Δε μιλάμε

«Το πολύ μαζί σκοτώνει». Ανέκαθεν το πίστευα και το υποστήριζα με σθένος.

Είναι το σημείο αυτό που ένα τόσο όμορφο «δύο σε ένα», σε μετατρέπει σε έναν αναθεματισμένο, κάτω του μετρίου εαυτό. Τον χάνεις. Και δε συμβαίνει ξαφνικά. Πιθανότατα χάνεις και τους ανθρώπους σου, τα κομμάτια σου, ένα πολύ μεγάλο μέρος του ουσιαστικού σου «εγώ». Τουλάχιστον όμως, δεν είσαι μόνος. Είναι επιλογή το «μαζί».

Άν ισχύει λοιπόν ο παραπάνω επαγωγικός συλλογισμός φίλοι μου, έρχομαι να σας πω πως το  «καθόλου μαζί», είναι χειρότερο. Και λίγα λέω. Πολύ χειρότερο. Δεν είναι τόσο επιλογή, όσο συνέπεια.

Εκεί που έχεις επιλέξει να μοιραστείς τα πάντα σου με έναν άνθρωπο, το κάνεις και το απολαμβάνεις, έρχεται ένας πούστης χρόνος, ένα κατεστραμμένο πρόγραμμα και μια ακόμα πιο βαριά καθημερινότητα και αργά αργά και βασανιστικά σε απορροφούν, σου αφαιρούν την ένταση και το πάθος και τα ψυχικά αποθέματα σαφώς λιγοστεύουν.

Όχι, δεν είναι αυτά άλλοθι. Όχι, δε σκεφτόσουν αυτήν την «εξέλιξη» στα πρώτα σας ραντεβού. Όχι, δε μπορεί να είναι αυτή η αρχή του τέλους. Και όμως, μπορεί.

«Καθόλου μαζί». Σε αφοπλίζει λίγο λίγο. Έπειτα σε χαστουκίζει και αρχίζεις να πονάς. Στη συνέχεια σε μαστιγώνει. Σκέφτεσαι πως δεν το αντέχεις άλλο. Έπειτα σου βάζει μια θηλιά. Εκεί πρέπει να επιλέξεις. Ή ελευθερώνεσαι, η πνίγεσαι πανηγυρικά και μια κι έξω.

Όχι, δεν υπάρχει μέση λύση. Η αγάπη δε χρειάζεται και πολύ προσπάθεια. Χρειάζεται απλά να τσουλάει.

Προσπαθείς να αναπολήσεις τις πρώτες σας στιγμές μαζί. Μέλια, ροζ σύννεφα, αστεράκια πράσινα, κόκκινα, κίτρινα πλανώνται σε μια μάζα ασφυκτικά ερωτική.  Δε θες δευτερόλεπτο να τον αφήσεις απο τα χέρια σου. Δε διανοείσαι πως θα κάνει την κίνηση να σηκωθεί απο το κρεβάτι. Να σε ιδρώνει διαρκώς. Αυτό μόνο θες. Και να σου λέει πως σε θέλει. Να είναι αυτή η πιο φωτεινή σου «καλημέρα».

Στο σπίτι μαζί, μαζί και στη δουλειά. Συνοδοιπόροι στη ζωή και στο αμάξι με τέρμα τα ηχεία, ντουετάρετε «Is this love.. that I am feeling». Whitesnake και κόκκινο. Και πολύ γκάζι. Μόνο γκάζι. Η έννοια του φρένου και της απόστασης έρχεται μετά.

Κάθε βδομάδα πηγαίνετε και σε ένα διαφορετικό εστιατόριο. Σας αρέσει η αλλαγή. Μια ταϊλανδέζικo, μια μεξικάνικο και πάει λέγοντας. Δοκιμάζετε μαζί. Τα πάντα. Απο γεύσεις, μέχρι ότι μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους.

Αδυναμία σας, η αγκαλιά στον καναπέ και τα φιλμ νουάρ. Ταινίες του «τότε», του «κάποτε», του «πριν». Ρομαντισμός και κόκκινο κρασί. Αρχίζει όμως και σε πικραίνει αυτή η γεύση του. Και έχετε καιρό να δείτε μαζί ταινία. Πάνε μήνες νομίζω.

