Κατεβάζεις αργά το πρώτο ποτηράκι. Το αλκοόλ είναι γλυκό, ρέει απαλά μέσα στο σώμα σου και καθώς κυλάει στον λαιμό σου, ξεκινάνε και οι πρώτες, εξίσου γλυκιές ρίψεις των αναστολών σου. Αρχικά, ξεχνάς το χάος μέσα στο κεφάλι σου: όλες αυτές οι καθημερινές ανησυχίες και φόβοι, όλα όσα πρέπει να κανονιστούν, να οργανωθούν, να επιτευχθούν, αλλάζουν σιγά σιγά χρωματισμό και μορφολογία, φαντάζουν λιγότερο σκούρα και δεσποτικά. Χαλαρώνεις και ξεκινάς να απολαμβάνεις τη στιγμή, δίχως αυτό να σημαίνει πως έχεις χάσει την κυριότητα του εαυτού σου.
Παίρνεις κι ένα δεύτερο ποτηράκι. Η συζήτηση κυλάει απαλά, αβίαστα, μιλάς ανοιχτά για όσα σε απασχολούν, λες δίχως να συγκρατείσαι την ειλικρινή σου γνώμη και μιλάς πιο ένθερμα για όσα αγαπάς, δίνοντας περισσότερη βάση στα συναισθήματα, που νηφάλιος μπορεί να παραμερίζεις, ή και τα κρατάς βουβά. Η ενέργειά σου ανεβαίνει, όπως και η διάθεσή σου, ενώ παράλληλα εσύ είσαι ακόμα σώας τας φρένας, χωρίς υπερβολικές μεθυσμένες και παρατραβηγμένες συμπεριφορές, ούτε απόλυτη παράδοση του οποιουδήποτε ελέγχου κατέχεις.
Το πρώτο και το δεύτερο ποτηράκι είναι πάντα αυτά που μπορούν να σε οδηγήσουν σε μια σχετική ισορροπία μεταξύ της νηφαλιότητας και του μεθυσιού, της ηρεμίας και του ξέφρενου ενθουσιασμού, της σοβαρότητας και της ανεύθυνης ανεμελιάς. Το πρώτο και το δεύτερο ποτηράκι αυτού του τόσο αγαπημένου στην ανθρωπότητα υγρού, δεν είναι αυτά που θα οδηγήσουν σε κάποιο ξέφρενο γλέντι κι όμως μπορούν να προσφέρουν, στον καθένα από εμάς, μια παραπάνω δόση ελευθερίας, που μπορεί ανά στιγμές να μας είναι από πολυπόθητη, μέχρι και πραγματικά χρήσιμη. Τι θα γινόταν λοιπόν, αν ήμασταν μονίμως, όλοι μας, σε μια κατάσταση και ψυχοσύνθεση σαν αυτή που ακολουθεί μια μικρή, αλλά σεβαστή ποσότητα αλκοόλ;
Πρώτα από όλα οι διαπροσωπικές μας σχέσεις θα ήταν μάλλον ολίγον τι πιο εύκολες. Με τις αναστολές του καθενός να είναι πεσμένες, μέχρι το κατάλληλο επίπεδο, οι συνομιλίες και συναναστροφές που θα είχαμε μεταξύ μας θα πλησίαζαν μάλλον λίγο παραπάνω τα όσα αληθινά επιθυμούμε να εξωτερικεύσουμε. Ακόμα και ο πιο συνεσταλμένος άνθρωπος θα μπορούσε να ξεπεράσει όσα τον κρατούν πίσω και να αφεθεί στη ροή μιας συζήτησης, μιας συνάντησης, μιας κατά τα άλλα άβολης κατάστασης για τον ίδιο.
