Στο φινάλε θυμωμένος μα δεν κερδίζεις τίποτα

Τα έβλεπες κόκκινα, ε; Ήρθε το τέλος, ήρθε η τελεία της φράσης, η κατάληξη. Εσύ μονάχα ευχαριστημένος δεν ήσουν. Δεν ήταν λύπη. Αν ήταν ο κόσμος θα είχε βυθιστεί σε μια βαθιά απόχρωση του μπλε, μια μελαγχολική ομίχλη, που θα μετέτρεπε τα πάντα σε γοητευτικές μνείες του παρελθόντος σας. Ούτε θρήνος ήταν όμως. Αλλιώς τα πάντα θα υπέκυπταν στο μαύρο, θα εκκενωνόταν από κάθε είδους νόημα, κι εσύ θα μπορούσες με απόλυτη σαφήνεια και ελευθερία να υποκύψεις στη πικραμένη δοξασία αυτού που κάποτε ήταν, μέχρις ότου, μετά από καιρό, ξεπροβάλλουν και πάλι χρώματα κάπου, κάπως, ξαφνικά και απροσδιόριστα. Τα έβλεπες κόκκινα, ε; Ούτε που υπήρχε στον κόσμο ολάκερο αίφνης υποψία άλλου χρώματος. Ήσουν θυμωμένος, ε; Ναι, ήσουν.

Με το που συνειδητοποίησες ότι έληξε, δεν άφησες τον εαυτό σου να νιώσει την απώλεια, δεν κοίταξες τον άλλον στα μάτια, αυτά τα μάτια που διαπερνούσαν κάθε άμυνα και έκφυλη καχυποψία σου, αλλά φόρεσες πέπλο πορφυρό που μονάχα τη δική σου ματιά κατάφερε να διαστρεβλώσει. Κάλυψες με το πέπλο σου καθετί που θα μπορούσε να σε πληγώσει, κάθε ανάμνησή σας, το κάποτε αγαπημένο πρόσωπο, και μαζί και τον εαυτό σου. Μια μάταιη προσπάθεια να σας κρατήσεις μαζί. Κατάφερες να δεθείς με την οργή, ένα αποκύημα της φαντασίας σου, ένα άσχημο στοιχειό, σφυρηλατημένο από τον πόνο και την πίκρα σου, που μονάχα με αυτόν δεν ήταν δυνατόν να ταυτιστεί στην πραγματικότητα. Γιατί για να τον αγάπησες, έστω και μια μονάχα στιγμή πραγματικά, είναι σίγουρο πως αυτή δεν ήταν η πραγματική μορφή του. είναι σίγουρο πως τα αποκαΐδια της μανίας σου δεν αποτελούσαν την πραγματική ουσία του.

Καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι; Δεν μπορείς να δεις πέρα από το παραπέτασμα του ίδιου σου του θυμού, αλλά καταλαβαίνεις. Καταλαβαίνεις πως η οργή σου είναι μονάχα μια προσωρινή λύση. Χρησιμοποίησέ την όσο μπορείς, εάν αυτή είναι η επιθυμία σου. Είναι τροφή πράγματι, σου δίνει ενέργεια, κίνητρο, σε κρατά ζωντανό, σε αδιάκοπη κίνηση. Απλώς θυμήσου τι λένε για αυτούς που παίζουν άσκοπα με τις φλόγες. Και έχε πάντα στο νου σου πως άμα καταλήξεις καμένος υπαίτιος θα είσαι μόνο εσύ.

Τα βλέπεις όλα κόκκινα ακόμα, ε; Τόσο εύλογο, όσο και αναμενόμενο. Δεν υπάρχουν ούτε προτάσεις, ούτε αντιπροτάσεις όταν το μόνο που επιθυμείς είναι να αφήσεις τη μαινόμενη αγανάκτησή σου να τα πάρει όλα παραμάζωμα. Όσο και να έχεις τη δυνατότητα να καταλάβεις, όσο και να ξέρεις ήδη τι κάνεις στον εαυτό σου τιμωρώντας τα πάντα τριγύρω σου, δεν είσαι έτοιμος και μάλλον δε θέλεις ακόμα να αντιμετωπίσεις την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως τελείωσε.

Τελείωσε, αλλά δεν τελείωσαν όλα. Στην καταστροφική παρέλαση των νεύρων σου, στην προκείμενη πανωλεθρία που προκαλείς αποφασιστικά στα πάντα τριγύρω σου, αυτό το έχεις ξεχάσει. Έχεις ακόμα εσένα, έχεις ακόμα τον κόσμο τον οποίο με τόσο κόπο και αγάπη έχεις πλάσει. Έχεις ακόμα μια γκάμα χρωμάτων που σε περιτριγυρίζει και ένα μέλλον γεμάτο χρώματα που ποτέ σου δεν έχεις φανταστεί. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις να προχωράς.

Να συνεχίσεις να προχωράς δίχως να καταστρέφεις πλέον το μονοπάτι σου με τον θυμό σου. Να συνεχίσεις να προχωράς απολαμβάνοντας τη διαδρομή, μια διαδρομή που βρίθει διαφορετικών αποχρώσεων, ακόμα και αν αυτά είναι ανά περιόδους δύσθυμα και θλιβερά, δίχως να περιορίζεσαι πλέον στο κόκκινο. Να συνεχίσεις να προχωράς αφήνοντας πίσω σου τον τίτλο του οργισμένου τιμωρού, καθώς ξέρεις πως στην πραγματικότητα ο μόνος που θες να καταδικάσεις είναι ο ίδιος σου ο εαυτός και όλη αυτή η οργή σου κατευθύνεται προς τα σένα. Εσένα που επέτρεψες αυτή την έκβαση των πραγμάτων.

Βγάλε λοιπόν τη φορεσιά αυτή που δίχως άλλο τραβάει όλα τα βλέμματα επάνω σου ενστικτωδώς, καθώς μέσα στα κόκκινα σου είσαι πράγματι ένας διάττοντας αστέρας, επικίνδυνος, καταστροφικός. Ήρθε η ώρα να δεις με μάτια που δεν καλύπτονται από πέπλα και υπεκφυγές, να νιώσεις κάθε πόνο και κάθε λύπη που έχει να σου προσφέρει και τούτο το τέλος, να ελευθερωθείς από ενοχές και τύψεις, εμπιστευόμενος τα χέρια της αποδοχής, η οποία χωρίς αμφιβολία θα σε οδηγήσει σύντομα με σιγουριά στη συγχώρεση, πρώτα του εαυτού σου και μετά του άλλου. Γιατί προηγείται το μεν, για να ακολουθήσει και το δε.

Απαρνήσου την αδηφάγα οργή σου μέσα στη σιωπή της κατανόησης. Πες ήρεμα το αντίο σου, μα χωρίς να ξεφύγουν οι λέξεις από τα χείλη σου. Με σεβασμό σε αυτό που κάποτε ήταν. Γιατί για κάποιο λόγο ήταν. Και ίσως έτσι να ξαναγυρίσει το κόκκινο πιο ομαλά στη ζωή σου. Στα σύννεφα μιας μεγαλοπρεπούς δύσης, στο καλοκαιρινό πουκάμισο που θα βάλεις ένα βράδυ του Αυγούστου, στο ρόδισμα των μάγουλων σου όταν θα σε κοιτάει. Εκείνος που ακόμα δεν έχεις γνωρίσει, μα σε περιμένει εκεί, κάπου πέρα από το κόκκινο.