Το ότι δεν έμπλεξαν σε νέες σχέσεις δεν τους κάνει κολλημένους μ’ εμάς

Ο κάθε άνθρωπος εκλαμβάνει και βιώνει το χωρισμό διαφορετικά. Ένα απ’ αυτά που ορίζουν τις αντιδράσεις του καθενός είναι σε ποια μεριά του στρατοπέδου βρίσκεται: σε εκείνη αυτού που χωρίζει ή σε εκείνη αυτού που τον χωρίζουν. Κι οι δύο πλευρές έχουν συνήθως δυσκολίες επανένταξης στους παλιούς ρυθμούς τους, καθώς δε σημαίνει πως σε χαροποιεί το να χάνεις έναν άνθρωπο απ’ τη ζωή σου, απλά επειδή την απόφαση των τίτλων τέλους την πήρες εσύ -ίσως όμως να το συνειδητοποιήσεις έτσι πιο άμεσα. Θα σε στεναχωρήσει, όπως και να ‘χει, η απουσία κάποιου που έμαθες να συμπληρώνει την καθημερινότητά σου και που ήταν απλά πάντα εκεί. Δε σου φεύγει έτσι εύκολα αυτή η συνήθεια, γι’ αυτό και λένε πως είναι η πιο εθιστική.

Παρ’ όλα αυτά, θα χρειαστεί και θα συμβεί κάποια στιγμή να προχωρήσεις στη ζωή σου. Είτε αυτό θα γίνει μέσα στο επόμενο εξάμηνο, είτε στον επόμενο μήνα, είτε ακόμη ήταν αυτός ο λόγος που χώρισες, το ξέρεις πολύ καλά πως θα γίνει. Σπάνια μένουμε στάσιμοι στη ζωή μας, το αποφεύγουμε και καλά κάνουμε. Με όποιον τρόπο μπορείς, λοιπόν, δίνεις στον εαυτό σου λίγη κινητήρια δύναμη και κάνεις τα απαραίτητα βήματα.  Κάποιες φορές δεν είναι καν τόσο δύσκολο καθώς έψαχνες, τόσο καιρό, απελπισμένα λίγο καθαρό αέρα να αναπνεύσεις, μακριά απ’ την τοξικότητα που εισέπνευσες μέσα στην προηγούμενή σου σχέση, και κάποιος ξαφνικά σου τον προσφέρει.

Πολύ πιθανό να προχωρήσεις σε αυτό τον τομέα της ζωής σου πριν απ’ τον πρώην σου. Πάντα, εξάλλου, κάποιος προηγείται και κάποιος ακολουθεί. Υπάρχουν μάλιστα κι αυτές οι πιθανότητες που μπορεί να περάσει ένα μεγάλο διάστημα κι ενώ εσύ ίσως βρίσκεσαι μέσα σε μια εκπληκτικά υγιή σχέση, μαθαίνεις πως ο πρώην σου ­–χρόνια αργότερα– δεν έχει κάνει άλλη σχέση μετά από σένα.

Αρκεί αυτή η πληροφορία για να φουσκώσεις σαν παγόνι κι ίσως μέσα σου να χαρείς κιόλας με τη μοναξιά του πρώην συντρόφου σου. Έχουμε γενικά την τάση να θεωρούμε τους εαυτούς μας λίγο πιο ιδανικούς κι αξεπέραστους απ’ ό,τι στην πραγματικότητα μπορεί να ‘ναι -εξάλλου, όσο καταπληκτικοί κι αν όντως είμαστε, δε μας βλέπουν όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Έτσι, λοιπόν, στο άκουσμα τέτοιων νέων για τους πρώην, κάνει πάρτι μέσα σου ο εγωισμός, χτυπάει κόκκινο η αλαζονεία (κι η μικροψυχία) και σε περιτριγυρίζει μια νότα ευθυμίας κι επιβεβαίωσης -κι ας θες να το κρύψεις, γιατί κατά βάθος το ξέρεις πως η συμπεριφορά σου δε σε τιμά.

Πρέπει, όμως, να καταλάβεις πως η (φαινομενικά) μοναχική πορεία του πρώην ανθρώπου σου δε σημαίνει πως είναι ακόμη κολλημένος μαζί σου, πως δε σε έχει ξεπεράσει, πόσο μάλλον πως έχει στο σπίτι του κρυφό ναό με κεριά και φωτογραφίες σου και κλαίει κάθε μέρα που σε έχασε. Μπορεί μετά απ’ τη δική σας σχέση να κατάλαβε πως χρειάζεται λίγο χρόνο για τον εαυτό του ή ακόμα μπορεί να έγινε ακόμη πιο επιλεκτικός κι απ’ ό,τι ήταν. Μπορεί να κατάλαβε πως περνά καλύτερα μόνος παρά σε μια σχέση. Μπορεί να έδωσες τόσο κακό όνομα στον έρωτα που να τον αποφεύγει. Μπορεί απλά να μη θέλει να συμβιβαστεί με κάποιον που δεν τον γεμίζει μόνο και μόνο για να αποδείξει πως σε έχει ξεπεράσει. Ο έρωτας δεν προγραμματίζεται, απλά προκύπτει, κι εκείνος μπορεί να μη στάθηκε το ίδιο τυχερός.

Κάτι που πρέπει κάποτε επιτέλους να κατανοήσουμε όλοι είναι πως κανείς δεν ξεπερνά κάποιον επειδή απλά βρήκε αντικαταστάτη. Μπορεί να ξεπεράσεις ουσιαστικά έναν άνθρωπο μέσα από βραδιές με φίλους ή σε κάποιο ταξίδι, μέσα από ενδοσκόπηση και φυσικά μέσα από αρκετό χρόνο που ‘χεις αφιερώσει για να ξαναβρείς τον εαυτό σου. Μπορεί να περάσεις πολλά στάδια, μέχρι να αφήσεις πίσω σου το παρελθόν σου. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Με junk food και ταινίες ενώ έχεις ορίσει τον καναπέ ως μόνιμο κρεβάτι σου. Με ξενύχτια κι αλκοόλ. Με εκδρομές. Με εστίαση στη δουλειά σου. Με ψυχοθεραπεία. Χωρίς βιασύνη, χωρίς απαίτηση και ψυχολογικούς εκβιασμούς, απλά κι αβίαστα, όταν αισθανθείς έτοιμος.

Μπορείς πάλι να αναλωθείς σε τυπικά γεμάτα, μα ουσιαστικά άδεια, κρεβάτια, να μπεις στην πρώτη σχέση που θα βρεις μπροστά σου θέλοντας να αποδείξεις πως είσαι καλά και πως στην περίπτωσή σου είναι όλα «περασμένα ξεχασμένα», αλλά μόλις ακούς το όνομα του πρώην σου να χάνεις την ισορροπία σου, να τρέμεις, να νοσταλγείς, να αναστενάζεις.

Ήρθε η ώρα να κατέβουμε απ’ τα συννεφάκια της υπεροψίας μας, γιατί το ότι είμαστε ξεχωριστοί κι υπέροχοι –κάτι που το χρωστάμε στον εαυτό μας να το πιστεύουμε– δε μας κάνει το κέντρο του κόσμου κανενός, πόσο μάλλον κάποιοι που επέλεξε να μείνει μακριά μας!