Όταν γεννήθηκε ο Χρήστος ήταν, κατά γενική ομολογία, ένα υπέροχο μωρό. Δεν έκλαιγε, δεν απαιτούσε αγκαλιές. Του άρεσε πολύ να ακούει μουσική και να βλέπει το νερό της βρύσης να τρέχει.
Όταν, μετά από μερικούς μήνες, άρχισε να ενοχλείται από τα χάδια και τα πιασίματα, η μαμά του τον χαρακτήρισε «ανεξάρτητο αντράκι από κούνιας». Όταν έφτασε τα δύο και δεν είχε μιλήσει ακόμα, ο μπαμπάς δικαιολόγησε τον «πρίγκιπα» για τον επιλεκτικό χαρακτήρα του, η μαμά είπε ότι το παιδάκι της έχει ελεύθερη βούληση και θα μιλήσει όποτε εκείνο επιθυμεί. Εν τέλει, ανησύχησαν.
Ο γιατρός απεφάνθη, καθαρά και ξάστερα : αυτισμός.
Ο αυτισμός, τους είπε, είναι μια ισόβια αναπτυξιακή διαταραχή, που εμποδίζει τα άτομα να κατανοούν σωστά όσα βλέπουν, ακούν και αισθάνονται. Έτσι, αντιμετωπίζουν προβλήματα στην επικοινωνία και τη συμπεριφορά τους.
Οι γονείς του Χρήστου,από την πρώτη στιγμή, αποφάσισαν ότι η ζωή του δεν θα αλλάξει σε τίποτα. Όχι γιατί ντράπηκαν ή γιατί δεν μπορούσαν να αποδεχτούν την κατάσταση, αλλά γιατί το παιδί τους ήταν σαν όλα τα άλλα και το ήξεραν. Με το χαρακτήρα, τις ιδιαιτερότητες και τις προτιμήσεις του. Έτσι ο Χρήστος άρχισε να μεγαλώνει. Πήγε και σχολείο.
Σήμερα έχει μπει ήδη στο Λύκειο. Φυσικά και έχει τους δικούς του ρυθμούς και λίγο διαφορετική μεταχείριση, αλλά όλοι τον αποδέχονται γι’αυτό που είναι.
Στο συμμαθητή του το Δημήτρη αρέσει το ποδόσφαιρο, στο Χρήστο αρέσουν οι υπολογιστές. Κάθε απόγευμα πέντε με εφτά, παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι και όπως λέει ο ίδιος, είναι ο καλύτερος. Του αρέσει να ξεφυλλίζει τα βιβλία με ρυθμό τέτοιο, ώστε να προλαβαίνει να αγγίζει κάθε σελίδα με τον αντίχειρά του. Έχει ένα σκύλο που τον φωνάζει «Ε! Εσύ !» και τον βγάζει βόλτα κάθε μέρα, τυλίγοντας σχολαστικά το λουρί γύρω από τον καρπό του.
Απέναντι από το σπίτι του αλλά και στο διπλανό θρανίο, κάθεται η Μαρίνα. Η Μαρίνα γυρίζει τις σελίδες των βιβλίων της σε σωστό ρυθμό και χτυπάει νευρικά το μολύβι της με ταχύτητα που αρέσει πολύ στο Χρήστο. Κάποτε θα της πει ότι θέλει να την παντρευτεί και να κάνουν παιδιά. Όπως έκαναν και οι γονείς του και βγήκε αυτός.
Μια μέρα που ο Χρήστος θέλει να ξεχάσει, είδε τη Μαρίνα κοντά στις βρύσες. Ο Χρήστος που αγαπάει πολύ το νερό, έτρεξε και άνοιξε τη βρύση, να πέσει το νερό πάνω της. Η Μαρίνα τον κοίταξε λυπημένη και έβαλε τα κλάματα. Ο νεοφερμένος μαθητής που δεν τον ήξερε, τον έπιασε απ’τον ώμο και άρχισε να του φωνάζει .
Στο Χρήστο δεν αρέσουν τα αγγίγματα, ούτε οι φωνές. Έπεσε κάτω, έκλεισε τα αυτιά του και φώναζε για να φύγουν όλοι. Η καλή του δασκάλα το κατάλαβε και τους έδιωξε και μετά τον πήγε σπίτι. Ο Χρήστος ξάπλωσε στο κρεβάτι, φώναξε τον «Ε!Εσύ!» να κάτσει κοντά του και δεν πήγε σχολείο για τρεις μέρες.
Ήταν άσχημες μέρες για το Χρήστο. Καθόταν κάθε απόγευμα στο παράθυρο και έβλεπε τη Μαρίνα στην αυλή της. Δεν την καταλάβαινε τη Μαρίνα. Είχε μια γάτα που την έβγαζε βόλτα στο δρόμο, χωρίς λουρί. Δεν τις συμπαθούσε τις γάτες. Δεν είχαν πρόγραμμα.
Κι έτσι όπως έτρεχαν με τη Μαρίνα στο πεζοδρόμιο δε φρόντιζαν να πατάνε μόνο στα άσπρα πλακάκια. Τα πατούσαν όλα.
Μη βιαστείτε να παρεξηγήσετε το Χρήστο. Δεν ξέρει τι σημαίνει η λέξη ερωτευμένος αλλά άκουσε τη μαμά του να το λέει στο μπαμπά, μια μέρα που της μίλησε για τη Μαρίνα. Του άρεσε η λέξη και την έλεγε πολύ. Θα το πει και στη Μαρίνα να χαρεί κι αυτή.
Οι τρεις εκείνες μέρες πέρασαν γρήγορα και ήρθε η στιγμή να ξαναπάει σχολείο. Βγαίνοντας απ’το σπίτι του είδε τη Μαρίνα. Εκείνη του χαμογέλασε και πέρασε απέναντι. Περπάτησε δίπλα του, πλησίασε το χέρι της στο δικό του, χωρίς να τον ακουμπήσει, ήξερε ότι δεν το ήθελε και έτσι φτάσανε μαζί μέχρι το σχολείο.
Εκείνη τη μέρα κάθισε δίπλα του στο θρανίο. Γιατί η Μαρίνα κατάλαβε αυτό που κάθε παιδί με αυτισμό θα ήθελε να μας πει για τον εαυτό του : «Δες τους περιορισμούς μου και μέσα από τον αυτισμό μου, θα δεις τα δώρα που μου χάρισε ο ίδιος ο αυτισμός. Δεν ξεγελάω κανέναν, δεν κοροϊδεύω κανέναν, δεν κρίνω και δεν κατακρίνω τους ανθρώπους. Μείνε κοντά μου, δείξε μου την αγάπη σου και θα δεις, μαζί, πόσο μακριά μπορούμε να πάμε.»
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
