Είναι ζόρι να αποδέχεσαι πως ωριμάζεις

Συχνά πυκνά, ρεμβάζουμε και φιλοσοφούμε. Σκεπτόμενοι τις στιγμές που έχουμε ζήσει κι έχουν περάσει και αυτές που βρίσκονται ακόμα χωμένες, κάπου στο ομιχλώδες τοπίο του μέλλοντος, συνειδητοποιούμε πως η αντιμετώπισή μας, η οπτική μας γωνία και οι συμπεριφορές που τη συνοδεύουν έχουν αλλάξει δραστικά. Και οι αλλαγές αυτές δεν είναι πάντα, ούτε ευδιάκριτες, μα ούτε και συνειδητές.

Με διάφορες επαναλαμβανόμενες σκηνές να περνάνε μπροστά από τα μάτια μας, παρουσιάζονται και οι ανάλογες επικρίσεις, αποσαφηνίσεις και επιλύσεις, κάποια συμπεράσματα δηλαδή, τα οποία έχουμε μάθει μέσω της εμπειρίας μας πως στέκουν. Κοιτάζοντας λοιπόν, όλο αυτό το συνονθύλευμα εικόνων και συναισθημάτων, αντικρίζουμε κάποια στιγμή και το γεγονός πως, ναι, μάλλον έχουμε ωριμάσει. Μόνο που η ωριμότητα αυτή, ανά περιπτώσεις κι ανάλογα το πώς και σε ποια ηλικία έχει δημιουργηθεί, μπορεί να μην είναι αποδεκτή· μπορεί μάλιστα να φτάσει στο σημείο να είναι ελαττωματική.

Ξεκινώντας από το πρώτο κομμάτι, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί πώς γίνεται η συλλογή εμπειριών κι η ανάλογη επιρροή που μπορεί να έχει πάνω στο χαρακτήρα και την ωριμότητά μας, να μην είναι αποδεκτή. Κοιτώντας όμως έναν νέο, κατά κύριο λόγο των ηλικιών μεταξύ 20 και 25, μπορεί κανείς να καταλάβει με ευκολία, πώς και γιατί η ωριμότητα μπορεί να είναι εύκολα απορριπτέα. Μέσα στη συλλογή όλων αυτών των καινούργιων εμπειριών που παρουσιάζονται στη ζωή κατά τη διάρκεια αυτών των ηλικιών, βρίσκονται και μερικά μοτίβα, που ο καθένας μπορεί να παρατηρήσει και να απομονώσει, αποθηκεύοντάς τα εντός του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή της συμπεριφοράς του όταν έρχεται αντιμέτωπος με τις συγκεκριμένες σκηνές, την προσαρμογή της έτσι ώστε να αποβεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, σύμφωνα με τα δικά του προσωπικά βιώματα και τις ανάλογες κρίσεις του. Εν τέλει δηλαδή, η ωριμότητα τείνει να είναι κάτι εντελώς προσωπικό και ίσως ολίγον τι αυθαίρετο, που όμως μπορεί να αντιμετωπιστεί ως στεγνότητα και ψυχρότητα από τον ένθερμο νέο, ίσως ακόμα και ως καταστολή της περιέργειας και της όρεξής του και συνεπώς να απορριφθεί στην πορεία.

Εδώ μπορεί να εισαχθεί και το επόμενο κομμάτι, αυτό το οποίο αφορά την πιθανή ελαττωματικότητα της ώριμης σκέψης. Πράγματι, όπως και όλες οι υπόλοιπες σκέψεις και συμπεριφορές μας, η ωριμότητα υπάγεται κι αυτή στην υποκειμενική κρίση του ατόμου, κάτι το οποίο μπορεί ασφαλώς και με ευκολία να έχει οδηγήσει σε μερικά λάθος συμπεράσματα, μερικές λάθος αντιμετωπίσεις, που όταν βαπτιστούν ως «ώριμες», καταλήγουν να θεωρούνται από το ίδιο το άτομο ως αλάνθαστες, οδηγώντας σε μερικά επισφαλή μονοπάτια, ξανά και ξανά. Η κριτική σκέψη λοιπόν, είναι χρήσιμη ακόμα και εμπρός του πιο ασφάλτου συλλογισμού κι αυτό είναι καλό να μην το ξεχνάει κανένας μας και ποτέ.

Γυρνώντας όμως πίσω στο κομμάτι της ωριμότητας και της απόρριψής της κι έχοντας παράλληλα ξεκαθαρίσει πως ακόμα και η ώριμη συμπεριφορά, δε συνεπάγεται πάντα την πιο σωστή συμπεριφορά, αξίζει να τονίσουμε πως η ωριμότητα δεν είναι αναγκαίο να παραγκωνίζεται εξ ολοκλήρου, παρά να αφουγκράζεται ως μια γραμμή σκέψης που, ναι μεν μπορεί να βοηθήσει ανά περιπτώσεις, αλλά γίνεται περισσότερο τείχος, παρά γέφυρα σε σχέση με το αυτό το οποίο θέλουμε να πετύχουμε. Υπάρχουν οι στιγμές που κάποιος πρέπει πράγματι να τολμήσει να δράσει διαφορετικά, εμπρός καταστάσεων τις οποίες έχει αντιμετωπίσει και στο παρελθόν, επιτυχώς ίσως, σύμφωνα με τα όσα ζητούσε τότε, οι οποίες όμως εάν επιλυθούν και πάλι με τον ίδιο τρόπο, με τον πιο «ώριμο» τρόπο, στα μάτια του ατόμου, δε θα καταφέρουν να τον βγάλουν από το φαύλο κύκλο τον οποίο ακολουθεί. Φυσικά, με τη λέξη «τολμώ» δεν αναφερόμαστε σε συμπεριφορές παράλογες, αλλά εμπνευσμένες. Σε συμπεριφορές που παρεκκλίνουν από τη συνηθισμένη οδό του καθενός, προσεγγίζοντας τα όσα αυτός πράγματι επιθυμεί με έναν τρόπο πιο ευθύ, πιο ζωηρό, πιο «ανώριμο».

Ίσως, τελικώς, να υπάρχει και κάτι το λογικό στην παράτολμη απόρριψη της ωριμότητας από τους νέους. Αυτοί δεν είναι άλλωστε που είναι έτοιμοι να αδράξουν την κάθε ευκαιρία που θα παρουσιαστεί μπροστά τους, να κυνηγήσουν κάθε τους επιθυμία, να ερωτευτούν νέα πράγματα, νέα μέρη, νέους ανθρώπους κάθε μέρα, δίχως να μπουν πρώτα στη διαδικασία να υπολογίσουν και να ζυγίσουν με ακρίβεια την κάθε κατάσταση. Αυτοί δεν είναι που αντιμετωπίζουν τη ζωή σαν μια μεγάλη παιδική χαρά, ακούγοντάς την καθώς η ίδια τους φωνάζει, πως είναι όντως ένα παιχνίδι δημιουργημένο για να το παίξουμε.

Η ωριμότητα σίγουρα μπορεί να παρουσιάζεται στις ζωές μας ως μια χείρα βοηθείας, ως ένα σκοινί φτιαγμένο από εμπειρία και λογική, το οποίο οπωσδήποτε μπορεί να μας κρατήσει σταθερούς κι ασφαλείς, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με γκρεμούς. Μερικές φορές όμως, ο μόνος τρόπος για να φτάσεις στον ωκεανό που βρίσκεται από κάτω, είναι να πηδήξεις.