Αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντοτε ένα κλικ σκυφτοί, το μάτι τους φεύγει και χάνεται σε όλα όσα νιώθουν πως ποτέ δε θα μπορέσουν ούτε καν να αγγίξουν. Μια λάμψη χρυσή, ένα μενεξεδί ηλιοβασίλεμα, μια αγκαλιά τρυφερή, μια αύρα καριέρας. Οι ομορφιές του κόσμου όλου και αυτοί απέναντι, απλά να τις χαζεύουν.
Περπατάνε στους δρόμους του κέντρου σαν φαντάσματα, με όψη νωθρή, παρατηρούν διαρκώς τι παίζει γύρω τους, αφουγκράζονται τα πάντα. Κοιτάγματα ζηλευτά, νοήματα πονηρά, χειραψίες γροθιές και φιλιά παθιασμένα. Μη σας παραπλανεί η εμφάνισή τους. Τις περισσότερες φορές μοιάζουν να τα έχουν όλα. Αμ δε! Φιλική συμβουλή: να στέκεστε στο μάτια.
Σε κοιτάζουν επίμονα, έντονα, αναγνωριστικά. Πολλές φορές ανταγωνιστικά, κάνοντάς σε να νιώθεις πως έχουν το βλέμμα του τρελού και αυτό το λευκό στη ματιά τους. Το λευκό του κενού, της ανεκπλήρωτης μανίας, του απωθημένου.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι που μπερδεύουν τη ζάχαρη με το αλάτι το πρωί και ο καφές τους σπάνια πίνεται. Κάθε φορά ψιθυρίζουν στον εαυτό τους πως τα ‘χουν χαμένα και ξεσπούν σαν αγρίμια εγκλωβισμένα σε κλουβιά από σίδερο.
Ξεχνάνε να ξυπνήσουν και όταν ξυπνούν φοράνε το μανδύα ενός άλλου, ενός τρίτου, κάποιου που θα θέλανε πολύ να ζούνε τη ζωή του. Δεν το πετυχαίνουν. Το fake βρωμάει από χιλιόμετρα και το ξέρουν καλά.
Η αντίληψή τους χτυπάει κόκκινο. Δεν είναι αρεστοί και το αισθάνονται. Βρίσκονται στο κέντρο του μικρόκοσμού τους και όλα τριγύρω στροβιλίζονται και φεύγουν μακριά, συνεχίζουν, προχωρούν και αυτοί εκεί απλά επιμένουν να κοιτάνε.
Στη ρόδα της ζωής, σκοπός τους είναι πάντοτε η φαινομενική κορυφή. Να είναι σε θέση περίοπτη παρέα με τους ψυχαναγκασμούς τους, οι οποίοι στο πέρασμα του χρόνου έγιναν αυτοσκοποί. Αυτό λοιπόν αγαπημένοι μου, μόνο οι άνθρωποι οι στερημένοι μπορούν να το πετύχουν και να τους φοβάστε.
Στη σαλάτα τους το λάδι το μετράνε και δε ρίχνουν ποτέ νερό στο κρασί τους. Στέκονται σε λόγια και ασχολούνται συνεχώς με τους άλλους αναπαράγοντας κι άλλη μια τα ίδια και τα ίδια. Γραφικοί θέλετε; Βαρετοί θέλετε; Κρίνετέ τους όπως νομίζετε εσείς, εγώ υπερασπίζομαι και τα δύο.
