Τι σημαίνει αγάπη για εσένα; Τι είδους ιστούς έχει υφάνει μέσα στο πλέγμα της σκέψης και του ψυχισμού σου αυτή η παράμετρος και κατά πόσο είναι μπλεγμένοι; Ειλικρινά, ερχόμενος αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, τι βάρος έχει για σένα ένας σύντροφος; Σκέψου το και μετά γύρνα πίσω στην ίδια ερώτηση. Με μία μικρή διαφορά, αυτή τη φορά. Τι βάρος έχουν δύο σύντροφοι, τρεις σύντροφοι, ποια η δύναμη όλων των συντρόφων με τους οποίους έχεις συνυπάρξει;
Ανακαλώντας τους στο σύνολό τους, η δύναμή τους μοιάζει σχεδόν με αυτή της βαρύτητας· σε έχουν προσγειώσει σε μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτήν που θα γνώριζες ειδάλλως. Έχουν εισάγει νέα μέτρα και κανόνες στην ύπαρξή σου, στον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι και λειτουργείς, κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις. Άμα το δεις συνολικά, όλοι μαζί, έχουν φέρει τα άνω κάτω στη ζωή σου, σε έχουν κάνει αυτό που είσαι σήμερα, με τον τρόπο του ο καθένας τους. Υπάρχει μια αίγλη που αρωματίζει την κάθε σου περίπτυξη, όσο ανούσια ή μικρή και να θεωρούσες πως ήταν εκείνη τη στιγμή. Υπάρχει μια έλξη, μια μαγνητική δύναμη, που σε καθιστά αντιμέτωπο με αυτά που πρόσφερες κι αυτά που προσφέρθηκαν από την άλλη πλευρά. Καταλήγει λοιπόν, άξιο αναφοράς, όταν το περίοπτο αυτό θέμα αντιμετωπίζεται, κατ’ επανάληψη και με στοχευμένη κυνικότητα, δίχως τον σεβασμό και την αξία που τού αναλογεί. Τι γίνεται όταν χλευάζεις τον έρωτα, όταν κοιτάς τον καθένα από αυτούς τους συντρόφους που πέρασαν, περισσότερο σαν τρόπαια, παρά ανθρώπους με δυναμικές επιρροές πάνω στο άτομό σου και τον κόσμο, αντιμετωπίζοντάς τους με γνώμονα την υπεροπτική ματαιοδοξία;
Το θέμα μας επί τούτου είναι απλό. Είναι μεγάλη η επιρροή μίας κοινωνίας μέσα στην οποία το πλήθος των αξιώσεων κι επιτευγμάτων μας έχουν αναλωθεί, χάνοντας την ουσία τους, στα γενικευμένα πλαίσια της οποιασδήποτε εν δυνάμει σύγκρισης, σχεδόν όσο μεγάλα είναι και τα εγώ μας. Οι συγκρίσεις αυτές φέρουν ακόμα καλύτερα το όνομα των «αντιπαραθέσεων ακρότητας πλούτου». Ο σκοπός είναι να στεφθεί κάποιος νικητής, να νιώσει κάποιος ανώτερος, υπεράνω, ιδιοκτήτης μεγαλύτερης «κοινωνικής αξίας». Και ο νικητής είναι πάντοτε ο πιο ακραίος, είτε αυτό αφορά τα χρήματα, είτε αυτό αφορά τις γνώσεις, είτε αυτό αφορά τις κατακτήσεις. Κατακτήσεις συντρόφων κι ερωτικών εμπειριών και σαφώς όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε το τι συγκαταλέγεται κάτι τέτοιο.
«Εγώ έχω πάει με τόσα άτομα». «Εγώ είμαι τόσο περιζήτητος. Κάθε μέρα μού τηλεφωνεί, ενώ έχω καταστήσει σαφές ότι δεν έχει ελπίδες». Το περιζήτητο κι αυτάρεσκο «εγώ» κάνει την εμφάνισή του ξανά και ξανά. Στην τελική, αυτό προσπαθεί κι ο εκάστοτε να υποστηρίξει και να αναδείξει. Αυτό το μεγάλο εγώ, ή τουλάχιστον τη μεγάλη ιδέα που είτε έχει γι’ αυτό, είτε θέλει να έχουν οι τριγύρω του. Ή φυσικά και τα δύο.
