Ό, τι νιώθεις (δεν) είσαι

Φόβος. Θυμός. Μελαγχολία. Θλίψη. Πίκρα. Χαρά. Ενθουσιασμός. Έρωτας. Αγάπη. Ναι, όλες αυτές οι διακυμάνσεις είναι πόρτες που έχεις ανοίξει, κατώφλια που έχεις διαβεί. Είναι φορέματα, παλιά ή καινούργια, που τα έχεις φορέσει κι έχεις χορέψει με αυτά να ανεμίζουν τριγύρω σου σε κάθε στροφή. Είναι συννεφάκια, είτε τα έχεις κατατάξει στα καλά είτε στα κακά, είναι και πάλι συννεφάκια στα οποία έχεις ξαποστάσει ξανά και ξανά, υπνωτισμένος από την κίνησή τους, ενώ αυτά σε πήγαιναν ταξίδια μακρινά, σε χώρες που δεν είχες ξανά αντικρίσει, σε χώρες με καυτούς ήλιους και φεγγάρια ψυχρά. Είναι συναισθήματα που σε έχουν κατακλύσει, σε έχουν ξεγελάσει, σε έχουν υψώσει πάνω από τη γη. Είναι τα συναισθήματά σου. Είναι δικά σου. Μα δεν είναι εσύ.

Φαντάσου πως μέσα σου βρίσκεται μια ανθρώπινη μινιατούρα, ένα δημιούργημα καμωμένο από πηλό, λιτό και ουδέτερο. Φαντάσου πως βρίσκεται εκεί, κατοικεί κάπου μέσα σου, σε έναν τόπο γαληνεμένο και οικείο, όπως κι αν φαντάζει αυτός ο τόπος για εσένα. Το γνωρίζεις καλά αυτό το μικροσκοπικό πλάσμα. Αυτό είναι εσύ. Ας το ονομάσουμε απλώς Αυτό. Κάπως σαν το Εκείνο, το Εγώ και το Υπερεγώ που μας σύστησε ο Φρόιντ, μόνο που εδώ δεν έχουμε ούτε το ενστικτώδες κομμάτι σου, ούτε το λογικό μα ούτε και την ηθική σου υπόσταση. Έχουμε το Αυτό. Αυτό που είσαι, αυτό που ίσως μονάχα εσύ να ξέρεις ότι αντιστοιχεί στην πραγματική έκφανση της φύσης σου, αυτό που ποτέ δεν παύει να υπάρχει εκεί, κάπου μέσα σου, ανεπηρέαστο από τις διακυμάνσεις και τις πόρτες που διαβαίνεις, τις φορεσιές που φοράς και τα ταξίδια σου. Σταθερό και αεικίνητο συνάμα, είναι· δεν ψάχνει, ούτε θυμώνει, ούτε χαίρεται.

Δεν κάνει και πολλά, εκτός από το να βλέπει. Μα βλέπει πραγματικά, βλέπει με διαύγεια και καθαρότητα και τελικώς αυτό είναι αρκετό. Όχι μόνον αρκετό, αλλά κι απαραίτητο. Γιατί η επιφανειακή μας όραση, είναι μονίμως θολωμένη, σάμπως τα μάτια μας είναι κρυμμένα πίσω από μυριάδες πέπλα, πέπλα ζήλειας και διχόνοιας, πέπλα περηφάνειας κι αλαζονείας, ακόμα και πέπλα καλών προθέσεων και φιλοσοφημένης στωικότητας. Είναι αν μη τι άλλο πέπλα και παραμορφώνουν τον κόσμο που μας περιβάλλει σύμφωνα με το θέλημά τους.

