εμπειριών και συναισθημάτων; Η αλήθεια είναι πως το να τελειοποιείς κάτι από πολύ μικρή ηλικία είναι πράγμα απίστευτο, πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι σε γεμίζει. Πόσο μάλλον όταν δεν μπορείς να συγκρίνεις με τίποτε άλλο το συναίσθημα που σου δίνει. Αυτό το αίσθημα που θα βγεις στο γήπεδο με άπειρο κόσμο γύρω σου να ζητωκραυγάζει και να περιμένει να μαγευτεί απ’ την τελειότητα αυτού που θα παρουσιάσεις, είτε είναι καλή σου είτε κακή σου μέρα. Αυτό το αίσθημα όταν θα βγεις στη συναυλία να παίξεις και θα σε κοιτάνε χίλια ζευγάρια μάτια με θαυμασμό, όχι τον απλό αυτόν που βρίσκεις καθημερινά εκεί έξω, μα τον άλλο τον περίπλοκο, που τους καθιστά να κρέμονται περιμένοντας μια σου νότα. Κι η αλήθεια είναι ότι δε θα μπορούσες να βρεις ποτέ τις κατάλληλες λέξεις να περιγράψεις αυτό το συναίσθημα, αυτό το χειροκρότημα, αυτό το «συγχαρητήρια».

Εκεί, όμως, που πραγματικά οι κόποι σου ανταμείβονται είναι όταν βλέπεις το χαμόγελο στα πρόσωπα των ατόμων που σε στήριξαν απ’ την αρχή. Που έτρεξαν μαζί σου στο στάδιο και στο ωδείο στις 8 το πρωί του Σαββάτου, που πέρασαν μαζί σου τους τραυματισμούς σου και το άγχος πριν από κάθε μεγάλη στιγμή, που σκούπισαν τα δάκρυά σου σε κάθε αποτυχημένη προσπάθεια, που σε προέτρεψαν φανατικά να προσπαθήσεις ακόμη μια φορά γιατί ήξεραν εξ αρχής πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις. Αυτά τα ίδια άτομα, που όλα τα «ευχαριστώ» του κόσμου δε θα ήταν ποτέ αρκετά για να τους δείξεις την ευγνωμοσύνη σου.

Τελικά, όμως, το πιο όμορφο της υπόθεσης είναι ότι δεν μπορείς να μείνεις μακριά από αυτό για πολύ, λες και σας συνδέει ένας αόρατος μαγνήτης. Μπορεί κάποια στιγμή να θες να σταματήσεις, να τα παρατήσεις όλα και να συνεχίσεις τη ζωή σου ακριβώς όπως κάθε άλλο άτομο της ηλικίας σου, να ζήσεις ό,τι στερήθηκες όλα αυτά τα χρόνια. Κάνε το. Αλλά να ξέρεις, δε θα μπορέσεις να απέχεις για πολύ από αυτό που τόσο αγαπάς. Γιατί γεννήθηκες γι’ αυτό!