Είναι μία πράξη λογική και συχνή, το φιγουράρισμα και πλασάρισμα της ερωτικής σου ζωής, σχεδόν σαν στρατηγική marketing για τον εαυτό σου, δε γίνεται να αρνηθούμε κάτι τέτοιο. Και κατά κοινή αποδοχή, σχεδόν όλοι μας έχουμε προβεί σε τέτοιες ή παρόμοιες συμπεριφορές σε κάποια φάση της ζωής μας. Είναι λογικό, γιατί ακολουθεί με ψυχρά υπολογισμένη βιάση, τους ρυθμούς που θέτει η κοινωνία των νικητών. Η λογική, κοιτώντας την στα μάτια, έχει την ικανότητα να σού αντιζυγίσει μονάχα παγερές ματιές. Δεν υπάρχει ζέση και φλόγα εντός του πεδίου ενέργειάς της. Τασσόμενος τυφλός υπηρέτης της συνεπώς, καταλήγεις με μαθηματική ακρίβεια σε κάποιου είδους νίκη, σίγουρα. Είσαι ο πιο διακριτός κατακτητής ανάμεσα σε όσους σε περιβάλλουν, ο πιο ικανός στον ερωτικό τομέα, ένας νικητής κάποιου είδους.
Η δημοσιοποίηση των ερωτικών επιτυχιών σου αποσκοπεί στο να σε φέρει σε μια ακόμη σύγκριση άλλωστε, εις βάρος κάποιου άλλου, μία που υποτιμά την κατάκτηση κι ανεβάζει εσένα. Μόνο που δικιά σου επιλογή είναι κι αυτός ο άλλος, που αντικατοπτρίζει και τη δική σου θέση. Ακόμα και αν όλες οι κατακτήσεις αντιστοιχούν σε ένα διαφορετικό παγοκρύσταλλο, όμορφα διακανονισμένο στη θέση που θεωρείς πως τού αρμόζει, κάπου χαμηλά, μακριά σου, εσύ τά θαυμάζεις απομακρυσμένος και παγερός, ικανοποιημένος. Όμως δεν μπορείς να τα νιώσεις.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μα δεν είναι αίνιγμα, το γνωρίζουμε ήδη καλά. Όσοι αναλώνουν το συναισθηματικό τους κόσμο, προσπαθώντας να στεφθούν νικητές στο παιχνίδι της δικιάς τους εσώτερης καταστροφής, μάλλον κάτι δε βλέπουν. Στην τελική και το να κοιτάς τον κόσμο αυστηρώς λογικά, σού προσφέρει κι αυτό ένα ιδιαίτερο ζευγάρι παρωπίδων. Δεν υπάρχουν άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο που να μη νιώθουν- ακόμα κι αυτοί που κλινικά δεν έχουν αυτή την ικανότητα, ονομάζονται κοινωνιοπαθείς. Πληγμένοι δηλαδή από την κοινωνία και το σύστημα που ακολουθείται εντός της. Οι κοινωνιοπαθείς είναι άλλωστε και μερικοί από τους πιο επιτυχείς ανθρώπους εντός της κοινωνίας, «νικητές» σε όλα αυτά που μετρούν ποσοστιαία, σε όλες τις «αντιπαραθέσεις ακροτήτων πλούτου».
Μέσα σε αυτές τις αντιπαραθέσεις όμως χάνουμε την αρχή του νήματος. Τι σημαίνει η αγάπη για εσένα; Τι είδους ιστούς έχει υφάνει μέσα στο πλέγμα της σκέψης και του ψυχισμού σου αυτή η παράμετρος και κατά πόσο είναι μπλεγμένοι; Ειλικρινά, ερχόμενος αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, τι βάρος έχει για σένα ένας σύντροφος; Όλες αυτές οι ερωτήσεις κάνουν μια επίκληση στο συναίσθημά σου και μόνο μέσω συναισθήματος μπορείς να απαντήσεις ειλικρινά. Αφήνοντας με πολύ άμεσο τρόπο, ερωτήσεις και δηλώσεις ερωτικού περιεχομένου που επικαλούνται το «νικητή» μέσα σου, εκτός του τραπεζιού αναφοράς. Τι σημασία έχει με πόσα άτομα έχεις πάει; Τι σημασία έχει να αναγγείλεις και να αποδείξεις με κραυγαλέους τρόπους και υπέρμετρη περηφάνια στους φίλους σου τις κατακτήσεις σου, το πόσο περιζήτητος είσαι, όταν δεν μπορείς να συλλάβεις την έννοια ή το φάσμα χρωματισμού ενός ερωτικού συναισθήματος;
Ίσως να μην έχει σημασία. Ίσως να προέχει η περηφάνια από τον έρωτα. Ίσως να προέχει η κοινωνική μας νίκη, από την εσωτερική αγαλλίαση. Ίσως να προέχει το να πληγώνουμε και το να υποτιμάμε από το να αγαπάμε. Είναι εύλογο όμως να αναρωτηθεί κανείς όχι με ποια λογική, αλλά με ποιου τη λογική είναι όλα αυτά τα «ίσως» αληθή.
Συντάκτης: Ξαν Γεωργίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
