Μεγάλωσα τη δεκαετία των ’80s – ‘90s σε μια αποπνικτικά μικρή κοινωνία. Σε μια κοινωνία που οτιδήποτε έξω από το τετριμμένο το κατέκρινε και το απέρριπτε. Η αλήθεια είναι πως μου άρεσε πάντα να κάνω αυτό που θέλω και ας ήταν προκλητικό και κατακριτέο. Όμως, μη φανταστείς τίποτα έξαλλο. Μόνο το μισό μου κεφάλι είχα ξυρίσει στα 16 μου και το δίτροχό μου δεν το αποχωριζόμουν με τίποτα. Και δώσ’ του να πηγαίνω από τη μια σε στα γήπεδα για να δω το Θρύλο και μετά να τρέχω να προλάβω την συνάντηση στον Σύλλογο Γραμμάτων για να συζητήσουμε και να αναλύσουμε εκ βαθέων λογοτεχνικά έπη.
Διάβαζα μανιωδώς Οδυσσέα Ελύτη και Μάρω Βαμβουνάκη και παράλληλα οργάνωνα τη συλλογή μου από γραμματόσημα που έχω μέχρι και σήμερα. Τώρα θα μου πεις πού κολλάνε τώρα όλα αυτά μαζί; Μήπως υπάρχει κάποιο θέμα διπολικής διαταραχής; Και εγώ σου λέω πως από μικρό παιδί κάνω αποκλειστικά μόνο ό,τι γουστάρω τρελά. Ή αν θες, ό,τι γουστάρω τρελά, απλά το κάνω.
Ακόμα και τώρα πηγαίνοντας πίσω, λυπάμαι τους φουκαριάρηδες που ήταν μαζί μου, γιατί εγώ στην ουσία δεν ήμουν πραγματικά με κανέναν. Ποτέ μου δε συμβιβάστηκα με κάτι λιγότερο από αυτό που είχα στο μυαλό μου γι’ αυτό και αργά ή γρήγορα τους έδινα τα παπούτσια στο χέρι. Και οι φίλες μου να διερωτώνται μονίμως, πώς τα κατάφερνα να έχω πάντα κάποιον να τρέχει από πίσω μου, να προσπαθεί να ικανοποιήσει την κάθε μου επιθυμία.
Η απάντηση λοιπόν, σε αυτό το ερώτημα, μου ήρθε προσφάτως μετά από δυο δεκαετίες παρά κάτι. Και ας ήταν πάντα μπροστά μου. Και δεν είναι άλλη παρά το πάθος μου για τη ζωή. Είναι που πάντα προσπαθώ να ζω την κάθε μέρα λες και είναι η τελευταία, που ό,τι κάνω το αγαπώ. Και ό,τι αγαπώ το κάνω με πάθος. Δε θα ασχοληθώ με κανέναν και με τίποτα, αν δεν με εξιτάρει, αν δε με γεμίζει στο φουλ και γενικά αν δε γουστάρω -έστω και αν κατά τους άλλους θα έπρεπε.
Γιατί το πάθος δεν είναι μόνο ερωτικό. Όχι. Πάθος δεν είναι ούτε αυτό που η κοινωνία, νομίζει και σου επιβάλλει πως είναι. Πάθος είναι ό,τι αγαπά το πιο ειλικρινές κομμάτι του εαυτού σου. Μπορεί να είναι ένα τραγούδι που κανείς από τους φίλους σου δεν έχει ακούσει ξανά, μπορεί να είναι η ομάδα σου που συνεχώς χάνει, ή το αγαπημένο σου βιβλίο που έχει πουλήσει μόνο ένα αντίτυπο, το δικό σου. Όταν έχεις πάθος για αυτό που κάνεις, το εκπέμπεις στους γύρω σου, έχεις μια αύρα θετική.
Εξάλλου, το πάθος στη διεθνή γλώσσα (passion) ετυμολογικά προέρχεται από την ελληνική λέξη πάσχω κι εξηγείται ως ένα πολύ δυνατό συναίσθημα για κάποιον άνθρωπο ή για κάτι άλλο. Άσε λοιπόν τα πρέπει και τα μη, και κάνε αυτό που σε παθιάζει, κι αν δεν ξέρεις τι είναι καιρός να το ανακαλύψεις.
Κι επίτρεψέ μου να διαφωνήσω με τον Bενιαμίν Φραγκλίνο, που είπε: «Αν σε οδηγεί το πάθος, δώσε τα χαλινάρια στη λογική». Και δεν είναι ότι έχω προηγούμενα με τη λογική, απλά ποτέ μου δε χρειάστηκε να χαλιναγωγήσω το πάθος, αντιθέτως πάντα πηγαίνω με βάση αυτό. Γιατί εγώ είμαι μια γυναίκα με πάθος! Εσύ;
Συντάκτης: Γεωργία Ιωάννου
