Αγαπάω πολύ τα παιδία.
Μεγαλώνοντας σε πολύτεκνη οικογένεια με δυο αδέρφια να έρχονται στη ζωή, ενώ εγώ βάδιζα στην ενηλικίωση, δεν έχεις και πολλές επιλογές απ’ το να αγαπήσεις τα παιδιά. Άρχισα να αναπτύσσω το ρόλο μαμά-αδερφή.
Αναλογιζόμενη πολλές φορές ποιο πρότυπο -ιδανικά- θα ήθελα να υιοθετήσω ως μάνα, έπλασα πολλές θεωρίες με το νου μου.
Καμία δεν ήταν τέλεια, όλες από κάπου έμπαζαν και στην τελική τη μάνα την ορίζει το συναίσθημα, όχι η στρατηγική που ακολουθεί για να μεγαλώσει τα παιδιά της.
Αρχικά, θέλω όταν θα φέρω στον κόσμο ένα παιδί να είμαι σίγουρη πως στηριζόμενη στα πόδια μου είμαι ικανή να το μεγαλώσω αξιοπρεπώς.
Η απόφαση το να κάνεις παιδί είναι βαρυσήμαντη.
Αποφασίζεις ν’ αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα.
Δε θέλω να είμαι η μάνα που το παιδί της θα το βλέπει το βράδυ να κοιμάται και τις Κυριακές θα πηγαίνουν βόλτα στο πάρκο. Θέλω να μπορώ να είμαι εκεί όταν θα πει «μαμά σ’ αγαπώ», θέλω εγώ να του φτιάξω την πρώτη του κρέμα, εγώ να του κρατάω τα χέρια στα πρώτα του βήματα, να είμαι εκεί. Θέλω να μάθω στο παιδί μου να αγαπάει τους ανθρώπους, να μην τους φοβάται, να μοιράζεται ό,τι έχει και δεν έχει.
Δε θέλω να γίνει εγωκεντρικό και κακομαθημένο. Θέλω όταν θα πέφτει από την τσουλήθρα και χτυπάει τα γόνατα του να σηκώνεται και να τρέχει ξανά, όχι να τρέχει σε μένα για να το κανακέψω. Δε θέλω να είμαι το δεκανίκι του, αλλά μια αγκαλιά πάντα ανοιχτή.
Σαν ιδανική μάνα, ένα από τα βασικότερα που θα ήθελα να μεταλαμπαδεύσω στο παιδί μου θα ήταν το να γνωρίσει τον εαυτό του, να υπερβαίνει τα όρια του και να θέτει στόχους.
Να κάνει τα αδύνατα δυνατά για τους εκπληρώσει. Να μη έχει όνειρα μισοτελειωμένα και απωθημένα. Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να μπερδευτούν τα δικά μου απωθημένα και όνειρα, μ’ αυτά του παιδιού μου. Δε θέλω να συνεχίσει εκείνο τη δική μου ζωή, εγώ θέλω να θαυμάζω τη δική του.
Το χρήμα να μάθει να το εκτιμάει σωστά. Να είναι ικανό να ζήσει σαν Ωνάσης αλλά και σα ζητιάνος, χωρίς να αλλάζει η σκοπιά του για τη ζωή.
Η εφηβεία είναι το πιο κομβικό σημείο στη σχέση μητέρας-παιδιού. Εκεί χτίζονται ή γκρεμίζονται τα θεμέλια της σχέσης. Εκεί είναι που πρέπει να συμβουλεύεις χωρίς να κρίνεις για να μη χαθεί η εμπιστοσύνη, να προτρέπεις και να αποτρέπεις, χωρίς να επιβάλλεις.
Άπαξ και νιώσει ο έφηβος ότι τα ατίθασα νιάτα του εγκλωβίζονται, ο γονιός το ‘χασε το παιχνίδι. Οι προστριβές καθημερινές και η μάνα να στέκεται εκεί, να υπομένει και να λέει θα περάσει και να νιώθει δυστυχισμένη που το παιδί της βιώνει αυτή την ορμονική επανάσταση και δεν μπορεί να του προσφέρει έστω και λίγη γαλήνη.
Δε θέλω να γίνω φίλη με το παιδί μου, θα έχω τον τίτλο της μάνας. Να μοιράζεται τις λύπες και τις χαρές του μαζί μου και να μου δίνει το περιθώριο να είμαι παρούσα σε ό,τι και αν του συμβεί.
Ένα πράγμα δε θέλω, γιατί εκεί θα νιώσω να αποτυγχάνω παταγωδώς στο ρόλο μου, να με βγάλει στο περιθώριο από φόβο.
Θέλω μια σχέση σεβασμού και κατανόησης, όχι φόβου και εξάρτησης.
Να μπορεί να ξεχωρίζει το γιν και το γιανγκ χωρίς να είμαι δίπλα του, γιατί θα θέλει να νιώσει δυνατό και ανεξάρτητο.
Να παρακολουθώ την πορεία του από μια πλευρά και όταν νιώθω ότι πραγματικά με χρειάζεται να είμαι εκεί.
Όταν θα σκιρτήσει για πρώτη φορά η καρδιά του να χαρώ με τη χαρά του και όταν θα βιώσει την πρώτη του ερωτική απογοήτευση να είμαι εκεί να του κρατάω το χέρι.
Αυτοσεβασμό, αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Αυτό το τρίπτυχο θέλω να το καλλιεργήσει, να το κάνει μότο του και να μη ξεχνάει να υπενθυμίζει στον εαυτό του πόσο σημαντικός είναι, όταν δεν είναι κανένας άλλος εκεί να του το υπενθυμίσει.
Να του μάθω να έχει το κεφάλι ψηλά και τη μύτη του χαμηλά. Να αγαπάει και να δίνει. Να δίνει ό,τι έχει και δεν έχει χωρίς φόβο. Να αποτάσσεται ό,τι μπαίνει σε καλούπια και να ρισκάρει. Δε θα επιθυμούσα το παιδί μου να ζήσει μια καταπιεσμένη και συμβατική ζωή. Και αυτό αν δε του το μάθω εγώ, τότε ποιος;
Όταν πια θα έχει μπει στη ζωή τω ενηλίκων θέλω να νιώθει σίγουρος για τον εαυτό του και ο στόχος του να είναι να κατακτήσει ό,τι δε μπορεί.
Η μεγαλύτερη μου επιτυχία ως μάνα θα είναι να μπορεί το παιδί μου να ζει χωρίς εμένα. Εκεί θα νιώθω ότι πέτυχα.
Τα πρότυπα είναι ουτοπικά και όταν κανείς αναλαμβάνει το ρόλο του γονιού, ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Τα βιώματα και η παιδεία είναι οι ουσιαστικοί παράγοντες που διαμορφώνουν το χαρακτήρα του γονιού.
Ας μη ξεχνάμε ότι κάθε μάνα παραμένει και γυναίκα. Αν το ξεχάσει η ίδια, θα το ξεχάσουν και όλοι άλλοι γύρω της.
Μια υγιής προσωπικότητα είναι συνονθύλευμα πολλών αξιοπρεπώς ανεπτυγμένων ρόλων μαζί.
Το βασικότερο συστατικό αυτής της σχέσης μάνας-παιδιού, είναι η αγάπη, τα υπόλοιπα χτίζονται στην πορεία.
Συντάκτης: Άσπα Βασιλοπούλου
