Οργή· ένα συναίσθημα που δεν πρέπει να κρύψεις

Σαρκασμός και κυνικότητα. Μικρά ξεσπάσματα, φωνές στον δρόμο και εκρήξεις σε φαινομενικά ασήμαντες καταστάσεις που ο καλύτερος οδηγός θα ήταν σαφώς η ψυχραιμία. Καταθλιπτικές συμπεριφορές και συνήθειες, διαταραγμένος ύπνος, ψυχολογική και σωματική κούραση, επαναλαμβανόμενοι εφιάλτες ή όνειρα αρνητικής χροιάς και περιεχομένου. Όταν η εμπιστοσύνη προς τους άλλους φαντάζει κάτι το δύσκολο και η ευχαρίστηση δεν μπορεί να εντοπιστεί με ευκολία σε καμία πτυχή της ζωής, όταν οι διαθέσεις εναλλάσσονται ασταμάτητα και οδηγούν σε ένα χαοτικό συνονθύλευμα συναισθημάτων και η αναβλητικότητα του ατόμου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ευερέθιστης και νευρικής συμπεριφοράς του, όλα τα στοιχεία υποδεικνύουν πως ένα κρυφό, θαμμένο συναίσθημά έχει αναλάβει στην πραγματικότητα τα ηνία της ζωής του. Και αυτό είναι η οργή.

Όπως είναι φυσικό, ο θυμός δεν έχει μονάχα έναν τρόπο εξωτερίκευσης, όπως άλλωστε συμβαίνει και με κάθε άλλο συναίσθημα. Η εκρηκτική συμπεριφορά, τα απότομα ξεσπάσματα αποτελούν τη μία μόνο πλευρά του νομίσματος και μάλιστα την πιο εύκολα διαχειρίσιμη, καθώς σε αυτές τις περιπτώσεις η οργή είναι εμφανής κι εύκολα αναγνωρίσιμη και ο καθένας που θέλει να έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του και τη μαινόμενη πλευρά του, μπορεί σχεδόν με σαφήνεια να καθορίσει τη γραμμή της εκκίνησης. Το θέμα εντοπίζεται στις περιπτώσεις που η οργή υποβόσκει και καλύπτεται από το άτομο ασυνείδητα, είτε ως τρόπος απομάκρυνσης και αποβολής της, είτε λόγω έλλειψης ευθύτητας προς τον ίδιο τον εαυτό και το συναισθηματικό κόσμο του.

Η οργή έχει την ικανότητα να μορφοποιείται και να βρίσκει τρόπο να επιβιώσει εντός του καθενός, εφόσον βρει τον χώρο και τον χρόνο να αναπτυχθεί λόγω έλλειψης αντιμετώπισής της και να μεταλλάσσεται ανάλογα και σύμφωνα με τις άμυνες του εκάστοτε ατόμου. Μια βασική παρατήρηση, την οποία οφείλει να κάνει καθένας που έρχεται αντιμέτωπος με ένα ανάλογο ζήτημα, είναι πως κανένα συναίσθημα δεν είναι αρνητικό ή θετικό. Τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι φυσικές αντιδράσεις εμπρός των ποικίλλων και πολύπλοκων καταστάσεων που καλείται να αντιμετωπίσει κανείς στη διάρκεια της ζωής του. Αυτό το οποίο μπορεί να είναι πράγματι αρνητικό ή θετικό ή ακόμα καλύτερα παραγωγικό ή μη στη ζωή του καθενός, είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να διαχειριστεί τα συναισθήματα. Έχοντας αυτό υπόψιν, γίνεται σαφές πως τον θυμό καλό θα ήταν κανείς να τον αναγνωρίσει και να τον διαχειριστεί με ηρεμία και σεβασμό, δίχως ανεξέλεγκτες εκρήξεις, μα ούτε να τον αρνηθεί ολοκληρωτικά και να τον αγνοήσει.

Εξίσου σημαντικό είναι να εντοπιστεί η βαθύτερη αιτία εμφάνισης της οργής. Μόνο έτσι μπορεί πράγματι να ερευνηθεί επαρκώς και να αφοριστεί με υγιές και συνεπή τρόπο. Η απελευθέρωση έρχεται μονάχα μέσω της ουσιαστικής κατανόησης και της μετέπειτα αποδοχής. Καλούμενος κανείς να αντικρίσει εντός του την κρυμμένη του οργή, έρχεται συνήθως αντιμέτωπος με τον φόβο. Ο φόβος αυτός μπορεί να οφείλεται σε πολλά πράγματα, από παιδικά τραύματα, παρελθοντικές αδικίες ή ακόμα και καταστάσεις που το άτομο έχει αντιληφθεί και επεξεργαστεί υπό το φως της δικής του ανασφάλειας, καταλήγοντας σε ακατάλληλα, αρνητικά αποτελέσματα και κρίσεις. Ο φόβος λοιπόν, ως παραλυτικός παράγοντας, παγώνει το άτομο και το καθιστά ανήμπορο, τουλάχιστον εντός του δικού του αντιληπτικού πλαισίου. Και εκεί είναι που καλείται εμπρός και ο θυμός, σαν ταγματάρχης στο πεδίο μίας ήδη χαμένης μάχης, καθώς χρησιμοποιείται για να καλύψει τον φόβο αυτό καθαυτό, ενώ εν συνεχεία καλεί και τους στρατιώτες του με σκοπό τη δικιά του προστασία.

Καταφέρνοντας κανείς να καλύψει και να προστατεύσει επιτυχώς οργή και φόβο, στέφεται νικητής στη μάχη ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. Δημιουργώντας έναν ολοένα κι αυξανόμενο αριθμό επιπέδων απομάκρυνσης από τα πραγματικά του συναισθήματα, υπογράφει και επιβεβαιώνει την τυφλή υποταγή του σε αυτά, καθώς όχι μόνο υπάρχουν και συνεχίζουν να λειτουργούν μέσα του, αλλά έχουν και τη δυνατότητα να το κάνουν πλέον με τόσο συγκαλυμμένους τρόπους, ώστε το άτομο να μην μπορεί να τα δει καν. Η κατάληξη είναι χρόνια δυσχέρειας και απογοήτευσης χωρίς εμφανή λόγο. Η εναλλακτική είναι κάποιος χρόνος επεξεργασίας, ακολουθούμενος από ειλικρινή κι ώριμη δράση, σύμφωνη με την πλεύση του εαυτού που μονάχα σε κάτι αληθινά ομόγνωμο με αυτόν μπορεί να καταλήξει. Υπονόμευση, παραίτηση και αμυντικές τακτικές, έναντι αυτογνωσίας, διαύγειας, άνεσης και ασφάλειας εντός των προσωπικών πεποιθήσεων. Η επιλογή είναι στα χέρια του καθενός.