«Πω, πω δεν παλεύεται η κωλοζέστη· άντε να ‘ρθει ο χειμώνας να χουχουλιάσουμε λιγάκι να γουστάρουμε».
«Καλά μιλάμε, ξυρίζει και σήμερα το ψοφόκρυο. Θέλω καλοκαίρι, ήλιο, θάλασσα, θέλω διακοπές!»
Μια έτσι, μια γιουβέτσι, μια κοκορέτσι κι έτσι εν ολίγοις για ακόμα μια φορά αγαπημένοι μου δεν ξέρουμε τι θέλουμε και τι μας γίνεται γενικώς. Τώρα βέβαια θα μου πείτε εδώ τα έχει παίξει ο ίδιος ο καιρός με όλο το συνονθύλευμα κλιματικών αλλαγών που βιώνουμε τα τελευταία έτη, εμείς έχουμε το πρόβλημα; In the name of God the Lord δηλαδή.
«Σαράντα βαθμοί λιώνει το κορμί, η λύση είναι μια, πάμε παραλία» ερμηνεύει η γνωστή ανά τον κόσμο αοιδός Φουρέιρα κι εμένα το είναι μου δακρύζει.
Καλή η παραλία ρε παιδάκια και τα καυτά τα μπικινάκια –αγόρια για εσάς τα λέω που το μάτι σας γίνεται γαρίδα κάθε φορά–, καλή κι η χωριάτικη με τη δροσερή φετούλα αγκαζέ με το ουζάκι και τα καλαμαράκια, αλλά έχουν κι άλλες εποχές τη χάρη τους, λέω εγώ τώρα.
Α βέβαια, και οι κοκτειλάρες δεν πάνε πίσω, τύπου «Sex on the beach» –ελπίζω να με πιάνετε, αυτό ήταν διττής σημασίας–, ούτε το greek καμάκι και το παγωτό καϊμάκι. Αδιαπραγμάτευτα.
Σίγουρα λοιπόν, σαν το summer in Greece δεν έχει και σίγουρα το χειμώνα βλαστημούμε την ώρα και τη στιγμή που βλαστημούσαμε την ώρα και τη στιγμή που το καλοκαίρι ζητούσαμε χειμώνα. Μάγκα, inception!
Κι όλα αυτά τα γράφει η τύπισσα η οποία είναι ξεκάθαρα καθαρόαιμο ταγμένο και υπερήφανο παιδί του χειμώνα.
Δε λέω, τους κρύους μήνες αναπολώ κατιτίς μια τζούρα αρμύρας και γραμμωμένους ναυαγοσώστες για οφθαλμόλουτρο στ’ ανοιχτά. Μου λείπουν τα κουτσομπολιά με φίλες σε ξαπλώστρες που ‘μαστε σα λαδωμένοι γαύροι έτοιμοι για τηγάνι, μου λείπει να μετράω αστεράκια με τον έρωτα σε ταράτσες μετέωρες, αλλά that’s all.
Βρε αγάπες μου γλυκές, συγκρίνεται τίποτα με την ατμόσφαιρα του χειμώνα; Με το χουχούλιασμα στα σπίτια με κολλητούς η το έτερον ήμισυ; Τις ταινίες που βλέπουμε αγκαλιά με τα κουβερλί μπροστά στο αναμμένο τζάκι ή την καυτή σοκολάτα με άρωμα φουντούκι που ζεσταίνει το μέσα μας;
Λένε πως ο χειμώνας είναι μια εποχή για τύπους μοναχικούς, σχεδόν μονόχνοτους. Μωρέ τι μας λέτε; Επειδή μπορούμε να μελαγχολήσουμε με την ησυχία μας και να έχουμε αφορμή την ατέλειωτη βροχή ή να παίξουμε σαν μικρά παιδιά με το χιόνι και να νιώσουμε έφηβοι ξανά, είμαστε μονόχνοτοι;
Χειμώνας και βόλτες στο κέντρο της Αθήνας με γαλότσες και μπουφάν. Ντυνόμαστε ωσάν τα κρεμμύδια και κυκλοφορούμε σαν άνθρωποι. Ω ναι, προσέξτε το αυτό και δώστε βάση. Το κρύο διαχειρίζεται, η παλλακίδα ζέστη, όχι.
