Γνώρισα τον Μιχάλη στα δεκαεννιά μου.
Ήταν Χριστούγεννα και οι συνθήκες ιδανικές για να αρχίσει η καρδιά μου τις γυμναστικές επιδείξεις κατά μήκος και πλάτος του στήθους μου. Και κατά γενική ομολογία τίποτα δεν πήγε στραβά.
Υπήρχε μόνο ένα μικρό πρόβλημα. Εγώ έμενα Κρήτη κι αυτός Θεσσαλονίκη. Και ρώτησα τον καλό μου εαυτό: σχέση από απόσταση ή καθόλου σχέση ;
Tις δυσκολίες τις ήξερα απ’την αρχή. Αλλά το ξερό μου το κεφάλι με το πείσμα του να πετύχει εκεί που άλλοι απέτυχαν -ή πιο σωστά επειδή τον ερωτεύτηκα- έκανε την αρχή και τα τηλέφωνα ‘πιασαν δουλειά full time και με υπερωρίες.
Αυτό που έμαθα για τις σχέσεις από απόσταση είναι ότι όσα λέγονται προς γνώσιν και συμμόρφωση, είναι αλήθεια.
Επίσης αλήθεια όμως είναι ότι αν θες να είσαι κοντά σε κάποιον, είσαι. Και το αν θα μπορείς να τον αγγίξεις, λίγη σημασία έχει.
Η καθημερινότητά μου τα τελευταία δύο χρόνια δε διαφέρει και πολύ απ’τη δική σας.
Πίνω κάθε πρωί καφέ με το αγόρι μου, τα μεσημέρια του λέω πώς πέρασα τη μέρα μου, ενώ τα βράδια βλέπω μαζί του ταινίες. Ναι, όλα αυτά τα κάνουμε μέσω skype. Aλλά τα κάνουμε μαζί.
Δεν προσπαθώ να σας πείσω ότι μια τέτοια σχέση είναι κήπος της Εδέμ.
Θέλει μαγκιά και γερό στομάχι για να τα βγάλεις πέρα. Ειδικά όταν και οι δύο είναι φοιτητές, ο κοινός χρόνος είναι περιορισμένος. Αλλά όσο αυτό είναι πρόβλημα, άλλο τόσο είναι και ο μαγικός παράγοντας αυτής της σχέσης.
Περπατάς συνέχεια σε τεντωμένο σκοινί, νιώθεις την ανυπομονησία του παιδιού που περιμένει το καινούριο του παιχνίδι. Αγωνία, χαρά, φόβος, θυμός, ευτυχία, προσμονή εναλλάσσονται διαρκώς σ’ένα συναισθηματικό γαϊτανάκι.
Αυτό που κάνει τις δικές μας «τολμηρές» σχέσεις να διαφέρουν από τις υπόλοιπες είναι η συνεχής ένταση. Γιατί για μας τίποτα δεν είναι ήρεμο.
Οι καυγάδες μας είναι εκρήξεις μεγατόνων, ενώ οι απλές, καθημερινές συζητήσεις μας καταλήγουν με γεωμετρική πρόοδο σε κλάματα και βαρύγδουπες υποσχέσεις.
Επιμελούμαστε μεθοδικά σχέδια για το πότε θα είναι η επόμενή μας συνάντηση, με ύφος που θυμίζει καρτούν και προτάσεις βγαλμένες από ταινίες δράσης. Εμφανίζουμε έντονα συμπτώματα ιδρυματισμού και πολλές φορές τάσεις παράνοιας.
Οι φίλοι νιώθουν παραμελημένοι, οι γονείς που έχουν ξεχάσει το νεανικό έρωτα ενοχλούνται και συμβουλεύουν, ο κόσμος δεν καταλαβαίνει. Κι όλα αυτά είναι η ντόπα μας.
Είναι ωραίο να νιώθεις ότι πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα. Η ζωή σε κυνηγάει, σε στοχεύει με κανόνες, σε πετυχαίνει με υποχρεώσεις κι εσύ της ξεφεύγεις μ’έναν έρωτα.
Έχουμε φτιάξει τελικά το μικρόκοσμό μας και είμαστε ευτυχισμένοι εδώ.
Με τις συνήθειές μας, τις ανασφάλειες, τα λάθη, τα παράπονα, τις εκπλήξεις και τα γέλια μας.
Με τα «σ’αγαπώ μας». Αυτά τα «σ’αγαπώ» που μόνο να ακούσεις μπορείς. Σαν νανούρισμα. Να ψιθυρίζονται τρυφερά λίγο πριν κλείσουν τα μάτια, να πετάγονται απ’τις σκιές απρόσωπα και ασώματα, με την αλήθεια τους να πλανιέται γύρω σου, χωρίς τα χάδια που σε παρασέρνουν και τα βλέμματα που σε γελούν.
Ίσως τελικά η σχέση από απόσταση να είναι μια «κανονική» σχέση και όχι ένα μεταβατικό στάδιο, μια «σύμβαση» ενηλίκων λόγω συγκεκριμένων συνθηκών με αρχή και τέλος προκαθορισμένο.
Ίσως είναι απλά το παιχνίδι που διαλέξαμε εμείς να παίξουμε, επειδή έτσι περνάμε καλά. Για όσο…
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
