«Όλα σε θυμίζουν απλά κι αγαπημένα, πράγματα δικά σου καθημερινά» είχε τραγουδήσει κάποτε η μεγάλη Χαρούλα.
Ένα κομμάτι-φίλος πιστός σε κάθε χωρισμό, μουσική υπόκρουση σε κάθε φεστιβάλ οδυρμού με δάκρυα δίχως τέλος, μια φράση που ήρθε για να μείνει και φυσικά πάντοτε θα σου τον θυμίζει. Αυτόν που αποκάλεσες «Έναν», «Μοναδικό», «Αξεπέραστο». Τον πρώην.
Όλα σας θυμίζουν λοιπόν Νίκο, Γιώργο, Μάκη, Ανδρέα. Άρρενες που περάσατε από αυτήν τη ζωή την πολυτάραχη, την αγκαλιάσατε και πλέον είστε τόσο μακριά της. Τη δική μου.
Αυτό το κείμενο γράφεται τούτη τη μαύρη κι άραχνη ώρα του αποχωρισμού προς τιμήν σας.
Για κάθε έναν από εσάς είχα πει την ίδια ατάκα ουκ ολίγες φορές «Είναι ο άντρας της ζωής μου, Λένα, τον αγαπώ!»
Ήσαστε όλοι τόσο διαφορετικοί στα μάτια τα δικά μου. Με στηρίξατε, με γεμίσατε, και το κυριότερο, με ανεχτήκατε! Κι εγώ σας δόθηκα και πίστεψα βαθιά σε εσάς και ας μη μας βγήκε ποτέ σε βίο ανθόσπαρτο, πανηγύρια και τούρλα κοιλίτσα η φάση σε τελική ανάλυση. Είστε κομμάτια μου.
Να ξέρετε λοιπόν πως δεν ήμουν μόνο εγώ που έτρεφα ελπίδες για μια ζωή χαρισάμενη για κάθε έναν από εσάς, αλλά και το ίδιο το Σύμπαν. Η ενέργειά του. Το Κάρμα. Το είχα πιστέψει, Θεέ!
Και θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ.
Σημάδια παντού μετά από κάθε χωρισμό πέρα για πέρα αληθινά, σχεδόν τρομακτικά. Σήματα που μου χτυπούσαν στο μυαλό είτε καμπανάκια, είτε εμβατήρια ολόκληρα.
Μορφές σατανικές από τα βάθη της κόλασης, με κερατάκια στο κεφάλι φουλ κομπλέ, γελούσαν χαιρέκακα: «Μάρη, έπαιξες κι έχασες. Ήταν ο Εκλεκτός. Ο ιδανικός. Τώρα την πάτησες. Μου-χα-χα-χα-χα!».
Μικρόσωμα ανθρωπάκια σαν πολύχρωμα στρουμφάκια –μόνο μπλε δεν ήταν– χόρευαν και τραγουδούσαν περιπαιχτικά μέσα στο κεφάλι μου ζεϊμπέκικα σαν το «Αχάριστη κι αλήτισσα» με μiα σχεδόν απόκοσμη φωνή τύπου crazy frog και με τραβολογούσαν σε πισωγυρίσματα που αργότερα θα μετάνιωνα.
Και όσο περισσότερο τραγουδούσαν αυτά, όλο και πιο πολύ τα έχανα εγώ! Και όχι, δεν ήμουν τρελή. Απλά πίστευα πολύ στις ενδείξεις και τις φαινομενικά ισχυρές αποδείξεις τους.
Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Πόσο τυχαίο να θεωρήσω, Νίκο, το γεγονός ότι επί μια ολόκληρη εβδομάδα, αφότου σπάσαμε τα τσανάκια μας άκουγα διαρκώς και παντού το «Το ωραιότερο πλάΖμα του κόZμου για μένα είσαι εσύ, η μεγαλύτερη αγάπη απ’ όλεΖ μωρό μου είσαι εσύ» που μου είχες αφιερώσει και μου σιγοτραγουδούσες κάτι παγωμένα, χειμωνιάτικα βράδια εν έτει 2009;
Να πεις ότι ήταν άσμα εποχής, να πεις πάει στο καλό… Όμως όχι. Μου μιλούσε το Σύμπαν, Νίκο. Η νταλίκα που περνούσε έξω απο το σπίτι μου τα πρωινά, το ράδιο-καψούρα που έγινε πρώτος σταθμός στο i-phone μου, μου μιλούσε η καρδιά και πάντοτε, παντού Λεπά. Τυχαίο; Δε νομίζω!
