Ρωτάμε «τι φορούσε;» κι υπερασπιζόμαστε τον θύτη

Η κουλτούρα του βιασμού που υπάρχει μες στην κοινωνία μας κι ο στιγματισμός του θύματος -που κάθε άλλο παρά τη λέξη θύμα θέλει να ακούει-, είναι δύο σταθερές που μόνο θλίψη προκαλούν, γιατί η η κοινωνική κατακραυγή κι η διαπόμπευση του θύματος δεν τελειώνουν ποτέ. Από την άλλη, η συστηματοποιημένη ευκολία που αναδεικνύεται ξανά και ξανά, στην αποφυγή οποιασδήποτε ευθύνης και ποινής από την πλευρά των ενόχων, προκαλεί τρόμο, όχι λύπη.

Το μοτίβο το οποίο παρατηρείται στις περιπτώσεις βιασμών, είναι ίσως από τα πιο εξευτελιστικά πράγματα, τα οποία συμβαίνουν εντός της σύγχρονης, «εκπολιτισμένης» δημόσιας σφαίρας την οποία έχουμε δημιουργήσει. Αλλά το ζήτημα δεν περιορίζεται εκεί. Δεν έχουμε καταφέρει ούτε να πλησιάσουμε, στο σχηματισμό ενός ικανοποιητικού πλαισίου φροντίδας κι ανθρώπινης μέριμνας των ατόμων που έχουν περάσει αυτόν τον εφιάλτη, ατόμων που έπρεπε μόνοι τους να τραβήξουν τον εαυτό τους μέσα από το βούρκο, με τον ένα, ή τον άλλον τρόπο -το βούρκο που όλοι μαζί δημιουργήσαμε.

Εκφράσεις όπως «ναι αλλά μήπως προκαλούσε;», «μα δεν είδατε τι φόραγε;», ή «Εγώ τους είδα που φλέρταραν, απλώς το μετάνιωσε και τώρα τα λέει για να τη γλυτώσει» εκτός από αναληθής κι προσβλητικές, είναι αηδιαστικές και δυστυχώς παραμένουν συχνότατες. Λες κι οποιοδήποτε άτομο θα επέλεγε να περάσει μέσα από αυτή τη διαδικασία δημοσίου εξευτελισμού και κοινής κατακραυγής -δυστυχώς εναντίον του-, λες και θα αποφάσιζε με τη θέλησή του να περάσει όλη αυτή τη βασανιστική πτυχή της διεργασίας, που ακολουθεί κάποιος ο οποίος έχει βιαστεί.

Πολλά άτομα επιλέγουν να μην μπουν σε αυτή τη διαδικασία. Κι αυτό είτε οφείλεται στη γνώση πως ένα σύστημα το οποίο είναι φτιαγμένο για να σε προστατέψει, καταλήγει -στις περισσότερες των περιπτώσεων- να σε απογοητεύει, είτε στην ίδια τη ντροπή με την οποία έχει συνδεθεί ο βιασμός. Πάντως είναι πολλοί οι λόγοι που το θύμα αποφασίζει να μη μιλήσει κι αποτελούν την απόδειξη για το πόσο τρομακτικό είναι το κοινωνικό μας σύστημα και σύνολο. Παράλληλα, ο τρόμος αυτός σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με τον τρόμο που νιώθουν όσοι έχουν ζήσει κι επιζήσει από έναν βιασμό, άτομα τα οποία εκτός από τη διαχείριση του τρόμου τους, πρέπει να βρουν τη δύναμη να διαχειριστούν και τη συναισθηματική και σωματική κατάπτωση, το στίγμα, την κατάκριση του ίδιου τους του εαυτού, συχνά με τη συνοδεία της πλήρης άγνοιας του άμεσου κι έμμεσου περιβάλλοντός τους.

Τα δεδομένα κι οι λεπτομέρειες των περισσότερων ιστοριών από άτομα που έχουν βιαστεί, είτε έχουν μοιραστεί την εμπειρία τους, είτε όχι, είτε έχουν ακολουθήσει την ανάλογη -τραυματική όπως ξεκαθαρίστηκε- διαδικασία δίωξης του δράστη, είτε όχι, δείχνουν με καθαρότητα τι συμβαίνει. Κι αυτό που συμβαίνει είναι πως όσον αφορά στη θεματική του βιασμού σε κοινωνικό, προσωπικό, ψυχολογικό, σωματικό, αλλά και κάθε επίπεδο, αυτή παραμένει ταμπού και μια χάσκουσα πληγή στην «εξελιγμένη», «μοντέρνα», «προοδευτική» δημόσια δομή την οποία έχουμε χτίσει.

Παραμένει άγνωστο το τι μπορεί να ειπωθεί πλέον ώστε να χτυπήσουν τα καμπανάκια εντός των εγκεφαλικών κι ηθικών συστημάτων, όχι μόνο ενός ανθρώπου, αλλά του γενικού συνόλου. Παραμένει άγνωστο, γιατί ακόμα περιμένουμε αυτά τα μικρά, λεπτεπίλεπτα, προσωπικά καμπανάκια που ανήκουν στον καθέναν μας ξεχωριστά, να χτυπήσουν, ενώ παράλληλα ένας μεγάλος κώδωνας κινδύνου χτυπάει σε μόνιμη βάση, παντού, σε κάθε γωνιά ολόκληρης της υφηλίου. Και δεν υπάρχουν δικαιολογίες, ποτέ δεν υπήρχαν. Δε φτάνουν οι επεξηγήσεις -ποτέ δεν έφταναν καν κοντά- στο να επεξηγήσουν γιατί επιτρέπουμε σαν σύνολο, να συμβαίνουν ακόμα τέτοιες ειδεχθείς πράξεις, πράξεις που προκαλούν αηδία σε κάθε μέλος του κοινωνικού ιστού, που διακατέχει έστω και την ελάχιστη ικανότητα ενσυναίσθησης και αλληλοσεβασμού.

Κατά βάση όμως, αυτό που παραμένει άγνωστο, είναι το γιατί έχουμε σχηματίσει ένα σύστημα που το κάνει τόσο εύκολο να ξεφύγουν εκείνοι οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δε θα έπρεπε να ξεφύγουν. Σε συνάρτηση φυσικά, με το πόσο εύκολο έχουμε κάνει και το να στιγματιστούν, να κατακριθούν, εκείνοι που πέραν κάθε αμφιβολίας θα έπρεπε να υποστηριχθούν και να προστατευτούν. Εμείς σήμερα και κάθε σήμερα, είμαστε με τα θύματα, πιστεύουμε στην ιστορία τους και την υπερασπιζόμαστε σαν δικιά μας.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!