Οι αχνιστές μας ανάσες θολώνουν τα τζάμια του αυτοκινήτου κι ύστερα ζωγραφίζουμε καρδιές και χαμόγελα, γιατί είμαστε και πολύ ρομαντικοί. Βάζουμε μπρος και γκαζώνουμε για Ψυρρή. Πίνουμε ρακομελάκι γλυκό και τα ντουμάνια του ναργιλέ μας κάνουν να νιώθουμε πασάδες. Συζητήσεις επί συζητήσεων και δώστου «Στην υγειά μας!».
Το κρύο μας φέρνει πιο κοντά, οι αγκαλιές κουμπώνουν καλύτερα και το φιλμ νουάρ που παίζει στην οθόνη σε παραμυθιάζει ένα κλικ παραπάνω. Και το ‘χεις ανάγκη αυτό το παραμύθιασμα. Μυρίζεις τη βροχή, βλέπεις τη νιφάδα να πέφτει και γράφεις για έρωτες ουτοπικούς κι ανεξίτηλους με χαρτί και μολύβι. Σαν τα βαθιά χρώματα του δειλινού που πέφτει από νωρίς δεν έχει… αχ!
Και ύστερα έρχονται Χριστούγεννα και είναι όλα στολισμένα, όμορφα και λαμπερά. Ψώνια χέρι-χέρι και δώρα σε κουτιά με μεταξωτές κορδέλες κάτω από το δέντρο σε περιμένουν. Η Πρωτοχρονιά μετέπειτα σημαίνει αλλαγές, ελπίδα κι αισιοδοξία. Δείχνεις πίστη σε ένα νέο ξεκίνημα και την επόμενη μέρα όλα μοιάζουν διαφορετικά.
Καλά εντάξει, τώρα εσείς με δουλεύετε και με κατηγορείτε για υποτυπώδεις ρομαντισμούς και νιάου καταστάσεις γιατί κατά βάθος είστε υπέρμαχοι της καλοκαιρινής σεζόν. Πάσο. Θέλετε να το δούμε πιο πεζά και ρεαλιστικά το ζήτημα; Χαρά μου και το προτιμώ!
Ρε σεις, ωραίο το καλοκαιράκι, αλλά –κι εδώ το «αλλά» είναι μεγάλο– η ζέστη προκαλεί ιδρώτα κι ο ιδρώτας, μπόχα. Με επαγωγικούς συλλογισμούς, απλά. Όσο αποσμητικό και να βάλεις, μόνο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα. Δε σας αρκεί αυτός ο λόγος και μόνο για να είστε φαν του χειμώνα, πέρα από όλα τα άλλα θετικά του; Εμένα προσωπικά με καλύπτει φουλ.
Σκεφτείτε, το σεξ γίνεται με δυσκολία –πόσο ν’ αντέξεις να σκάσεις πια– η μετακίνηση σου στα μέσα αφόρητη, ιδρωτίλα παρφουμαρισμένη και τα δεκαπεντάχρονα που γυρνούν από παραλία να κράζουν όλο χαρά δίχως αύριο. Εφιάλτης.
Ενώ το χειμώνα όλα είναι πιο απολαυστικά. Το χουζούρεμα στο τεραστίων διαστάσεων γαλάζιο σου πάπλωμα, το γλυκά που χλαπακιάζεις –ναι, αυτά που αποφεύγεις το καλοκαίρι– τα πολύχρωμα σκουφάκια που φοράς σε περίπτωση που το μαλλί δεν κάθεται και σε ζεσταίνουν παράλληλα. Τι καλά!
Λίγο απέμεινε παιδιά του χειμώνα κι έρχονται κι οι δικές μας μέρες να πάρουμε εκδίκηση από τους τύπους του καλοκαιριού! Μέχρι τότε have fun στα υπέροχα ελληνικά μας νησιά ή και στο καζάνι που βράζει και λέγεται Αθήνα –υπάρχουν άλλωστε μικροί παράδεισοι εντός του– και για το πότε θα περάσει ο καιρός και θα δούμε νιφάδες να πέφτουν ούτε που θα το καταλάβουμε.
ΥΓ: Ναι οκ, όλες οι εποχές έχουν τη χάρη τους, αλλά ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Ο χειμώνας τα σπάει.
Συντάκτης: Μάρη Γαργαλιάνου
