Και ξαφνικά σκάει μύτη στο μπαρ αυτή. Αερικό και φωτιά μαζί, με την πλούσια κατακόκκινη κόμη της κι ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι. Το βλέμμα της παίζει και παίζει πολύ, χωρίς όμως να δίνει στόχο. Ξαφνικά, σαν όλα να παγώνουν έχει γίνει ήδη το επίκεντρο. Μάτια τη λαχταρούν, ιδρώτας στάζει, χείλη διψούν κι εσύ μόλις καρφώθηκες.
Όταν γυρνάω το βλέμμα μου από την άλλη μεριά, με την άκρη του ματιού σε πιάνω. Το ξέρω πως την κοιτάς, τη λιγουρεύεσαι. Δεν είσαι ο μόνος άλλωστε. Όλο σχεδόν το μαγαζί με ένα κατεβασμένο πηγούνι και με ένα στόμα μια φωνή σε ένα παράλληλο σύμπαν σιγοτραγουδάει «Είσαι παιδί μου πειρασμός σεισμός αι αι αι αι αι»!
Είναι εντυπωσιακή, το ξέρω. Αλλά και να μην ήταν τόσο, το μόνο σίγουρο είναι ένα. Παντού υπάρχει νόμος, στα μάτια όχι όμως. Κάνω τα στραβά μάτια να ξέρεις, αλλά δε θα το ανεχτώ για πολύ. Εντάξει, δεν είσαι και τόσο προκλητικός –τουλάχιστον μπροστά μου– ένα τακτ το ‘χεις, αλλά να, νιώσε πως κάποιες στιγμές δεν είναι αρκετό. Αν μπροστά μου πέφτει σιγά-σιγά το σαλάκι, τότε όταν είσαι με τους κολλητούς σου, τι;
Δεν αντιλέγω, με έχεις βασίλισσα και είναι γεγονός πως μάτια για άλλη δεν έχεις. Ούτε για τη σερβιτόρα που σε γλυκοκοιτάει, ούτε για τη φουρνάρισσα που ανάθεμα κι αν ήξερα για ποιο λόγο σου κερνάει τον καφέ, ούτε για αυτή τη ξινή σου συνάδελφο που έσκασε στο γραφείο με αέρα ευρωπαϊκό και με μια μύτη στο Θεό πριν κάνα δίμηνο και διαρκώς ακούω για αυτή τα χειρότερα.
Όχι, δεν είμαι υστερικά ζηλιάρα. Όχι, δεν είναι όλα στο μυαλό μου. Έχω τσεκάρει πως χαζεύεις ώρες-ώρες άλλες μπροστά μου. Δε με τιμάει ιδιαίτερα, αλλά ναι, στη φύση μας είναι. Κάνω το αντίστοιχο αν θες να ξέρεις πάντα με όρια βέβαια, μόνο που δεν είσαι μπροστά! Και ξέρεις τι; Δεν είναι ότι εγώ είμαι σιγανό ποταμάκι και το παίζω κυρία μπροστά σου, είναι απλά ότι εσύ είσαι τόσο κάφρος και δεν μπορείς να κρατηθείς.
Αλλά δεν αγχώνομαι. Δε θα σε νταντέψει αυτή το βράδυ για να κοιμηθείς γλυκά, ούτε θα σου χαϊδέψει απαλά την κοιλίτσα για να χαλαρώσεις. Δε θα σου φτιάξει ποτέ το αγαπημένο σου φαγητό, όχι γιατί δεν το ξέρει, ούτε γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί απλά δεν είναι εγώ. Σαν το παστίτσιο μου δεν έχει και το ξέρεις καλά.
Κοίτα, κοίτα όσο θες. Κάνε παιχνίδι . Είναι και το μόνο που μπορείς να κάνεις άλλωστε. Έχεις δεμένα χέρια και λυμένα μυαλά. Παίρνουν λίγο αέρα που και που, όμως δε με απασχολεί και τόσο γιατί ξέρω ότι έχω τα προσόντα να θες πολύ μόνο εμένα και μάλιστα το κάνω με μεγάλη επιτυχία.
Ακόμα και τώρα το mindfucking μας είναι αξεπέραστο και το κρεβάτι μας καυτό. Σε φροντίζω σαν μανούλα και σε συμβουλεύω σαν κολλητός, ντύνομαι για πάρτη σου στα κόκκινα που τόσο γουστάρεις και γίνομαι στο σεξ αφεντικό έτσι όπως σου αρέσει.
Θα τα βρεις έτσι απλά όλα αυτά αλλού νομίζεις; Γελιέσαι κι εγώ γελάω. Γελάω δυνατά με όλη μου την καρδιά όχι μόνο μαζί σου, αλλά και με αυτόν τον βλάκα τον κολλητό σου το Μήτσο. Καλό χαϊβάνι! «Ο πιστότερος όλων ο Κώστας, λαχείο σου ‘τυχε!» μου λέει κάθε φορά, νομίζοντας πως με δουλεύει.
Βρε, εκατό η αλεπού, εκατόν ένα τα αλεπουδάκια; Παίζεις και το ξέρω, κάνεις like σε φωτογραφίες κορασίδων με πλούσια ελέη και παπιόφατσες και γουστάρεις και το βλέπω. Ίσως και να μιλάς με καμία από αυτές, αλλά τι ξέρεις εσύ από νύχια και μαλλιά –τα μόνιμα ζητήματα κουβέντας τους– ώστε να σε κρατήσουν απόλυτα εκεί; Σίγουρα κερνάς και κανένα σφηνάκι κάτι βράδια που βγαίνετε όλα τα κοκόρια μαζί, αλλά πού γυρνάς και μέχρι πού μπορείς να φτάσεις;!
Μέσα σε όλα εντωμεταξύ έχεις και την εντύπωση πως είμαι ένα κλικ Αγαθοκλής και δεν παίρνω πρέφα τίποτα. Πλανάσαι, γλυκέ μου και μάλιστα με δική μου άδεια! Είσαι για να είσαι εδώ, μωρό μου, και το ξέρεις και το ξέρω πως δεν πας πουθενά. Δεν έχω πρόβλημα αλήθεια, να κάνεις ότι θες, στη φύση μας είναι άλλωστε και στην καρδιά μας πάντα να επιστρέφουμε εκεί που θέλει το γραμμένο.
Τα ματάκια που παίζουν και τα λόγια της στιγμής σε ημίθεες ξανθιές που σε χαζεύουν από απέναντι στην μπάρα, δε με αγγίζουν. Κι ο λόγος είναι ένας. Δεν έχουν να σου πουν τίποτα όλα αυτά, όταν επιστρέφεις στο σπίτι και μια αγκαλιά ζεστή σε περιμένει. Η δική μου. Τα υπόλοιπα είναι απλά μέσα στο πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα, όπου η πρώτη του προτεραιότητα είμαι εγώ!
Συντάκτης: Μάρη Γαργαλιάνου
