Ήλιος καυτός, μηδέν μποφόρ και σημασία καμιά δεν έχει αν είσαι στη Μύκονο, στην Ικαρία, ή αν βράζεις στο καζάνι που ονομάζεται Αθήνα, γιατί σε κάθε περίπτωση θα το πας το μπανάκι σου με τις κολλητές. Θα σκάσετε σωστές κιουρίες στην παραλία με τα καφτάνια σας τα ινδιάνικα με τα κρόσσια, ή με σορτσάκια και ελβιέλες ούσες πιο αθλητικές και θα το κάνετε το κομμάτι σας.
Δε γνωρίζω για εσάς, πάντως προσωπικά όσα χρόνια κι αν πάω πίσω, έχω στο μυαλό πάντοτε την κολλητή μου, σε κάθε απογοήτευση παραπανίσιων κιλών ή επονομαζόμενης «χαλάρωσης» (αντί κυτταρίτιδας) λίγο πριν λανσάρουμε τις κορμάρες μας με μαγιό στα ανοιχτά να μου λέει «Μάρη, ψυχραιμία! Καλοκαιράκι έρχεται. Βρε, υπάρχει καλύτερη άσκηση από το μπάνιο στη θάλασσα και τις ρακέτες;!»
Πόσο γραφική έχει καταντήσει η συγκεκριμένη κουβέντα και πόσο πολύ την αγαπώ μαζί. Να ξεκινάμε πάντοτε με τέτοιες προδιαγραφές, αδιαπραγμάτευτα τις καλυτερότερες, και να καταλήγουμε εννοείται να λιώνουμε σε μια ξαπλώστρα για ώρες ατελείωτες. Και δώστου το λάδι, και δώστου η κουβέντα και δώστου το οφθαλμόλουτρο με ένα κάρο πιπινάκια και δώστου το λάδι ξανά.
Με τι ουσιαστικά λοιπόν ισοδυναμεί ένα μπάνιο; Με μισή ώρα μπάνιο για αρχή. Σπαστό κιόλας. Δέκα λεπτά το κάθε part. Και σαφώς δεν αναρωτιέστε τι συμβαίνει όλες τις υπόλοιπες ώρες στην παραλία αν είστε γυναίκες, γιατί ξέρετε καλά. Μπλα μπλα μπλα. Ανεξάντλητο, πολλές φορές ανακυκλώσιμο, όμως τόσο αναζωογονητικό μαζί. Μια αφορμή απλή και το μαγικό ταξίδι ξεκινάει στα άδυτα όλων αυτών που λένε τα κορίτσια μεταξύ τους στις ξαπλώστρες.
«Μα κοίτα εκεί, κοίτα την! Πες μου πώς γίνεται να έχει τόσο λεία πλάτη, δίχως ούτε ένα σπυράκι πάνω; Και για το μαύρισμα, ούτε λόγος. Μα πότε πρόλαβε η ρουφιάνα να το φτιάξει; Για το κορμί ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Αλλά δε βαριέσαι… Δε μπορεί να είναι τόσο τέλεια! Θα τα έχει κι αυτή τα ελαττωματάκια της. Ίσως είναι ψευδή. Δεν την έχουμε ακούσει να μιλάει. Ίσως έχει σακούλες στα μάτια. Δεν την έχουμε δει χωρίς γυαλί. Μπορεί βέβαια να το ανοίγει το ρημάδι και να πετάει βατράχια. Όλα παίζουν!»
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινούν όλα και αρχίζει να πετάγεται η χολή από τα ωραία μας χειλάκια. Θέλουμε να πάμε να χαλαρώσουμε βρε αδερφέ, να λιαστούμε ωσάν τα μοσχάρια και να πιούμε ένα παγωμένο τσάι και προκλήσεις παντού. Και βλέπουμε, που λέτε, αυτήν την τύπισσα και μετά όπως μπορείτε να αντιληφθείτε το ένα θέμα φέρνει το άλλο. Ξέρετε εσείς…
Διότι τυχαίνει, κύριοι, η συγκεκριμένη, γαμάτη κατά γενική ομολογία τύπισσα να μοιάζει τόσο, μα τόσο στη ξαδέρφη του κολλητού του αδερφού του πρώην σας του Μάκη, τον οποίο αρχίζετε παραδόξως και αναπολείτε, πλέκοντάς του το εγκώμιο μιας και ήταν τόσο καλό παιδί και είχατε περάσει ονειρεμένα στις Σπέτσες το καλοκαίρι του ’07.
