Να νιώσω ότι δεν είμαι μια από όλες. Να αισθανθείς ότι ο κόσμος πάγωσε κυριολεκτικά και εγώ ολοφώτιστη μπήκα αβίαστα στο χώρο σου κι άπλωσα τα μαγικά μου δίχτυα να σε εξουσιάσω και να παίξω μαζί σου παιχνίδια κατακόκκινα, από αυτά που μοιάζουν ένα κλικ παιδικά, όμως, είναι καράβια με πανιά σκισμένα μαζί και μπάζουν νερά και δεν ξέρεις πού και αν θα σε βγάλουν σε κάποιο λιμάνι.
Θέλω να είμαι το λιμάνι ή αλλιώς ο τελευταίος σου σταθμός. Να ζήσεις μαζί μου όλα σου τα όνειρα κι ύστερα με μιας να βάλεις φωτιά και να τα κάψεις, χτίζοντας παρέα με ‘μένα τη νέα σου πραγματικότητα, την καινούρια σου ζωή.
Αν με ρωτάς, με φοβίζει λίγο η αφεντιά κι η ομορφιά σου. Άντρες σαν εσένα δεν κουμαντάρονται εύκολα, συνήθισαν σε αυτά. Σε εύκολα ποτά κι εύκολα βράδια κι ακόμα πιο εύκολα κρεβάτια και γυμνές οπτασίες ξανθιές να τους χαμογελούν σε ιδρωμένα σεντόνια κατόπιν εορτής.
Όμως εγώ δε θέλω να είμαι μια από αυτές. Και δεν το θέλω όχι από εγωισμό, αλλά γιατί στα μάτια τα δικά σου που τα εύκολα συνήθισαν, βλέπω οράματα δεκάχρονου κι όρεξη για ουσία ουσιαστική και μάτια ολόλαμπρα που ουρλιάζουν πως έχεις ανάγκη αγάπη. Μα φοβάσαι…
Με φοβάσαι. Δεν είναι ούτε ότι είμαι ωραία ή μοιραία ή ότι συνήθισα κι εγώ από πλευράς μου μπόλικη επιβεβαίωση και χόρτασα, είναι πως δεν μπορείς να διαχειριστείς εσένα σε σχέση με ‘μένα. Σε τρελαίνω.
Ξέρεις πως εγώ με την απόρριψη έχω μαλώσει, γιατί όχι, αν με ρωτάς, ποτέ δεν τη βίωσα. Τρέμεις πως ένας κόσμος γυάλινος, φαινομενικά υπέροχος κι ακριβός, ο δικός σου, θα καταρρεύσει με τη μία γιατί είμαι αλλιώς και το ξέρεις.
Σταμάτα λοιπόν να μου φέρεσαι σα να ‘μαι ένα ακόμα βράδυ σου φτηνό και παραδέξου πως εδώ κάτι γίνεται. Παραδέξου πως γουστάρεις τον τσαμπουκά και τη φινέτσα μου και πως τρέμεις ότι μεθαύριο θα είμαι ήδη αλλού, ως ταξιδιάρα ψυχή. Θέλω να τρέμεις. Όμως θέλω να τρέμω κι εγώ. Μαζί σου.
Γι’ αυτό νομίζω πως κατά βάθος το πας καλά τελικά. Το ξέρεις το «Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι»; Α γεια σου!
Συνήθισες την αποδοχή κι εγώ τη βαρέθηκα, μυήθηκες στην επιβεβαίωση, εγώ την τερμάτισα, όλα τώρα πια σου φαίνονται τόσο ίδια, ενώ εγώ απλά τα σιχάθηκα και το μόνο που ζητάω είναι να παίξουμε ένα παιχνίδι άνισο. Ένα παιχνίδι που στο τέλος θα γελάω με το εγώ μου και θα κλάψω επιτέλους από λύπηση για ‘μένα και ξεφτίλα, αλλά θα με αγαπάω αληθινά, γιατί προσπάθησα.