Αυτό λοιπόν, δηλαδή εσύ, κάθεται στον τόπο σου, παραμένοντας ανεπηρέαστο, βλέποντας όμως με προσοχή, καθώς τριγύρω του χορεύουν χιλιάδες χρώματα το λεπτό. Μερικά πλούσια κι έκδηλα, άλλα ισχνά κι αποτραβηγμένα, κάθεται παρατηρώντας μια εικόνα που πλησιάζει εκπληκτικά σε αυτή που παρουσιάζει το aurora borealis και aurora australis. Οι εντυπωσιακές αυτές πολύχρωμες κουρτίνες που ίπτανται, συσπειρώνονται και στροβιλίζονται, είναι τα συναισθήματά σου. Όλα όσα προαναφέρθηκαν κι όλα όσα υπολείπονται, είναι όλα εκεί και χορεύουν για χάρη σου μπροστά σου.

Η φυσική μας τάση είναι να θέλουμε να παραδοθούμε ολικώς σε αυτό το μαγευτικό όραμα. Κι έτσι και κάνουμε συνήθως. Εφορμούμε με ενθουσιασμό και ζέση προς τα χρώματα, προς το όραμα, προς το χορό. Τα συναντάμε και ξεχυνόμαστε πάνω τους, γινόμαστε ένα με αυτά, λικνιζόμαστε μαζί τους μέσα σε μία απατηλή σαγήνη. Ξεδιψάμε, μα θέλοντας να συνεχίσουμε να πετάμε για πάντα, μεθάμε και χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, έχουμε επιδοθεί στη ζάλη. Στη ζάλη των συναισθημάτων μας. Ο τόπος μας χάνεται σε κάθε στροφή και παραπάνω, μέχρι να παραδοθεί ολόκληρος στον ίλιγγο, τα χρώματα χάνουν την αίγλη τους και τη μαγεία τους, καθώς το μόνο που μπορείς να δεις είναι στιγμιαίες λάμψεις χρωμάτων που πλέον είναι επικίνδυνα κοντά και φαντάζουν περισσότερο απειλητικά από μαγευτικά.

Έχει χαθεί το όραμα, έχει χαθεί η γοητεία κι εσύ βρίσκεσαι μπερδεμένος και συγχυσμένος, χωρίς να μπορείς να δεις καθαρά, με τα χρώματα να σε πολιορκούν, λες και το καθένα σε θέλει μοναδικά παραδομένο σε εκείνο. Παραπατάς και παραπαίεις, μην μπορώντας να ελέγξεις πλέον τα συναισθήματά σου. Περισσότερο αποκαμωμένος και υποταγμένος σε αυτά και την ορμή τους, παρά μαγεμένος κι ενθουσιώδης εμπρός του χορού τους.

Καταλαβαίνεις; Ίσως και ναι, ίσως και πάλι όχι, αλλά κάπου μέσα σου ξέρεις σε τι αναφέρομαι. Δεν είσαι τα συναισθήματά σου, δεν είσαι ο θυμός σου, η θλίψη σου, η χαρά σου, ή ο έρωτάς σου. Είσαι εσύ. Υπάρχουν εκφάνσεις και διακυμάνσεις, υπάρχουν πόρτες που ανοίγεις και κατώφλια που διαβαίνεις, υπάρχουν πέπλα που σε καλύπτουν θολώνοντας την όρασή σου, υπάρχουν και γοητευτικές κουρτίνες χρωμάτων που χορεύουν στα ουράνια και σε καλούν κοντά τους, να μπεις κι εσύ στο χορό. Υπάρχουν όλα αυτά και είναι όμορφα, σου προκαλούν ανατριχίλες κι έκσταση, συγκίνηση και διέγερση και ναι, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα χαθείς κι εσύ ανάμεσά τους. Είναι άλλωστε μεθυστικά, σε εξάπτουν και σε προκαλούν να τα ακολουθήσεις. Κι εσύ το θες και σίγουρα θα το κάνεις.

Απλώς μην ξεχνάς. Τα συναισθήματά σου δεν είναι αυτό που ψάχνεις, ούτε αυτό που ποθείς πάντοτε. Πιθανότατα να μην είναι καν αυτό που χρειάζεσαι, σε ορισμένες περιπτώσεις. Αυτό που χρειάζεσαι όμως μονίμως είναι αυτό το Αυτό. Είναι εσύ. Οφείλεις να το θυμάσαι. Γιατί; Γι΄Αυτό.