Δημιουργούν κλίκες με ομοίους τους –προφανώς– γιατί τη μοναξιά δεν την αντέχουν. Προτιμούν να είναι στο φευγιό διαρκώς, παρά να μείνουν μόνοι δευτερόλεπτα. Θα τρελαθούν και το γνωρίζουν. Δύσκολα αντικρίζει κανείς την αλήθεια, η οποία πολλές φορές, ίσως τις περισσότερες δεν είναι διόλου ευχάριστη. Στην κυριολεξία είναι όντως μόνοι τους. Αναρωτιέστε γιατί;
Κόκκινο πανί των στερημένων είναι η μοναξιά και θάνατός τους η ζωή. Η ουσιαστική ζωή. Το γέλιο, το δάκρυ, το τσαλάκωμα. Η φαινομενική τους τελειότητα αυτά δεν τα επιτρέπει, είναι για τους «κοινούς θνητούς» αυτά. Φυσικό επόμενο;
Βάζουν τοίχους παντού. Σε ένα παραπάνω ποτό, μια ερωτική εξομολόγηση, ένα βλέμμα ζεστό που θέλει να τους πλησιάσει, μια δουλειά που ίσως τους αναδείξει, ένα κρεβάτι υγρό που ίσως τους αναπτερώσει, μια ζωή κατακόκκινη που θα τους κάνει σίγουρα να ξανανιώσουν πώς είναι η ζωή. Αυτή που ποτέ έως τώρα δεν έζησαν.
Νιώθεις πως είναι παγωμένοι. Σαν να υπάρχουν και να μην υπάρχουν μαζί κι ας κάθεστε στο ίδιο τραπέζι. Ο λογισμός τους παίρνει στροφές τρελές, όμως προτιμούν να μη μιλάνε. Κρύβουν πολλά, να τους φοβάστε.
Ξέρουν πολλά και τα αποσιωπούν. Βάζουν σάλτσες και μεγαλοποιούν καταστάσεις προκειμένου να «κερδίσουν» στιγμές δευτερολέπτων και να «ανέβουν» στα μάτια τους, υπερασπίζονται την υπερβολή σε όλες της τις εκφάνσεις προκειμένου να φανούν και όταν μιλάνε, το κάνουν δυνατά. Δε μπορούν να κρατήσουν το συνομιλητή τους διαφορετικά εκεί, νιώθουν.
Ζηλεύουν. Ζηλεύουν οικτρά και φθονούν εμμονικά. Εσένα, εμένα κι εσένα κι εσένα και προσπαθούν μανιακά να καλύψουν τη λάμψη μας, γιατί μας βλέπουν να παθιαζόμαστε, να βιώνουμε το υπέρτατο θαύμα που ονομάζεται ζωή, να μη στεκόμαστε πουθενά και να μην αφήνουμε στιγμή να πάει χαμένη.
Λίγο κουτό όλο αυτό, δε νομίζετε; Δεν αφήνονται όσοι στερούνται από επιλογή, το μέτρο έγινε συνήθειά τους και η απώλεια του ίδιου τους του εαυτού, «ζωή». Μακάρι να ‘ξεραν.
Μακάρι να ‘ξεραν πως το να ικανοποιούν επιθυμίες, μόνο νοητά, μόνο να τους σκοτώσει αργά και βασανιστικά μπορεί. Μαζί με αυτούς και την ενέργειά τους και την όρεξή τους και τα όποια πάθη τους.
Να φυλάγεστε από τους στερημένους. Πολλές φορές θα ακούσετε λόγια αγγελικά από αυτούς, που μόνο σκοπούς συμφέροντος θα θέλουν να εξυπηρετήσουν, αφαιρώντας σας ενέργεια και προσθέτοντάς σας κακό μάτι. Ίσως δεν πιστεύετε σε αυτό, όμως αν έχετε συναναστραφεί με πολλούς τέτοιους του είδους, ίσως καταλαβαίνετε τι λέω.
Θα μπορούσα να σας πω να τους δείξετε αγάπη, να συζητήσετε μαζί τους και να τους σφίξετε τα χέρια, κοιτώντας τους βαθιά μέσα στα μάτια και λέγοντάς τους «Ζήσε», να τους δώσετε πίστη, όμως θα βρείτε τοίχο, λυπάμαι. Ανέκαθεν το πίστευα πως αν κάποιος δε θέλει να δει καθαρά μια κατάσταση, ένα πρόβλημα, μια αλήθεια με τον εαυτό του, τότε κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει. Γι’ αυτό σας λέω, το νου σας.
Συντάκτης: Μάρη Γαργαλιάνου
