Σύμφωνα με τον ποινικό, το κάθε αδίκημα παραγράφεται μετά την πάροδο κάποιου χρονικού διαστήματος, ανάλογα με την βαρύτητα του εγκλήματος.
Ποτέ όμως και κανένας δεν ξεχνάει το εκάστοτε έγκλημα. Το ποινικό του μητρώο θα είναι εσαεί αμαυρωμένο.
Το ίδιο συμβαίνει και στην καθημερινότητά μας. Από το πιο σπουδαίο μέχρι το πιο ασήμαντο γεγονός. Κάθε γεγονός που σου δημιουργεί συναίσθημα και δη αρνητικό, δεν ξεχνιέται ποτέ.
Η συγχώρεση είναι μια έξυπνη επινόηση του εκάστοτε θύτη για να φασκελοκουκουλώνει τις πομπές του.
Τι θα πει συγχωρώ; Η συγχώρεση έρχεται με τη λήθη, όταν ξεχάσεις. Ναι μάτια μου, αλλά είμαι άνθρωπος και όχι χρυσόψαρο.
Για ‘μένα, καλύτερα που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε γιατί έτσι χτίζεται μια υγιής προσωπικότητα.
Όταν προσέχεις –θυμάσαι– για να έχεις φυλαγμένα τα νώτα σου πριν την επόμενη στραβή. Άμυνα είναι, τεχνική για να μην είναι το συναίσθημα την επόμενη φορά τόσο οδυνηρό.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη φορά εκείνη που με είπες απλά «ηλίθια» επειδή έκαψα τα μακαρόνια.
Το προσπέρασα, αλλά κάθε φορά που θα βράζω τα μακαρόνια το υποσυνείδητό μου θα μου θυμίζει εσένα να με αποκαλείς «ηλίθια».
Αν σε συγχωρούσα θα έπρεπε να διαγραφεί από το μυαλό μου.
Κι όμως είναι ακόμα χαραγμένο, γιατί όσο εύκολα εσύ με πρόσβαλλες τόσο εύκολα και εγώ ένιωσα άχρηστη.
Αναφέρθηκα σε ένα γελοίο περιστατικό το οποίο, λίγο ή πολύ, όλοι έχουμε βιώσει. Κάποιος να μας προσβάλλει για μια λάθος μας κίνηση.
Ποιος ήταν αυτός που το ξέχασε ολότελα και δεν το επανέφερε ποτέ και για κανένα λόγο στη μνήμη του, έστω και στιγμιαία, να μου το πει να μπορέσω να το κάνω και εγώ.
Υπάρχουν βέβαια και πιο βαριά περιστατικά που αυτά και αν δε συγχωρούνται, ούτε καν προσπερνιούνται.
Το κρίσιμο σημείο με τον άνθρωπο που θα σου προσκαλέσει μια άσχημη ανάμνηση είναι κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να προσπεράσεις το περιστατικό ή θα διαγράψεις εξ ολοκλήρου τον άνθρωπο που στο προκάλεσε.
Εδώ το ζήτημα είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός.
Το πιο αμφιλεγόμενο θέμα, για παράδειγμα, το κέρατο.
Υπάρχουν αυτοί που το προσπερνούν, υπάρχουν και αυτοί που στέλνουν στο διάολο αυτόν που τους πρόδωσε.
Κανένας, όμως, δεν το συγχωρεί, γιατί κανείς δεν το ξεχνάει.
Είναι κάτι που σε στιγματίζει, σε κάνει να νιώθεις λίγος, να χάσεις την εμπιστοσύνη σου.
Μάχεσαι κάθε μέρα με τον εαυτό σου για να δεις αν μπορείς να το προσπεράσεις, γιατί είπαμε συγχώρεση δεν υπάρχει.
Και θες να μου πεις ότι, άντε και κάνεις την υπέρβαση και το προσπερνάς, κάθε φορά που ο σύντροφος δε σηκώνει το τηλέφωνο εσύ θα είσαι άνετος;
Δε θα σκέφτεσαι ότι τώρα πηδάει κάτι νέο και δε θα σκέφτεσαι τι μαλακία έκανες που του είπες ότι μπορείτε να το ξεπεράσετε;
Άρα δεν το συγχωρείς, γιατί ποτέ δε θα εξαφανιστεί από το μυαλό σου το γεγονός.
Κάθε φορά που μπορεί να συμβεί κάτι άλλο άσχετο, δυσάρεστο πάντα θα επιστρέφουν στο μυαλό σου κακές αναμνήσεις.
Εκεί που έγκειται η ουσία των πραγμάτων για ‘μένα όμως είναι αλλού. Σε ποια γεγονότα εμείς δίνουμε τη βαρύτητα που τους πρέπει.
Ποια γεγονότα είναι αυτά που αξίζουν να προσπερνάς και ποια είναι αυτά που δε σ’ αφήνουν περιθώρια λήθης.
Εδώ εμπλέκονται τα προσωπικά κριτήρια του καθενός. Πόσα μπορεί να αντέξει η ψυχοσύνθεσή του.
Να ξέρεις να βάζεις όρια και να περιορίζεις την επιρροή του άλλου πάνω σου.
Να μπορείς να διαχωρίζεις το «πταίσμα» από το «κακούργημα».
Να ξέρεις τι έγινε από πρόθεση, τι από παράλειψη και τι από αμέλεια.
Εκεί παίζεται το παιχνίδι της συγγνώμης.
Συντάκτης: Άσπα Βασιλοπούλου
