Πάντα το αγαπούσαμε το τσιγάρο. Ένα από τα κοινά μας. Εγώ πιστή στα καρέλια, εσύ ανάλογα τα κέφια.
Πόσες φορές προσποιήθηκες ότι το σταματάς; Πόσες φορές προσποιήθηκα να σε «σταματάω»;
Κανένας μέχρι τώρα δε μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει αυτή τη σχέση. Τι μας δένει τόσο πολύ και τι μας κρατάει τόσα χιλιόμετρα μακριά.
Όταν σε βρήκα μέσα σ’ αυτό τον πανζουρλισμό των ορμονών ένιωσα να κουμπώνω.
Ένα κομμάτι του εαυτού μου βρήκε ξανά τη θέση του.
Κατονόμασα έρωτα μια σχέση που δεν είχε αρχή, μέση και κυρίως τέλος.
Έχετε νιώσει ποτέ ένας άνθρωπος να αποτελεί το προσωπικό σας κριτήριο για όλες σας τις επιλογές; Ένας άνθρωπος να μπορεί να παίξει το ρόλο του φίλου, του πατέρα και του εραστή ταυτόχρονα με ακριβή διαχωρισμό αναλόγως την περίσταση. Να έχεις μάθει τα πιο κρυφά του κουσούρια και να ξέρεις τι θα σκεφτεί πριν καν το σκεφτεί.
Οι ζωώδεις ορμές ανύπαρκτες αλλά ένας διάχυτος ερωτισμός στην ατμόσφαιρα να σου χαλάει την ισορροπία.
Τα σ’ αγαπάω σου μετρημένα, οι αγκαλιές σου σπάνιες και τα χάδια σου λες και σε γρατζουνάει αγριόγατα. Δεν το παραδέχεσαι, απλά επιμένεις να διεκδικείς άτσαλα και παρορμητικά. Μα τι ακριβώς; Μόνο εσύ ξέρεις τι ζητάς. Λένε πως δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες.
Το σωστό timing είναι μεγάλη υπόθεση. Να ξέρεις πότε είναι η κατάλληλη στιγμή. Μεγάλη τέχνη. Ποτέ δεν την έμαθα και κανείς δε μπόρεσε να μου τη διδάξει.
Εκεί που η απόλυτη ευτυχία μετατρέπεται σε κλάσματα δευτερολέπτου σε ανυπόφορη μοναξιά, εκεί παίζονται οι σχέσεις. Μπορείς να κρατήσεις ζωντανή μια σχέση στο πέρασμα του χρόνου απλά και μόνο επειδή το θέλει ο ένας; Επειδή ο ένας νιώθει πλήρης;
Πόσα πράγματα μου έμαθε η παρουσία σου; Πού βρίσκεται η Μικρή και πού η Μεγάλη Άρκτος, γιατί η αγάπη πρέπει να είναι ανιδιοτελής και ο έρωτας αμοιβαίος. Άλλα τόσα μου έμαθε η απουσία σου. Ήξερα πάντα τι μας ένωνε, ποτέ όμως τι μας χώριζε.
Γιατί μπορεί κάποιος να αρνηθεί την αγάπη, ακόμα αναρωτιέμαι. Δε θέλω να δεχτώ το τσιτάτο «όσο φτύνεις, τόσο κολλάει» θα με κάνει να απομυθοποιήσω αυτό που με τόσο κόπο χτίζω. Γιατί η παραλαβή της αγάπης με δόσεις είναι απλά μια εππιβεβαίωση ενός ανασφαλούς «εγώ», μια απόδειξη άρνησης. Δε θέλεις. Πόσο δύσκολο να το διαχειριστώ.
Μα εγώ αρνούμαι να δεχτώ ότι θα ακούσω τα τραγούδια μας και δε θα γυρίσω να σε ψάξω, δε θα σε τσεκάρω σε ανύποπτο χρόνο να σε ρωτήσω αν θυμάσαι τα γενέθλιά μου, δε θα είσαι εκεί να μου υπενθυμίσεις πόσο λάθος κάνω που σε συγκρίνω. Μα ξέρεις το πέρασα το στάδιο του ανεκπλήρωτου έρωτα και της αγάπης που άργησε μια μέρα.
Ένα πράγμα μόνο δε μπορώ να σου συγχωρήσω. Που πας και έρχεσαι και δεν προλαβαίνω να τελειώσω το τσιγάρο μου.
Συντάκτης: Άσπα Βασιλοπούλου
