Πες μου πώς το καταφέρνεις και με καις για ακόμα μια φορά. Πώς γίνεται ενώ δε γνωριζόμαστε καν καλά καλά, να γνωρίζεις την επόμενη μου κουβέντα. Κι όχι μόνο αυτό, να μου την πετάς και μέσα στη μούρη όλο θράσος, παίζοντάς το μου καμπόσος και μάγος εποχής.
Δε φταίει ο έρωτας, όχι. Και το ξέρω καλά. Μα πώς γίνεται να είμαι ερωτευμένη ταυτόχρονα με την κολλητή, τη θεία, τον πατέρα, το φούρναρη, το αγόρι μου; Και καλά το τελευταίο να το δεχτούμε… Όλα τα άλλα;
Εδώ δε μιλάμε για σχέσεις κτητικές και τόσο απόλυτα α’ πληθυντικού. Δε θα θίξουμε το δέσιμο, ή την επικοινωνία που με τόσο κόπο και χρόνο χτίστηκε ανάμεσα σε δύο, ή σε τρεις.
Εδώ μιλάμε για το νούμερο ένα τρόμο που μόνο το φαινόμενο της επονομαζόμενης τηλεπάθειας μπορεί να προκαλέσει. Σε μια στιγμή. Σε ένα λεπτό. Και ένα κοίταγμα, το οποίο υπονοεί μόνο αλήθειες που δεν μπορείς να δεχτείς και ασυναίσθητα δαγκώνεις τα χείλη σου. Όμως, ο άλλος τις ξέρει. Και ξέρεις ότι τις ξέρει. Χωρίς να πείτε πολλά. Ούτε κουβέντα.
Δεν είναι σπάνιο. Είναι όμως, κάτι σαν ευλογία. Ευχή και κατάρα μαζί. Πόσες φορές το έχετε νιώσει;
Δε μιλάμε για κάτι τυχαίο, όπως για παράδειγμα να συμπληρώσει κάποιος φίλος την επόμενή σας φράση, ή να προλάβει η Τέτα να σχολιάσει το αηδιαστικό ζευγαράκι που χαριεντίζεται απέναντί σας στο καφέ, τη στιγμή που εσείς θα το κάνατε.
Αυτά είναι παραδείγματα διαχρονικά, τα οποία πρεσβεύουν το γεγονός ότι με κάποιους ανθρώπους εκπέμπετε σε κοινό μήκος κύματος. Ας το πάμε λίγο παραπέρα, στις εκμυστηρεύσεις και στο φόβο της αποκάλυψης. Σε όλους αυτούς που μας ξέρουν, χωρίς καν να μας γνωρίζουν.
Υποθέτουν το ποιόν μας, την επόμενή μας λέξη και αντίδραση, μας περιεργάζονται. Αισθάνονται πως μια αμοιβαία σύνδεση παίζει εντός μας και μας το περνάνε με βλέμματα. Είναι σχεδόν τρομακτικό.
Προλαβαίνουν φράσεις και εκφράσεις και ζυγίζουν τα συναισθηματικά μας vibes, εκπέμποντάς τα πρώτοι εκείνοι. Νιώθεις πως μπαίνουν στο μυαλό σου, σε αφοπλίζουν, σε κολλάνε στον τοίχο και σε πυροβολούν με σκέψεις, τις οποίες έχεις την εντύπωση πως εσύ έκανες πρώτος. Αμ δε.
Όντως λοιπόν, εσύ πρόλαβες; Όντως η ατάκα που μόλις ειπώθηκε από τα χείλη του Αντρέα σου ανήκει δικαιωματικά και για κανένα λόγο δε δέχεσαι το αντίθετο; Μήπως το σύμπαν απλά σε τρολάρει και σου τραγουδάει κάτι παράξενα για ενέργεια, κάρμα και ζεν επικοινωνιακό;
Στη σχολή πριν χρόνια, ένας καθηγητής –τον οποίο ουκ ολίγοι συμφοιτητές μου είχαν χαρακτηρίσει τρελό- είχε υποστηρίξει πως η ουσιαστική επικοινωνία, επέρχεται μέσα από τη μη επικοινωνία. Μέσα από τις μη λέξεις, τον κανένα διάλογο, τις απόκρυφες εκφράσεις και το θόρυβο του «είναι».
Κάπως έτσι θα όριζα και εγώ την τηλεπάθεια και το φαινόμενό της. Έναν εσωτερικό θόρυβο για λίγους που έχουν την αντιληπτική ικανότητα να το μοιραστούν με ακόμα λιγότερους. Εκλεκτούς.
Είναι χάρισμα και θέλει τεντωμένες κεραίες. Κοιτάξτε λίγο γύρω μας, την εποχή και τις καρικατούρες της. Το ξέρετε κι εσείς καλά, το βλέπετε, το αισθάνεστε. Δεν είμαστε όλοι έτσι, το αντίθετο θα έλεγα. Οι παρωπίδες έχουν την τιμητική τους, δυστυχώς.
Το φαινόμενο της τηλεπάθειας προϋποθέτει πίστη σε μιαν ανώτερη ενέργεια και αυτή δεν είναι απαραίτητα Θεός, ή σύμπαν, Αλλάχ, ή πήλινα αγαλματίδια. Ονομάστε την όπως θέλετε, το ίδιο μου κάνει σε κάθε περίπτωση.
Για να εξηγούμαι, αν δεν πιστεύετε σε κάτι τέτοιο ανώτερης φύσεως, το οποίο σαφώς αντιλαμβάνεστε από τους ιδιαίτερα ανεπτυγμένους νοητικούς σας αισθητήρες, τότε απλά όροι όπως «τηλεπάθεια» δεν παίζουν, κατ’ επέκταση ούτε φόβοι, ούτε τρόμος.
Οι επιστήμονες της υπόθεσης, κάτι τέτοια τα θεωρούν χαζομάρες. Δεν αποδεικνύονται, ούτε τεκμηριώνονται, άρα δεν υπάρχουν.
Η πίστη, άρα και η συνειδητοποίηση και μετέπειτα ο τρόμος είναι φυσικά επακόλουθα. Όμως δεν είναι τόσο γοητευτικά, τόσο έντονα, σχεδόν αποκρυφιστικά; Προσωπικά ανέκαθεν με διέγειραν, με έκαναν να τα ψάχνω ένα κλικ παραπάνω, και ναι όταν μου συνέβαιναν, με ξεπερνούσαν. Με ξεπερνάνε.
Γιατί μιας και μιλάμε μεταξύ μας, την πραγματικότητα, τα όρια, τα στεγανά και τους κανόνες της τα ξέρουμε. Τα παρά φύση όμως, τα ανεξήγητα, τα μαγικά έχουν μια άλλη δύναμη και κυριαρχία. Όσο πιο σκοτεινά, τόσο πιο καλά. Ποιο παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον;
Συντάκτης: Μάρη Γαργαλιάνου