Γιατί το άλλο; Μάκη, το θυμάσαι που σε αποκαλούσα Τζακ; Είχαμε ταυτιστεί τόσο πολύ με τους ήρωες του Τιτανικού, μιας και γνωριστήκαμε εκείνο το καλοκαίρι στο καράβι στην επιστροφή από Πάρο. Πόσο όμορφα ήταν. Αρμύρα, κουπαστή, μπύρες, αγκαλιά. Και έφερνες και λίγο στο Ντικάπριο τώρα που το σκέφτομαι. Μάκη, εκείνο το απόγευμα που με χώρισες γιατί αποφάσισες να φύγεις για σπουδές στην Αγγλία, όταν γυρνούσα σπίτι με το λεωφορείο, στο μπροστινό μου κάθισμα ήταν γραμμένο με πόσκα: «Jack s agapo gia panta 13/4». Ρόμπα που λες η Γαργαλιάνου, που έμπηξε με μιας τα κλάματα. Θες να μου πεις πως ήταν τυχαίο;
Το κορυφαίο βέβαια έγινε με τον Ανδρέα. Εκεί που ήμουν έτοιμη να του τηλεφωνήσω με άμεσο σκοπό να του ζητήσω να τα ξαναβρούμε και περπατώντας αμέριμνη στη Σκουφά, τον βλέπω απέναντι. Ίδιος ο άτιμος κι ας πέρασε καιρός. Έφερνε λίγο σε Τζάρεντ Λέτο.
Περνάω το δρόμο με κόκκινο, να κορνάρουν τ’ αμάξια, «Στραβομάρα» να ακούω απ’ τα δεξιά, «πού πας μωρή βλαμμένη» απ’ τα αριστερά, να με κράζουν dolby surround, 3D φάσκελα από παντού, καρφωμένη πορεία για τον Τζάρεντ Λέτο εγώ, τον φτάνω, τον βουτάω, του δίνω ένα παθιασμένο φιλί, στην κοσμάρα μου εγώ, κι εκείνος να με σπρώχνει πίσω: «Είσαι καλά κοπέλα μου; Επικοινωνείς;»
Εντάξει, πόσο ξεφτίλα από τη μια, αλλά διαβολική ομοιότητα από την άλλη! Το βλέμμα μου έπιασε πεζοδρόμιο κι έτρεξα σαν παλαβή μακριά. Α ρε Ανδρέα…
Και να ‘ταν μόνο αυτά, θα ήταν καλά! Υποψήφιοι νυν να σου συστήνονται με ονόματα πρώην, όχι τύπου «Γιώργος», αλλά «Ετεοκλής». Μα δεν είναι να τρελαίνεσαι; Μετά από αυτό, να βλέπεις στην πλάτη της μπροστινής σου στο μετρό τατουάζ με την ημερομηνία γέννησης του σκύλου του Ετεοκλή και στο δρόμο ύστερα κάποιος να αποκαλεί τη γυναίκα του «μπουκίτσα μου», όπως συνήθιζε να σε αποκαλεί AYTOΣ τότε. Παράνοια!
Βέβαια δε θέλω να σας στεναχωρήσω πολύ, αλλά το Σύμπαν σκατούλες λέει και νομίζω το’ χουμε πάρει όλοι πρέφα. Αν ήταν κάθε φορά να ακολουθoύμε τα «σημάδια» του, θα έπρεπε ήδη να έχουμε παντρευτεί από πέντε φορές η καθεμία –εγώ τουλάχιστον εφτά– μιας και όλοι φαινομενικά αποτελούν με βάση αυτά, τους «ιδανικούς».
Το μυαλό παίζει τρελά παιχνίδια και οι συμπτώσεις έρχονται γιατί τις φέρνουμε εμείς κοντά μας, γιατί και γυναίκες είμαστε, και drama queens είμαστε, και τραγικά υπερήφανες γι’ αυτό.
Μη ξεγιελιέστε λοιπόν!
Όλα θυμίζουν όσα εμείς θέλουμε να θυμόμαστε και η ζωή απλά συνεχίζεται.
Συντάκτης: Μάρη Γαργαλιάνου