Στον ερωτικό τομέα, τα πράγματα θα γινόντουσαν ολίγον τι πιο εύκολα και πάλι. Τα μηνύματα που δε στάλθηκαν ποτέ θα είχαν σταλθεί, λόγια αγάπης που δεν ειπώθηκαν θα είχαν ειπωθεί κι αλήθειες που άργησαν να βγουν στην επιφάνεια, θα είχαν επιπλεύσει σε μια, ίσως, πιο κατάλληλη στιγμή. Κι ο ενθουσιασμός θα παρέμενε σε μια πιο μόνιμη βάση εν βρασμώ, με το συναίσθημα να κοχλάζει, αντί να ψυχραίνεται αργά και σταθερά από την καθημερινότητα, τη σοβαρότητα, τη συνήθεια, ή την ανασφάλεια.
Όμως και το κομμάτι της εργασίας θα μπορούσε να επωφεληθεί από την ανεβασμένη όρεξη και την πτώση της υπεραναλυτικότητας, της αβεβαιότητας και του άγχους. Ο καθένας θα μπορούσε να αναπτύξει με λίγη παραπάνω άνεση τις ιδέες που τον ενθουσιάζουν, θα μπορούσε να υποστηρίξει και να επιχειρηματολογήσει υπέρ τους, δίχως να αντιμετωπίζει σε μόνιμη βάση το οποιοδήποτε άγχος το οποίο μπορεί να τον κρατούσε πίσω. Η αποδοτικότητα θα ανέβαινε κι αυτό θα συνέβαινε σε θεαματικό βαθμό στους ανθρώπους στους οποίους η δουλειά τους, τούς αρέσει. Όσο για αυτούς που μάλλον δυσανασχετούν με τον τομέα εργασίας τους, με αυξημένη αυτοπεποίθηση κι ενέργεια, θα τολμούσαν με μεγαλύτερη ευκολία να πάρουν το ρίσκο, να κυνηγήσουν αυτό που πράγματι αγαπούν.
Είναι όμορφοι οι άνθρωποι μετά από ένα, δύο ποτηράκια. Όχι λόγω του αλκοόλ, μα γιατί αφήνονται να είναι ο εαυτός τους και προσφέρουν στους τριγύρω τους αυτό που πράγματι, μόνο οι ίδιοι μπορούν να προσφέρουν. Η διακοπή και ο προσωρινός παραμερισμός αναστολών και άγχους, σε κατάλληλο επίπεδο πάντα, προσφέρει σε εμάς και τους τριγύρω μας άλλη όψη κι άλλη οπτική. Μα εν τέλει, αξίζει να αναρωτηθούμε γιατί να είναι απαραίτητη μια ουσία ώστε να έχουμε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα; Όπως επίσης αξίζει να αναρωτηθούμε κατά πόσο θα μας άρεσε εν τέλει να έχουμε το κεφάλι μας λίγο χαμένο κάπου στα σύννεφα ανά πάσα στιγμή, δίχως να μπορούμε να συμβαδίσουμε κι εμείς πάντοτε μαζί του.
Μία τελική βλέψη κι ανάλυση του θέματος, λέει πως ναι, άμα βρισκόμασταν μονίμως σε κατάσταση σαν αυτή που είμαστε μετά από μια συγκεκριμένη και συγκροτημένη ποσότητα αλκοόλ, ίσως να ήταν τα πάντα λίγο πιο εύκολα, ίσως να ήταν τα χρώματα πιο έντονα και να υπήρχαν περισσότερες πεταλούδες στα λιβάδια και περισσότερη χαρά κι ευτυχία στις ζωές των ανθρώπων. Αυτό όμως δε σημαίνει τίποτα και τα πάντα είναι θεωρητικά, γιατί, πάρα πολύ απλά, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οπότε ας ευχαριστιόμαστε αυτό ακριβώς και χωρίς τα δυο αυτά ποτηράκια που όταν θελήσουμε θα τα πιούμε με την ίδια ευχαρίστηση χωρίς απώτερο σκοπό.
Συντάκτης: Ξαν Γεωργίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
