Μετρούσαν επίσημα επτά χρόνια σχέσης.
Έρωτας από τους λίγους.
Και οι δυο κατά του γάμου. Τον θεωρούσαν μια τυπική πράξη επίσημης κοινοποίησης στον κοινωνικό περίγυρο, με καμία ουσιαστική προσφορά στο ίδιο το ζευγάρι.
Η Βάνα αρχιτέκτονας με παθολογική αγάπη για τη δουλειά της.
Βασανίστηκε αρκετά χρόνια με περιστασιακές εργασίες και όταν κατάφερε να ορθοποδήσει οικονομικά, άνοιξε το δικό της γραφείο αφιερώνοντας όλο της το «είναι» για να αποκτήσει το καλύτερο όνομα του κλάδου.
Ο Μάρκος από την άλλη, καλλιτέχνης με εξαιρετικές γνώσεις βιολιού.
Πτυχία και διακρίσεις κοσμούσαν έναν ολόκληρο τοίχο στο δυάρι που συζούσαν.
Σε μια χώρα όμως που μετά βίας φέρνει βόλτα τα προς το ζην, οι τέχνες παραμερίζονται.
Παρέδιδε μαθήματα σε παιδιά σχολικής ηλικίας.
Τα όνειρα του ήταν μεγαλόπνοα και τολμηρά, αλλά δέχτηκε να τα συμβιβάσει για να μπορεί να συνεισφέρει στις ανάγκες της κοινής ζωής.
Ένα από τα πρωινά που έπιναν τον καφέ τους και η Βάνα ήταν έτοιμη να παραδώσει ένα από τα μεγαλύτερα project της μέχρι τότε καριέρας της, ο Μάρκος της ζήτησε να μιλήσουν.
Τον είχαν δεχτεί στη φιλαρμονική της Γενεύης.
Εκείνη ένιωσε να κόβεται αυτόματα στα δυο.
Μια γυναίκα που βρίσκεται στο ζενίθ της καριέρας της, νιώθει περήφανη για τον εαυτό της. Εκπληρώνονται οι στόχοι της, οι προσδοκίες της.
Από την άλλη ο σύντροφός της εδώ και χρόνια παλεύει με το τέρας της ανεργίας και της απογοήτευσης.
Όταν του δίνεται η ευκαιρία να ξεφύγει από όλη αυτή την μιζέρια, εσύ τι κάνεις;
Αφήνεις τη δική σου σίγουρη πορεία για να συμπορευτείς με την ανερχόμενη εξέλιξη του συντρόφου σου;
Σίγουρα ολοκληρώνεσαι και εσύ όταν αντιλαμβάνεσαι πόσο ικανοποιείται το ταίρι σου από την ευκαιρία που του δίνεται.
Πόσο εύκολο είναι να αφήσεις στην άκρη τη δική σου ήδη υπάρχουσα επιτυχία;
Ακόμα κι αν είναι εύκολο, είναι αρκετό για να κρατηθεί υγιής η σχέση;
Η διαβίωση στο εξωτερικό άλλωστε, είναι πρόκληση και όχι πάντα εφικτή για όλους.
Εγκαταλείπεις φίλους, συγγενείς.
Ο ελληνικός τρόπος ζωής έλαχιστα κοινά έχει μ’αυτόν του εξωτερικού. Η ασφάλεια και η σιγουριά δεν αντικαθίσταται εύκολα.
Τα ρίσκα δεν είναι για όλους.
Όταν λοιπόν πρέπει να εγκαταλείψεις όλη σου τη βολή αποκλειστικά και μόνο για την επιτυχία του άλλου, τίθενται πολλά διλήμματα.
Όταν διακυβεύεται το δικό σου μέλλον και η δική σου καριέρα, δε ξέρω κατα πόσο είναι πιθανό να τα παρατήσεις όλα για χάρη κάποιου άλλου.
Τελικά η Βάνα αρνήθηκε να ακολουθήσει τον Μάρκο στη Γενεύη.
Όχι γιατί δεν τον αγαπούσε. Όχι γιατί δεν ήθελε να τον δει να θριαμβεύει.
Αλλά γιατί τα ρίσκα δεν ήταν το φόρτε της.
Δεν θα διακινδύνευε το δικό της σταθερό μέλλον για του Μάρκου.
Ενδόμυχα είχε βολευτεί με τη στασιμότητα του.
Εκείνη είχε τον έλεγχο επί παντός επιστητού.
Είχε αφιερωθεί στη δουλειά της, με εκείνον έρμαιο των ονείρων του. Δεν πίστευε οτι κάποια στιγμή τα όνειρα θα γίνονταν πραγματικότητα, ανατρέποντας τη δική της ισορροπία και φιλοδοξία.
Ο Μάρκος έκανε φιλότιμες προσπάθειες να της αλλάξει γνώμη.
Να την πείσει οτι είχε ευκαιρίες να φτάσει ακόμα πιο ψηλά στη Γενεύη. Μαζι του.
Εκείνος δε μπορούσε καν να διανοηθεί ότι θα απαρνιόταν την τύχη που περίμενε τόσο καιρό να του χτυπήσει την πόρτα.
Μάζεψε τα πράγματά του αθόρυβα και πολιτισμένα κι έφυγε.
Οι ευκαιρίες έρχονται για να τις αρπάζουμε από τα μαλλιά.
Ποιοι και πόσοι θα μας ακολουθήσουν στις επιλογές μας, είναι το μόνο κομμάτι που δε μπορούμε να επέμβουμε άμεσα και δραστικά.
Απαιτείται ρίσκο και μια δόση αυθορμητισμού.
Η αγάπη για τον εαυτό μας πολλές φορές δε μας επιτρέπει να κοιτάξουμε πέρα από τα προφανή.
Και αν η ευκαιρία του Μάρκου ήταν η αφορμή η Βάνα να γινόταν μια σύγχρονη Julia Morgan;
Σίγουρα δε θα το μάθει ποτέ.
Οι προκλήσεις είναι για τους τολμηρούς και όχι για τους καλοβολεμένους.
Συντάκτης: Άσπα Βασιλοπούλου
