Τα μάτια σου κουρασμένα, μισόκλειστα κι όμως δεν αποφασίζουν να σφαλίσουν. Η ενέργεια έχει κυλήσει, λες από μέσα σου, σαν χείμαρρος στο πάτωμα, σε έχει εγκαταλείψει κι εσύ νιώθεις το σώμα σου σιγά-σιγά να λιώνει. Αλλά αυτό δεν αποφασίζει να παραιτηθεί, να δοθεί επιτέλους στη λυτρωτική αγκαλιά του Μορφέα. Και το χειρότερο από όλα: Αυτή η ηχηρή σιωπή, που εσωκλείει το κρανίο σου. Δεν μπορείς ούτε να σκεφτείς πλέον, η πίεση στο κεφάλι σου φαντάζει σαν μέγγενη που το έχει παγιδεύσει και σφίγγει κάθε δευτερόλεπτο και λίγο ακόμη. Μια λύση, μονάχα μια λύση. Ο ύπνος. Όμως αυτός σε απορρίπτει επιδεικτικά, σαν να είσαι εσύ, μόνο εσύ, η εξαίρεση. Ο μοναχικός εκπρόσωπος μιας ανθρώπινης φυλής που δε συνοδεύεται από τον ύπνο, όσο κι αν έχει ανάγκη την παρουσία του.
Κάθεσαι λοιπόν με ανοιχτά μάτια ή κλειστά -όχι πως είχε σημασία αυτό- και αισθάνεσαι το βασανιστικό χτύπο του ρολογιού, λες και σε χτυπάει απευθείας σαν ρόπαλο κατευθείαν στο κρανίο. Κάθε λεπτό που περνάει, κουράζεσαι περισσότερο, αγχώνεσαι και στριφογυρίζεις ανήσυχα με την τακτική επανεμφάνιση της μοναδικής σκέψης που καταφέρνει να τρυπήσει την ομίχλη που κυριεύει το μυαλό σου: «Δε θα κοιμηθώ ποτέ».
Insomnia. Γλυκιά ερωμένη δεν τη λες κι ας είναι μαζί σου κάθε βράδυ ανεξαιρέτως. Ένα κομμάτι του εαυτού σου, που έχει αποφασίσει να σε φάει ζωντανό, να σε σβήσει. Κι η παράνοια δεν αργεί να έρθει. Η έλλειψη ύπνου, σε συνδυασμό με την ανακύκλωση των ίδιων σκέψεων -που συχνά περιστρέφονται γύρω από το θέμα του ύπνου, αλλά ποτέ δε σιωπούν ώστε να του επιτρέψουν να κάνει εμφάνιση. Η κούραση εφάπτεται πάνω στο κορμί σαν χιτώνας που γίνεται όλο και πιο βαρύς μέχρι να γίνεις ένα με τη γη. Και πλέον τον φοράς, μέρα-νύχτα. Γιατί ο άυπνος, δεν είναι άυπνος μόνο επί του σκοταδιού.
Σημαντικό να θυμηθείς πως δεν είσαι ο μόνος που αντιμετωπίζει αυτήν την κατάσταση, κι ας το περνάς ολομόναχος. Σημαντικό να ενημερωθείς περί αυτού που ζεις και των πιθανών λύσεων. Σημαντικό, το πιο σημαντικό, να μάθεις να επικρατείς στη μάχη με το κεφάλι σου. Να παραμερίσεις τις μανιώδεις σκέψεις αφοσιωμένες στη θεματική του ύπνου και της έλλειψής του, να αντιμετωπίσεις με ηρεμία τις φορές που πανικόβλητος σχεδόν τινάζεσαι στο κρεβάτι, τη στιγμή ακριβώς που θα σε έπαιρνε ο ύπνος. Σημαντικό να προσπαθήσεις, μιας και είναι ο μόνος τρόπος να φέρεις πίσω τον εαυτό σου, αυτόν που έχασες κάπου στην πορεία, που τον παρατήσεις κάπου παράμερα γιατί δεν μπορούσες να τον κουβαλάς κι αυτόν πλέον, τόσο εξασθενημένος που ήσουν.
Μα πως μπορεί μία σκιώδη ύπαρξη, ένα πρόσωπο τόσο καταβεβλημένο από την κούραση να καταφέρει να βρει την επίλυση ενός προβλήματος που μονάχα η σκέψη του προκαλεί ρίγη άγχους και στρες; Πώς μαθαίνεις να ξανανεβάζεις στο σωστό βάθρο όλα αυτά τα πράγματα που δεν μπορείς να εκτιμήσεις όταν είσαι τόσο κουρασμένος; Ίσως να είναι απαραίτητη η βοήθεια, ίσως το πείσμα κι αποφασιστικότητα, πιθανότερο βέβαια να απαιτείται ένας συνδυασμός τους. Η μόνη δήλωση η οποία μπορεί να γίνει με σιγουριά είναι πως μπορείς να ξεφύγεις από τη μαύρη αυτή λούπα που ζεις αφού το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα. Κι άμα δεν ξέρεις πώς, δεν έχεις παρά να ρωτήσεις.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ξαν Γεωργίου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
