Να είσαι για πάντα προτεραιότητά του. Το κέντρο του κόσμου όλου του και πρώτη του σκέψη το πρωί όταν ξυπνάει. Ο καφές που τον τονώνει και η μουσική που βάζει καθ’ οδόν για να πάει στη δουλειά. Το νερό που κυλάει στο ντους πάνω του και στο χαρτί που γράφει τις σημειώσεις του, η οπτασία που αχνοφαίνεται.
Η καλή νεράιδα που σε κάθε του κίνηση, με το μαγικό της ραβδί υλοποιεί ένα όνειρο του και σαν μικρό διαβολάκι κάθε πρόκληση που έρχεται στη ζωή του την κάνει πέρα, ρίχνοντας τα φώτα ξανά και ξανά σε κείνη. Αυτό θες. Και το θες για πάντα.
Είναι όμορφες οι ουτοπίες δεν αντιλέγω. Και ο λόγος είναι ένας. Είναι ουτοπίες. Βαθιά μέσα σου το ξέρεις καλά πως δε γίνεται μια ζωή ούτε να είσαι το κέντρο του, ούτε αυτός το δικό σου, όμως για αυτό παλεύετε, αυτό σας κρατάει ζωντανούς. Το πυροτέχνημα. Η προσπάθεια για την κατάκτηση της ουτοπίας.
Θα θέλαμε τόσο πολύ τελικά να αποτελούμε ορόσημο στις ζωές των ανθρώπων μας κι αν ναι, για πόσο τεχνικά αντέχεται;
Δε σας μιλάω για το πρώτο διάστημα μιας σχέσης, που μέσα στα μέλια ιδρώνετε σεντόνια μανιακά και όλα τριγύρω σας φτερουγίζουν έρωτα. Εκεί, κρίνεται απείρως φυσιολογικό. Και αν το πρώτο έστω διάστημα δεν είναι έτσι, τότε βρε παιδιά, θυμίστε μου, γιατί συνεχίζετε να είστε μαζί;
Σαν τις φούσκες των αρχικών σταδίων δεν έχει και είναι γεγονός. Αγνοείς δουλειές, αδιαφορείς για τον κόσμο όλο, παθιάζεσαι με τα λακκάκια στα μάγουλα του και στόχος ζωής σου είναι μόνο να τον κάνεις να χαμογελάει ξανά και ξανά, γιατί ναι, αυτό είναι έρωτας!
Αν με ρωτάς πόσο διαρκεί, μάλλον δε θες να ακούσεις την απάντηση, αλλά μιας και εδώ παίζω στην έδρα μου, θα σου πω. Λίγο.
Αυτό το λίγο βέβαια, μπορεί να ισοπεδώσει μια ζωή ολόκληρη και να σημάνει μια άλλη, κοινή, ολοκαίνουρια α’ πληθυντικού με τα πάνω, τα κάτω, τα όλα της ζωή, δημιουργώντας μετέπειτα μια γλυκιά ρουτίνα και καθημερινότητα. Και μια συνήθεια. Και ίσως ένα τέλμα σε κάποιες φάσεις. Αλλά αξίζει. Γιατί όλα αυτά είναι αγάπη.
Όμως οι μέρες περνούν και οι μήνες επίσης. Και ξαφνικά εκείνος χάνει μια δουλειά, ενώ εσύ συνεχίζεις τη δική σου κανονικά και ξαφνικά εσύ αποκτάς ένα νέο χόμπι, ενώ εκείνος ουσιαστικά έχει βαλτώσει ψυχολογικά, ψάχνοντας διαρκώς για κάτι νέο.
Ύστερα η εργασία βρίσκεται, όμως εσύ δεν το βλέπεις πια τόσο γιατί εκείνος απασχολείται ώρες μαζί της και αυτός είναι τόσο ενθουσιασμένος, ενώ εσύ έχεις ήδη αρχίζει και σκέφτεσαι πως νιώθεις μόνη.
Και όταν νιώθεις μόνη, σα διάολοι σκέψεις εφιάλτες σου ψιθυρίζουν «χωρισμό», αυτός είναι σε meeting με συναδέλφους και αργεί για ακόμα ένα βράδυ. Από την άλλη βέβαια, έχεις χαρές αυτό το διάστημα. Παντρεύεται η κολλητή σου!
Μέσα στην όλη αυτή χαρά των προετοιμασιών, οι κακές σκέψεις επανέρχονται ξανά «Τόσα χρόνια μαζί και ούτε μια κουβέντα για ένα βήμα παραπάνω». Κλείνεσαι. Αυτός και πάλι είναι για φαγητό με τους γονείς του. Δεν τους έχεις γνωρίσει καν. Ποτέ δεν του άρεσαν αυτά.
Και όσο αυτά διογκώνονται στο κεφάλι σου, νιώθεις πως γίνονται τσιμέντα που σε βαραίνουν δίχως να έχουν προηγούμενο και φορτίζεσαι τόσο και ύστερα αναπολείς τον πρώτο καιρό που ήσασταν μαζί και όλα ήταν τόσο διαφορετικά.
Όμως παιδιά, μη ξεχνάτε πως το πυροτέχνημα δεν είναι μόνο ο αγώνας για μια ιδανική ουτοπία, αλλά και η ουσιαστική συμβίωση με την αγάπη. Μη χάνετε την ουσία. Μην είστε τόσο εγωιστές.
Πάντα θα υπάρχουν άσχημες στιγμές και στεναχώριες και μίρλα και γκρίνια και τσακωμοί, όμως με μια ζεστή αγκαλιά, μ’ αυτό το βλέμμα το γλυκό και με αυτό το θεληματικό χαμόγελο που τόσο αγαπάτε, όλα σβήνονται με μιας.
Οι σχέσεις δεν είναι άσπρο μαύρο. Χρειάζονται κι άλλα χρώματα στην παλέτα τους. Αυτά τις ζωντανεύουν. Λίγο ροζ, λίγο κόκκινο, ίσως και μοβ.
Χωρίς χρώματα πολλά και στάδια και φάσεις γλυκόπικρες, οι σχέσεις μοιάζουν ετοιμόρροπα καστράκια από άμμο. Ένα «φου» και χάνονται. Δεν τις θέλετε έτσι, είμαι σίγουρη. Γι’ αυτό δεχτείτε το. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι.
Δε γίνεται να είστε για πάντα το κέντρο του κόσμου του, γιατί απλά όλη αυτή η κτητικότητα είναι ιδιαιτέρως προκλητική και εγωιστική για να πάει πακέτο με την αγάπη. Δε νομίζετε;
Συντάκτης: Μάρη Γαργαλιάνου