Θέλω να σε διεκδικήσω. Να τρέξω από πίσω σου στα αλήθεια, να σου στέλνω και να μη μου απαντάς και μεθυσμένη να απορώ αν πραγματικά είσαι εκεί για μένα.
Στο τέταρτο ποτό να πάρω το αμάξι και να έρθω κάτω από το σπίτι σου κυρία –όχι για να χτυπήσω κουδούνια– αλίμονο έχουμε κι έναν εγωισμό, αλλά για να δω αν ξημερώματα μόνος σου θα επιστρέψεις.
Ξέρεις τι θέλω; Να μη με επιβεβαιώσεις ακόμα. Βαρέθηκα το πράσινο φως με τη μια. Βαρέθηκα, δεν το θέλω. Θέλω να διαολιστώ, να με ζώσουν μαύρα φίδια μέχρι να σε κατακτήσω –αν τα καταφέρω- και να νιώσω ότι προσπάθησα έστω.
Δεν είναι ότι είσαι πολύ καλός για να ‘σαι αληθινός για μένα, είναι ότι πείσμωσε το είναι μου μαζί σου και θέλει να ζήσει όλα όσα δε λέγονται και δε γράφονται.
Μη με επιβεβαιώσεις με τη μια από εγωισμό κι άμυνα, πιστεύοντας ότι είμαι ακόμα μια, κάνε με να σου αποδείξω πως είμαι η μία και κυρίως να νιώσω πως κι εγώ δε σε ποθώ από εγωισμό, αλλά όντως σε θέλω ιδανικά για ‘μένα μόνο. Ότι όντως αξίζεις να είσαι εσύ ο ένας μου.
Μαζοχισμός; Τα παραλές. Αφού το ξέρεις, τύποι σαν εμάς τον έχουν λίγο στο πετσί τους, είναι λίγο drama queen, είναι λίγο πονεμένοι και ζογκλέρ θλιμμένοι.
Ούτε εσύ έχεις ανάγκη να επιβεβαιωθείς μωρό μου, μα σου υπόσχομαι πως θα ‘ναι η τελευταία σου φορά και η πιο γεμάτη όλων. Μη φοβάσαι, απλά δώσε προσοχή.
Όλα να τα περιμένεις από εμένα και κάνεις καλά που τρομάζεις. Θέλω να παλέψω για να νιώσω ότι σε έχω κι είσαι ολότελα δικός μου. Θέλω να νιώσεις σιγουριά, όχι να με έχεις δεδομένη. Θέλω να ξέρεις πως μπορείς μαζί μου να περπατήσεις σκοτεινά μονοπάτια και το χέρι σου δε θα χωριστεί ποτέ από το δικό μου. Να με κρατάς.
Τα εύκολα δεν είναι για εμάς. Τα δοκιμάσαμε, τα ζήσαμε, δε μας ωφέλησαν. Πάμε να χτίσουμε νέα, καινούρια και να πειστούμε πως είμαστε για να είμαστε ένα.
Άσε με λοιπόν να μπω στις πιο κρυφές σου επιθυμίες και στον κόσμο σου που με τόσο κόπο και πόνο έχτισες, αλλά επέτρεψε μου να κοπιάσω αρκετά για να τον κατακτήσω. Να νιώσω πως αξίζω. Πως σε αξίζω. Πως αξίζεις κι εσύ.
Το πράσινο φωτάκι δώσε το μου, όταν κι αν αισθανθείς πως θες μαζί μου να πνίγεις στην αγάπη, αλλιώς άσε το. Δε θέλω ακόμα ένα βράδυ, ούτε μηνύματα χωρίς ουσία στο κινητό μου. Βαρέθηκα.
Αυτό που θέλω είναι εσένα. Και να στο δείχνω μέχρι να βαρεθείς, για να πειστείς ότι δε βρεθήκαμε τυχαία εμείς οι δύο. Γιατί δε βρεθήκαμε.
Συντάκτης: Μάρη Γαργαλιάνου