Κάπου εδώ, μπαίνει ο χρόνος Παρατατικός στην όλη ιστορία. Ναι, αυτός που δε θέλεις να παραδεχτείς. Και λίγο Αόριστος μέσα, να σου θυμίζει πως το «χτες», θες να ξεπηδήσει μανιακά μέσα στο «τώρα». Αλλά που χρόνος και διάθεση. Τα φιλμ νουάρ μετατρέπονται σε μια ζωή «άσπρο μαύρο», χωρίς πολλές αγκαλιές. Βλέμματα χωρίς σπιρτάδα, αγγίγματα ανέραστα, φιλιά ανοργασμικά.

Στο σπίτι επικρατεί αφωνία. Αυτός στον υπολογιστή, εσύ στο μέσα δωμάτιο. Σας χωρίζει ένας μόνο τοίχος. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Και όλη αυτήν την παγωμάρα του μεταξύ σας, τη ρίχνετε στο άγχος, την πίεση και τις δουλειές. Καθημερινότητα τρελή, η μεγαλύτερη παλακίδα όλων των εποχών. Η μεγαλύτερη επινόηση των εραστών, για τη μη παραδοχή. Κάτι ξέφτισε, κάτι προσπέρασε και έφυγε, κάτι άλλαξε.

Αναρωτιέστε ακόμα και εσείς για το τι μπορεί να συνέβη. Πώς «το χάσατε», γιατί «το αφήσατε», τι σας έκοψε τα φτερά και για να μιλήσουμε ρεαλιστικά, την καύλα. Είστε μέσα στην κατάσταση ρε, ξυπνήστε! Να πάνε στο βρόντο και οι σκέψεις και όλα. Στο διάολο.

Πόσο καιρό έχετε να μιλήσετε, θυμάστε; Συγνώμη, εννοούσα να επικοινωνήσετε. Η μήπως σας διαφεύγει; Όχι, η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός και πρέπει να το βάλετε στο μυαλό σας καλά.

Μείνατε οι δυό σας, το χάος και ανάμεσα σας το κενό. Όχι, δεν είστε «ένα» πλέον. Το «πολύ μαζί» σας οδήγησε απέναντι και απο σύμμαχοι, γίνατε άτυποι εχθροί. Και ο τοίχος παραμένει.

Ποιος γίνεται μελό; Εγώ; Ας γελάσω. Στυγνή πραγματικότητα κύριοι. Τίποτα δε ζει παντοτινά και το πιστεύω. Μόνο οι ιδέες, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.

Θα συμφωνήσω μαζί σας, είναι λογική κατά μια έννοια, η φθορά. Είναι λογικό εξίσου το να «το χάνεις» που και που, ή ακόμα και να θες να αποκοπείς. Είναι λογικό να νιώθεις πνιγμένος με όλα όσα τρέχουν στην οθόνη του υπολογιστή σου και την οθόνη της ζωής σου κατ’ επέκταση, όμως όχι, είναι παράλογο όλα αυτά να τα διαιωνίζεις.

Να μη μιλάς. Να μη μοιράζεσαι. Να είσαι κάπου, απλά για να είσαι. Με ποιόν; Με τον –υποτίθεται- άνθρωπό σου.

Κανένα άλλοθι. Η αλήθεια είναι πως προτιμώ την πεζότητα και την σκληράδα, απο τη μίρλα και την κοροϊδία. Γιατί είναι ακριβώς αυτό, όλο αυτό, που τόση ώρα περιγράφω αγαπημένοι μου. Κοροϊδία και σε εκείνον και σε σένα.

Κάποτε, ο άνθρωπός σου, ήταν προτεραιότητα. Τώρα έγινε «δεδομένο». Ό,τι αφήνεις, σε αφήνει και οι τίτλοι τέλους πέφτουν αργά. Το πολυπαιγμένο, προσωπικό  σας φιλμ νουάρ αναγράφει κυμματιστά τα ονοματεπώνυμά σας.

Αν δε θέλετε να πέσει η αυλαία μια για πάντα, κάντε κάτι. Δεν είστε δέντρα. Ακίνητα. Ξεκινήστε απο το να «μιλάτε» ξανά. Τόσο απλά.