«Τότε υπήρχαν λεφτά…» πετιέται η μία σας κολλητή από όλο το τσούρμο κορασίδων, «τώρα Eurogroup, ξερό ψωμί και άγιος ο Θεός!». Και κάθε φορά που ξεκινάνε τα πολιτικά να γίνεται ένας πανζουρλισμός, ειδικά αν είστε παρέα πολυχρωματική. Όμως όλη αυτή η παράνοια σταματάει –ευτυχώς– όταν σκάσει μύτη το μωράκι μελανουράκι, τίγκα στα τατού και σας πέσει το σαγόνι. Εκεί ξεχνάτε και Βαρουφάκη και Μέρκελ και τα πάντα!
«Σίγουρα έχει γκόμενα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορώ να κάνω παιχνίδι! Γι’ αυτό τα έχουμε τα μάτια άλλωστε, διότι παντού υπάρχει νόμος, στα μάτια όχι όμως!» πετάγεται η Σαμάνθα Τζόουνς της υπόθεσης και αρχίζει να μελώνει τηγανίτες με το μωράκι απέναντι.
Εσείς συνεχίζετε. Ρουφιανεύετε τα ανεκδιήγητα αφεντικά σας, όντας απίστευτα «φιλόζωες» μιλάτε για πουλιά –ξέρετε γύπες, χελιδόνια, καρδερίνες!–, μιρλιάζετε για τις σχεδόν πάντοτε «άδειες» ντουλάπες σας, για το γεγονός ότι δεν έχετε τίποτα να βάλετε (γελάει ο κόσμος κάθε φορά σε αυτό το topic), και για τις τελευταίες τάσεις της μόδας, οι οποίες, χωρίς παρεξήγηση, έχουν γίνει πιο tragic από ποτέ. Βλέπε χοντρό φρύδι για παράδειγμα. Ίου.
Επίσης, κράζετε. Κράζετε πολύ και για τα πάντα και καλά κάνετε, κορίτσια μου. Γυναίκες είμαστε, ολίγον τι κατίνες –μεταξύ μας!– και το έχουμε στο αίμα μας. Το έχουμε ανάγκη στην τελική. Ξεθυμαίνουμε, φορτώνουμε και πάμε για βουτιά! Επιστρέφουμε. Λάδι, καπελαδούρα, ξαπλώστρα. Το ταξίδι συνεχίζεται…
«Το τελευταίο διάστημα πολλά νερά μου κάνει ο Γιώργος. Λες να με απατάει; Με αυτήν την καινούρια στη δουλειά του κάτι δε μου πάει καλά…» Κέρατα, δεύτερες, τρίτες, όγδοες σκέψεις και όλα μας τα ψυχολογικά εκεί, και το παγωμένο τσάι το διαδέχονται μπίρες και συζητήσεις επί συζητήσεων γίνονται πλέον περί ζωδιακού κύκλου, διότι ο Γιώργος είναι Τοξότης, άρα όντως παίζει το ματάκι του!
«Και μιας και μιλάμε για ζώδια, ξέρετε γιατί είμαστε όλοι σαν να μας έχουν μουντζώσει έ; Έχει ανάδρομο Ερμή!» Και μετά από μια τέτοια βαρύγδουπη ομολογουμένως δήλωση, τα decibel πέφτουν και ξεκινούν τα διδάγματα περί εσωτερικής ομορφιάς και ψυχικής ηρεμίας διότι «Κορίτσια, όλα ξεκινούν από μέσα μας. Εκπέμψτε θετική ενέργεια και θα λάβετε κάτι αντίστοιχο, θα με θυμηθείτε» λέει κάθε φορά η Άννα, γκουρού της παρέας.
Από Eurogroup σε νύχια κι από ζώδια σε σχέσεις και σκέψεις απόκρυφες. Από lifestyle στο αναθεματισμένο εκπαιδευτικό μας σύστημα και από κουτσομπολιά πάσης φύσεως σε flashback άλλων εποχών και καταστάσεων που όλες μαζί περάσαμε παρέα.
Όλα αυτά στις ξαπλώστρες λοιπόν και άλλα πολλά που δε γράφονται. Εμπνέουν πολύ τελικά, όπως και ο ήλιος και η αρμύρα της θάλασσας και ο ναυαγοσώστης…
Και φανταστείτε πόσα έχουν ακόμα να ακούσουν αυτές οι δόλιες οι ξαπλώστρες.
Είμαστε μόνο στα μέσα του καλοκαιριού!
Έλα και καλή μας συνέχεια!
Συντάκτης: Μάρη Γαργαλιάνου
